Τα μάτια του Ρα...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΡΑ ...γέννησαν άλλο ένα blog,
το "Σαν τατουάζ"!
Το νέο blog είναι όμως για γερά νεύρα! Δηλαδή:
http://like-tatoo.blogspot.com/

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

ΤΟ ΡΟ!

Αδειάζω από μέσα μου
ό,τι από τα λίγα
μαζί μου έφερα.
Όταν σήκωσα κεφάλι
αντίκρισα κενό,
που τό’χα προβλέψει.
Αλλά και πάλι
δεν αφέθηκα.
Είδα σε σένα πρόκληση
πρόσκληση ρήματος
Αποφάσισα πορεία.
Με τις συμπληγάδες
ανάμεσα στα φρύδια.
Βαθιά σκαλισμένες στο μέτωπο.
Και τις φέρω από τότε.
Όχι βαρέως, αλλά συνειδητά.
Σε αυτές αφήνομαι και χάνομαι:
Το όνομά σου και το βλέμμα σου.
Εκεί που πάω
να γείρω,
να παραδοθώ,
να αιχμαλωτιστώ,
κάτι μου θυμίζει πως υπάρχεις
και οπισθοχωρώ
από την Αιωνιότητα.
Να ζήσω θέλω.
Ακόμα λίγο.
Ακόμα πιο πολύ.
Για νά’χω χρόνο
στην εικόνα σου,
στη μυρωδιά σου,
στη φωνή σου.
Να περιλαμβάνομαι.
Εκείνο το ρο της ροής του Έρωτα
με παίρνει και με συνεπαίρνει
Πανταχόθεν.
Και με εγείρει δραματικά.
Συνηγορεί παντιοτρόπως δε, Υπέρ σου.

