Καθώς φαίνεται, ζητάω πολλά...

Να τα μαντάτα!

Έγιναν πράξη τα "ιερά" των πραγμάτων επί χρήμασι, εκείνων τοις ρήμασι πειθόμενοι!
Ανίερα τα πανώ και η αντίσταση...

Η καθιστική διαμαρτυρία μολύνει το μάρμαρο του Αγνώστου Στρατιώτη.
Έχουν τα μάρμαρα μεγάλη αξία
και η σιωπή μεγαλύτερη.
Το λοιπόν...

Στομώστε τη σκέψη σας με πλήθος φαγητό.
Το επιτάσσουν οι γιορτές και οι αργίες. Καταβροχθίστε ό, τι προλάβετε, όσο μένει καιρός!

Είναι δύσκολο πολύ να πλένεις στο δρόμο
τα προικιά μιας τραγικότητας
με ψιλή βροχή που μπαίνει από χαραμάδα ελπίδας.
Άρα...

Μη στρογγυλοκάθεσαι στη φωτεινή οθόνη.
Μην ακούς λεξούλες με συγνώμες και άλλα τέτοια.
Θα πάρουν φόρα και θα σου πουν πολλά.
Θα πάρουν θράσος και θα σου βγάλουν κι άλλο τη γλώσσα.
Θα σε κλωτσήσουν στ' αχαμνά.
Και θα' χουν δίκιο έπειτα να σε φωνάζουν "μάζα".

Εγώ:
Δεν ξεχνώ ' κείνο το μικρό που το πηγαίναν τρεις.
Χωρίς πρόσωπα, χωρίς φωνή, χωρίς αιδώ, χωρίς ντροπή.

Δε μου φτάνει πια το κουστουμάκι, η γραβάτα, το ύφος το λυπηρό.
Αλλού, μακριά είναι η ιδέα που εκτιμώ.
Δε μου αρκεί πλέον το "ελπιδοφόροι νέοι" σε σύνθημα στραπατσαρισμένο
πάνω σε πανοπλία ταγών επικουρούμενων
των νυν και αεί πραιτοριανών συνδαιτημόνων.

Αλλού όμως τ' όνειρο και αλλού το θάμα.
Είναι που δεν έχει ακόμα ξεφουσκώσει το πράγμα.
Είναι που το απόστημα έχει ακόμα πύον
και οι πράξεις τους χρόνο λίγο.

Θα μου αρκούσαν
να έβλεπα τα πρόσωπα...
ν' άκουγα τη φωνή...
να ένιωθα την αιδώ και την ντροπή!

Αλλά, καθώς φαίνεται, ζητάω πολλά...
Εποχή που' ναι!

Ο χρόνος έχει και συνέχεια...
Πίσω από τα στολίδια, τ' αγγελάκια και τις βιτρίνες.
Σε λίγο θα σβήσουν-κάνε υπομονή- τα λαμπάκια!