ΨΑΧΝΩ ΓΙΑ ΓΙΑΟΥΡΤΙ...

Βράδυ, αργά! Βγήκα σαν τον τυφλοπόντικα, μετά από πολιορκία ημερών, σε ανεύρεση τροφής, λες και ήμουν στο Μεσολόγγι το 1826, τότε που μήνες πολιορκείτο από τους Τούρκους, μήπως και βρω κανά γιαούρτι! Όχι για να το εκσφενδονίσω σε κανέναν-αν και δε θα μου έφτανε, μέρες που ζω, ούτε η ΦΑΓΕ, η ΔΕΛΤΑ και η ΜΕΒΓΑΛ μαζί, να γιαουρτώσω όλη τη Βουλή, ν' αποκτήσει μια πιο χριστουγεννιάτικη όψη το χρυσό μου, όπως επιτάσσει και το έθιμο των Χριστουγέννων, μιας και δε βλέπω να ρίχνει... χιόνι- αλλά γιατί τό' χα επιθυμήσει...
Το γιαούρτι, για να μην παρεξηγούμεθα! Αλλιώς δε θά' χα ενδοιασμό, ν' αναπολήσω μνήμες και να τις αναβιώσω σαν άλλο έθιμο, τότε που έφευγαν γιαούρτια με τη σέσουλα στη Σόλωνος, μαζί με τα κεσεδάκια τους...το '85 ήταν νομίζω, γύρω στο Νοέμβρη και είχα κάνει τρεχάλα Κεντέρη style ν' αποφύγω κάτι ανθρωπάκια με άσπρα κράνη και χακί φορεσιές, που αρχικώς τα πέρασα για τ' αγαπημένα μου Στρουμφάκια μέσα στη νύχτα. Αλλά μετά κατάλαβα, όταν εκσφενδόνισαν την πρώτη μπάλα που έβγαζε καπνό που σε έκανε να κλαις ασταμάτητα, ότι τούτα τα ανθρωπάκια δεν ήτο τα Στρουμφάκια, αλλά άλλο πράγμα! Ασύλληπτο, ανέκφραστο, ανέραστο, αγριευτικό!
Και να τα! Να τα πάλι τ' ανθρωπάκια που δεν ήταν Στρουμφάκια! Να τα πάλι μπροστά μου. Είχα να τα καμαρώσω από τόσο κοντά από τότε που ήμουν φοιτήτρια... Κάθετα παραταγμένα σε κεντρικό δρόμο των Αθηνών, εκτεθημένα στα βλέμματα των Αθηναίων, με μάσκες κατά της ασφυξίας που τα ίδια προκαλούν και... σαν κάτι να περίμεναν. Κάτω από χριστουγεννιάτικα φωτισμένα, κρεμασμένα σε κολώνες ΔΕΗ, δεντράκια. Οξύμωρον το σχήμα!
Κοίταξα πίσω μου, αν έρχονται οι ταραξίες και οι κουκουλοφόροι, οι επικίνδυνοι ροπαλοφόροι. Πουθενά απειλή! Μπροστά μου τα "όχι Στρουμφάκια", πίσω μου ο άδειος δρόμος. Και αυτά, εκεί, ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα.
Είπα να πάω να τα ρωτήσω τι περιμένουν. Αλλά ο Ανθρωπάκος μέσα μου με απέτρεψε!"Άντε καλέ, πού να πλησιάσεις, να φας και καμιά ξανάστροφη! Αυτά πετούνε κάτι μπάλες στρογγυλές που σε κάνουν να κλαις. Πήγαινε για το γιαούρτι σου και άσε τις επαναστάσεις, τα κινήματα και τις παλικαριές για άλλους ...πιο μικρούς!" Και έκανα να τους προσπεράσω! Αμ, έλα που η κακή μου τύχη, δεν με ακολουθούσε κατά πόδας, αλλά πήρε τα στενά και ακόμη τρέχει!
Ένας από τα "όχι Στρουμφάκια", μάλλον ο "όχι Παπαστρούμφ" τους με ρωτά, πλησιάζοντάς με πολύ: "Εσύ μωρή, πού πας;"
Αυθόρμητα απάντησα: "Για γιαούρτι".
" Άει, βρε βλαμμένη!", ήταν η απάντηση. "Δεν περνάς, δεν πας πουθενά!".
Είπα να μην απαντήσω. Πού να καταλάβει ο "όχι Παπαστρούμφ" πόσο το θέλω αυτό το γιαούρτι! Έκανα στροφή, αμήχανη και σαστισμένη 180 μοιρών, σαν γύρος σε σουβλατζίδικο και... αμάν βρέθηκα πάλι μπροστά του.
Σκύβει, με κοιτά, γιατί ήταν και ψηλός πολύ και με φωνή που ακουγόταν σαν εξωγήινη, μέσα από τη αντισφυξιγόνα του ξαναλέει:"Λέμε δεν περνάς, δεν περνάς!!!".
-Περνά, περνά η μέλισσα;
-Τι;;;
Ο "όχι Παπαστρούμφ" έπαθε σύγχυση! Ήταν η σειρά μου να περάσω στην επίθεση...
-Πεντόβολα παίζετε;
Τότε έφαγα μια σπρωξιά, με κάτι που θύμιζε ασπίδα γενναίων Ελλήνων προγόνων στη μάχη του Μαραθώνα, αλλά νιου βερσιόν, πιο χάι τεκνόλοτζι ένα πράμα!
-Καλά ντε, φώναξα, παραπατώντας.
Έκαμα μεταβολή και απομακρύνθηκα σε απόσταση ασφαλείας. Όμως κάτι με έτρωγε. Έπνιξα ξάφνου τον Ανθρωπάκο βαθιά σε μια τσέπη της καρδιάς μου, γύρισα και φώναξα:
" Ε ρε, γιαούρτι που σας χρειάζεται!"
Πήρα να τρέχω. Χώθηκα σε στενό. Ένα μίνι μάρκετ ανοιχτό στ' αριστερά μου. Μπήκα, πήρα δύο κεσεδάκια. Ένα για το σπίτι και ένα ... ΓΙΑ ΤΟ ΔΡΟΜΟ! Μήπως και βρω πουθενά παρακάτω να παίζουν "μήλα"...