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΠΙΘΗΚΩΝ

Όταν ήμουν στο σχολείο, στο μάθημα της Γεωγραφίας μου δίδασκαν ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην Ευρώπη, ως "κοιτίδα" του πολιτισμού. Έπειτα, στο μάθημα της Ιστορίας έμαθα ότι οι αρχαίοι ημών(;) πρόγονοι είχαν αντισταθεί και αντιστάθηκαν σε κάθε ξένο κατακτητή! Χρειάστηκε να περάσουν 30 περίπου χρόνια για να διαπιστώσω πως, ότι έμαθα, ήταν ψέμματα. Η μόνη αλήθεια στη χώρα τούτη των Βαλκανίων είναι ο Ήλιος. 
Συνειδητοποίησα όμως, καιρό πριν, ότι στη χώρα αυτή κατοικούν ανθρωποπίθηκοι. Έπειτα ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με μια άλλη πραγματικότητα: τη μετάλλαξη, μέσω κοινωνικοπολιτικοοικονομικών εξελίξεων. Οι ανθρωποπίθηκοι, ένας-ένας άρχισαν να μεταλλάσσονται σε πιθήκους. Έτσι, τώρα πια λέω, πως ζω στη χώρα των πιθήκων. Και η χώρα τους μεταμορφώθηκε και αυτή στη γνωστή πλέον Μπανανία!
Οι πίθηκοι είναι όμορφα ζώα και πάντα αγαπητά στους ανθρώπους. Στόλιζαν τους τοίχους αποικιοκρατών τον περασμένο αιώνα οι κεφαλές τους και τα χέρια τους χρησίμευαν για σταχτοδοχεία. Άλλοι πάλι πίθηκοι ψυχαγωγούσαν τους ανθρώπους σε τσίρκα με απίστευτες παραστάσεις που έκαναν κάθε πικραμένο να γελάσει για λίγο και να ξεχάσει τον πόνο του. Άλλοι συλλαμβάνονταν από μωρά και οδηγούνταν σε ζωολογικούς κήπους και επισκέπτες μπαμπάδες τους πετούσαν μπανάνες και τους έδειχναν στα παιδάκια τους:"αυτό είναι ένας πίθηκος".
Ωραία λοιπόν. Καιρός να το δεχτείς.  Η όμορφη τούτη χώρα έχει μεταβληθεί σε τοίχο αποικιοκράτη, σε τσίρκο, σε ζωολογικό κήπο, πάνω και μέσα στον οποίο έχουν στοιβάξει αυτά τα ευγενή κατά τα άλλα θηλαστικά, που άλλοτε κάνουν τις ακίνητες κεφαλές προς τέρψην και ηδονή των αποικιοκρατών λευκών δυτικοευρωπαίων, άλλοτε ανεβάζουν απίστευτα νούμερα με περιοδεύοντες θιάσους τσίρκων, για να χαχανίζουν τα παιδάκια των πλούσιων, πλην ανθρωπιστών ευρωπαίων και άλλοτε τρώνε μια μπανάνα που τους πέταξε ο λευκός κύριος για να μάθει το λευκό του παιδάκι τι είναι ο πίθηκος!
Έι, ψιτ, εσύ, που διαβάζεις το κείμενο αυτό. Μη σουφρώνεις τα χείλη και μη σμίγεις τα φρύδια. Πρέπει να το παραδεχτείς. Είσαι ένας πίθηκος. Πιθηκίζεις. Τρως την μπανάνα που σου πέταξαν. Μάλιστα πάτησες και απάνω στην μπανανόφλουδα. Ναι, σε λίγο θα στολίσεις με την κεφαλή σου και τον τοίχο, τρόπαιο των κερδοσκόπων πρώην αποικιοκρατών, χριστιανών, γνήσιων γόνων των ελέω θεού βασιλιάδων του Μεσαίωνα, και έχεις αρχίσει να κάνεις και τούμπες για να τα βγάλεις πέρα προς τέρψην των πολιτικών που χασκογελάνε με τα χάλια σου και στο κλουβί που σε έχουν βάλει σε δείχνουν με το δάχτυλο και λένε:"Να μια μα'ι'μού"!
Αυτό είσαι και μην το αρνείσαι. Ποιος γνήσιος απόγονος του Λεωνίδα και του Μιλτιάδη, του Περικλή και του Αισχύλου; Κατάντησες ο περίγελος και το παιχνιδάκι, το άθυρμα στα χέρια μιας παγκόσμιας συμμορίας καραμπινάτων κομπιναδόρων. Και αντί να τα πάρεις και να κάμεις χαμό, κάθησες στο κλουβί σου και ... φάε την μπανάνα σου!Μια αγέλη πιθήκων κυβερνιέται από 300 χοίρους και ως δια μαγείας τούτη η χώρα έχει γίνει και φάρμα ζώων, έτοιμα για σφάξιμο! Έτσι, όπως τότε που περίμενες να σε σώσουν οι Ευρωπαίγοι, οι Φράγκοι, οι Λονδρέζοι, οι Ρούσοι και μετά έσφαξες τον αδερφό σου για το πιο ψηλό κλαδί του δένδρου, που σου είχαν βάλει στο κλουβί, αυτοί που σου ρουφούν το μεδούλι.
Λίγοι, πολύ λίγοι, απόμειναν στην πρώην Ελλάδα και νυν Μπανανία, Έλληνες. Οι  περισσότεροι είναι πίθηκοι, 300 όλοι και όλοι χοίροι, βουτηγμένοι στη λάσπη και μια χούφτα Έλληνες βγαίνουν στο δρόμο, φωνάζουν, τρώνε το ξύλο της αρκούδας (αυτό το ζώο ευδοκιμεί μόνο στις τάξεις των ανέργων, των θυμωμένων, των υποψιασμένων, των αντιδραστικών, των ατρόμητων, των αντιστασιακών, των ενημερωμένων, των οργισμένων με την παρουσία και την επέλαση των σωματοφυλάκων-αστυνομικών των ιθυνόντων και κυβερνώντων και χορτάτων τραπεζοεπιχειρηματοεφοπλιστοεργολάβων. Έλληνες είναι μόνο αυτοί που περπατούν στο δρόμο και κραυγάζουν τη συνωμοσία που ξεκίνησε από αυτούς, για να αιχμαλωτίσει όλον τον κόσμο σιγά-σιγά και ύπουλα και να τον μετατρέψει σε ένα απέραντο τσίρκο.
Έλληνας πα να πει, αυτός που δεν κλείνει τα αυτιά του, που δε σφαλνά τα μάτια του, που δε βουλώνει το στόμα του, μα που ακόμα και αν απειλείται η ζωή του, το σβέρκο του δεν τον χαμηλώνει, ούτε σπάζει τη μέση του. Έλληνας πα να πει αυτός που δίνει το παράδειγμα της αντίστασης και που τον ακλουθούνε μετά κα οι άλλοι λαοί σα δουν το Δίκαιο και την Λευτεριά να την υπερασπίζονται οι λίγοι, οι πολύ λίγοι μα εύψυχοι και ευδαίμονες. Εσύ δεν ανήκεις σε αυτούς. Χρόνια σε τα'ί'ζανε και σε παχαίνανε για να επανδρώσεις το τσίρκο τους και το ζωολογικό τους κήπο. Τώρα σκάσε. Τη μοίρα σου τη διάλεξες και έπαιξες την τελευταία σου ζαριά στο σημερινό Ρουβικώνα. Επέλεξες να είσαι οσφυοκάμπτης, τσίρκουλο, να σε δείχνουν με το δάχτυλο και να στο βάζουν κιόλα. Αδιαμαρτύρητα δέχεσαι κάθε μαστίγωμα, όταν διαπιστώσουν πως το  νούμερό σου στο τσίρκο τους δεν τους αποφέρει τα κέρδη που θέλουν.  Άμα γεράσεις, θα σε πωλήσουν σε ζωολογικό κήπο ή θα σε κομματιάσουν για να στολίσεις κάνα τοίχο πάνω από τζάκι, για να' χουν να  διηγούνται παραμύθια για περιπετειώδη σαφάρι τις κρύες και υγρές νύχτες του χειμώνα οι ξενολάτρεις του τόπου και οι μπαγάσηδες οι άποικοι. Και μετά το αξιοζήλευτο ρεζιλίκι σου, ετοιμάζουν και άλλους λαούς ν' ακουμπήσουν με το μαγικό στους ραβδάκι να τους μετατρέψουν σε κάποιο άλλο είδος του ζωικού βασιλείου...αρουραίους, προβατάκια, κοτόπουλα...
Αντέχεις ακόμα να διαβάζεις; Σου τα έχω μαζεμένα και τόσην ώρα σε λέω το κατάντημά σου. Προς το παρόν, το μόνο που ξέρεις είναι να ξεφλουδίζεις και να μασάς μπανάνα. Τρώγε λοιπόν, και σκάσε!

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ Η ΙΔΕΑ


Με τρομάζει η ιδέα να συνθλίβω
πρόσωπο για να επιβληθώ σε διάταγμα.
Συλλαβίζω πέταλα  λέξεων.
Με απουσία ανθρώπων, χτενίζω άστρα.
Βάζω δε, στο πέταγμά μου
λίγο ροδόσταμο και μικρή δόση σταύρωσης.
Προσωπικής αναμέτρησης με συνθήκες.
Δεν υπογράφω με παραγγελιές του συστήματος.
Αποφεύγω επιταγές και γραμμάτια.
Προτιμώ το  άγγιγμα στο χέρι.
Υπεράνω κειμένων νεκρών, ίπταμαι.
Αναζητώ ζωή συγκεκριμένα ασυγκράτητη.
Πανοπλία ιππότη φορώ
και χα’ι’δεύω ανεμόμυλους!
Δεν αγκιστρώνομαι σε πλανέματα όρκων.
Λεύτερη πετώ και πετώ.
Σε στιγμές πάνω πατώντας.
Στο αόριστο-χώρο και χρόνο.
Με ελπίδες φλούδες δεν πορεύτηκα.
Με στιγμές πανό πετώντας...
Γυμνή και περήφανη.
Γέννημα σποράς καλής!

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

ΠΑΡΟΝΤΕΣ


Στο πεζούλι της Ιστορίας
σας βλέπω πάλι μπροστά.
Στην καγκελόπορτα εκεί.

Μαρία-παρούσα!

Κώστα-παρών!

Ελένη-παρούσα!

Στέλιο-παρών!

Ανδρέα-παρών!

Βασιλική-παρούσα!

Ματωμένους, θυμωμένα παιδιά.
Μ’ ένα πένθιμο τσιγάρο στα χείλη,
καμπάνα παντελόνι, λερωμένο
με χώματα αγιασμένα.
Ένα χακί αμπέχωνο περασμένο
απάνω σας στρατιώτες
την ιερή ώρα,
σας στράτευσε το Ψωμί,
σας ετοίμασε η Παιδεία,
σας αγάπησε η Ελευθερία.
Μα και θλιμμένοι, χαμογελούσατε!
Έπειτα...
Σηκωθήκατε, ξεσκονίσατε τη σκόνη
που σας κάθισε ο χρόνος
και μαζέψατε το Διομήδη,
που’ταν μπροστά σας πεσμένος,
στο δεντράκι γερμένος,
ακόμα με μάτια ανοιχτά.
Με την παλάμη στον ώμο:
«Έλα σήκω, πάλι».
Τον στήσατε όρθιο.
Σταθήκατε μπροστά μου.
Η φωνή σας-μα την αλήθεια-
μου ιστορεί:
«Είμαστε μέσα,
με τα σκυλιά απέξω ν’ αλυχτάνε.
Μα δε φοβηθήκαμε,
Έξοδο κινδύνου ετοίμαζε
ο Οδυσσέας.
Πυρά στα φυλλάδια έχυνε
ο Ρήγας.
Τροφή μας έφερνε σε λαδόκολλα
η Μπουμπουλίνα.
Μας ψύχωνε με λόγο
ο Κολοκοτρώνης.
Και παρά’ κει τραγουδούσε
ο Ξυλούρης.
Και εσείς δεν είσαστε μόνοι».
Έπειτα πήρατε
τα στενά και απλωθήκατε στην πόλη.
Σας έκρυψε καλά η νύχτα!
Τριακοστή έβδομη νύχτα
κι απόψε.
Και απέμεινα να σας μετρώ
από καρδιάς.
Στη θέση σας.
Μπροστά στην καγκελόπορτα

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Πυρίχειος



Τους παλιούς μου φίλους,
άγνωστους συνάντησα
σε πορεία σκοτεινή
και άρχισα πάλι
το χορό του δρόμου,
μ'αγκαλιά διπλή
την ανάσα του διπλανού.
Χόρευε η πορεία
γύρω την πόλη,
σαν μπουλούκι ρημαγμένο,
σίγουρο και αβέβηλο,
στον καιρό παραζάλης
ανεμοσκόρπισμα ελπίδας,
με μάτια πύρινα
και χείλη μαύρα οπλισμένα.
Έτρεμε το πόδι να πατά,
που δε λεφτερωνόταν
να κλωτσήσει σαπίλα,
συρματόπλεγμα πολιτικό.
Η πορεία όλο και μάκραινε.
Κούτσαινα με το πόδι
βαρύ από αιώνες δεσμά,
βουβά ακολουθούσα και έσερνα
τον πυρίχειο ξανά και ξανά,
που μας κρατούσε δίπλα
με τον άλλο στους ίδιους δρόμους
και χτες, σήμερα πάλι και αύριο.
Κάνω πως ξέρω τα βήματα.
Μα κάποιος πιο έμπειρος με είπε
στο αυτί πως τούτα τα λέει η καρδιά,
όχι η λογική και έτσι δεν χαροπαλεύω
στο πέτρινο σεντούκι
που βάλθηκες να κλείσεις
τη ζωή μου ολάκαιρη,
που με των άλλων τις ζωές
μετρά χιλιόμετρα,
μετρά χιλιετίες,
μετρά με μέτρα αίματος.
Δεν κλείνεται σε μιας απόφασης
φέρετρο σιωπής.
Στον πυρίχειο πάλι θα μπαίνω
και θα μπαίνω, μετέχοντας
στο αγκάλιασμα,
γιατί με μάθαν η Ιστορία η μαμή
και η μητέρα μου η Γλώσσα,
πως δεν είναι άλλος χορός
πιο κοντά στο πένθος,
πιο κοντά στη δύναμη,
πιο κοντά στο θάνατο,
πιο κοντά στη λύτρωση!
Και έμαθα, τώρα στα γεράματα
τα βήματά του θαυμάσια...
και δεν κουτσαίνω πια!

EΠΙΒΕΒΑΙΩΝΩ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

Χτες στη συμβολή Πατησίων και Στουρνάρη και ενώ η πορεία κατά του Μνημονίου έφτανε στο τέλος της, ομάδα της ΔΕΛΤΑ(της γειτονιάς μας), επιτέθηκε εντελώς απρόκλητα και με βολίδες κρότου-λάμψης, διέλυσαν την πορεία και επιτέθηκαν στο πλήθος των φοιτητών και των πολιτών που μετείχαν! Μπήκα στη στοά, που στεγάζεται το θέατρο ΑΛΦΑ και εκεί βρήκαν καταφύγιο 10 περίπου πολίτες και φοιτητές, ενώ απέξω παρέλαυναν και πηγαινοέρχονταν με προκλητικό τρόπο παπάκια και μια μοτοσυκλέτα της ΔΕΛΤΑ, ενώ κάποιοι από τα παπάκια ξεπέζεψαν και άρχισαν να χτυπούν όποιον έβρισκαν μπροστά τους.
Μια διαδηλώτρια, αφού τις επιτέθηκαν 3-4 αστυνομικοί, την έριξαν στο οδόστρωμα και άρχισαν να τη χτυπούν. Κάποιοι διαδηλωτές κατόρθωσαν να την αποσπάσουν από τα χέρια τους και να τη μεταφέρουν στη στοά για να της παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες, ενώ κατόπιν μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο, γιατί υπέστη σοβαρή κάκωση!
Από την άλλη σήμερα, τα κανάλια των επαγγελματιών σωτήρων του λαού μας ξελαρυγγιάζονται από το πρωί και μεταδίδουν, καθένα μια απροκάλυπτη παραπληροφόρηση:
-Ελαφρώς τραυματισμένη μια Αμερικανίδα που έπεσε και χτύπησε στο οδόστρωμα το κεφάλι της.
-Μετά από πρόκληση των διαδηλωτών, ομάδα Δέλτα επιτέθηκε κατά ομάδας ακροαριστερών που εκσφενδόνιζε πέτρες εναντίον της και τη διέλυσε.
-Ελαφρά χτυπήθηκε μια διαδηλώτρια, μετά από συμπλοκή ακροαριστερών και ομάδας Δέλτα.

ΨΕΜΜΑΤΑ!

Παραθέτω το άρθρο του http://anemos5.blogspot.com/ όπου αναφέρει επακριβώς το συμβάν! Αλήθεια θα επιληφθεί κάποιος εισαγγελέας του περιστατικού και της κατάφορης παραβίασης των δικαιωμάτων των πολιτών να διαδηλώνουν και να εξετάσει κάτω από ποιες συνθήκες οι αστυνομικοί-τραμπούκοι επιτέθηκαν αναίτια ή πάλι θα κάνει η δικαιοσύνη τα στραβά μάτια; Ή μήπως πρέπει να το πάρουμε είδηση ότι έχουμε ΧΟΥΝΤΑ;

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Πολιτικές συμμορίες!



Δείτε το αν αντέχετε!

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Η μπατονέτα!

Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ το αποφάσισα! Τη Δευτέρα θα πάρω σβάρνα τις πλατείες της πόλης μου και όπου δω και άλλους πολλούς να φωνάζουν κατά του κράτους του Mnimonistan και κάθε Mnimonistan, θα βγάλω γλώσσα και θα γκαρίξω. Όμως θα κρατώ και μια μπατονέτα στο χέρι, δωράκι για τα αυτιά όλων των Κυβερνήσεων που έχουν βάλει λαούς και λαούς σε μια απύθμενη περιπέτεια και...έπονται και άλλοι. Μήπως, αντί για μία, πρέπει να κρατώ ολόκληρο κουτί; Γιατί πολύ φοβούμαι ότι, με την "απλυσιά" τους το πουρί στο αυτί τους θα έχει φτάσει μέχρι τον εγκέφαλο και μια μπατονέτα τι να σου κάνει. Εδώ χρειάζεται πλήθος από δαύτες, μην πω πως απαιτείται και ΝΥΣΤΕΡΙ!
Φιλιά, βρε!

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

1,2,3, μέτρα.Έρχονται τα νέα Μέτρα!


Λοιπόν εδώ στο Mnimonistan,στην όμορφη χώρα μας, έχουμε βου γύρο (με πίττα του παππού) και άρχισαν ήδη να πέφτουν τα φάσκελα να βρίσκουν αλλήλους! Η αυτοκρατορία της μούντζας  διενεργεί επεκτατικούς πολέμους και η τρομοκρατία της ανοιχτής παλάμης καραδοκεί!

-«Ψήφισες; Πάρε ένα και άλλο ένα, για να μη στο χρωστάω». Ή το ωραιότατο 
-"Φάε μια και άλλη μια, γιατί στις χρωστώ από τις προηγούμενες εκλογές". Φράσεις που έχουν αρχίσει να λαμβάνουν μορφή πανδημίας. 

Ο GAP και το Σαμάρη εξαφανιαζόλ από τα πάνελ και τα παραθυράκια. Κόβει βόλτες όμως, στην τιβούλα διαφημιστικούλι με τον Ομέρ Πριώνη που κάπου του’ χουν γράψει αυτά που απαγγέλει και αλληθωρίζει, γιατί δεν κοιτά το φακό, αλλά αριστερά(sic) στο χαρτόνι που του σηκώνουν και με μαύρο μαρκαδόρο του έχουν ζωγραφίσει λεξούλες βαρύγδουπες του τύπου «να πάει η πόλη μπροστά» και άλλες τέτοιες αηδίες!
Καλέ, η πόλη μπορεί να πάει μόνη της, χωρίς αυτόν. Μήπως και τόσον καιρό πώς τα βγάζαμε πέρα; Ταυτοχρόνως, ο Σγουρός ο Σίγουρος ποζάρει με μανδύα εθνομάρτυρος και σωτήρος, προσδοκώντας να το σταυρώσετε το παλικάρι, για να προστεθεί και αυτός στο πάνθεο των αγίων μας! Βοήθειά σας, χριστιανοί!Ανάψτε και κανά κερί!

Η δε κουράδα- με το συμπάθειο κοντογειτόνοι μου- στο πεζοδρόμιο έχει γίνει η νέα μοκέτα-μόδα και το γλίστρημα-πατινάζ μάς προετοιμάζει στο καλλιτεχνικό για να λάβουμε μέρος στους χειμερινούς Ολυμπιακούς. Σαν αυτήν που μας βρήκε και μας λέρωσε  από πίσω με τα νέα μέτρα που είναι τώρα παλιά,γιατί έρχονται τα νέα των νέων μέτρα (εδώ το διαφημιστικό σλόγκαν "λερωθείτε κάνει καλό" δε νομίζω ότι σας πείθει).

-Βαζελίνι, αγάπη μου, χωρίς εσένα δε ζω και το δηλώνω. Εσείς ποια μάρκα αγοράζετε; Επικοινωνήστε στο τηλέφωνο της εκπομπής 666-999-εκατό. Μετά, ακολουθώντας τις ηχητικές οδηγίες, φωνάξτε το σύνθημα "ο κώλος μας θα φέξει" για την ενεργοποίηση του τηλεφωνητή. Για τα αγγλικά, ψιθυρίστε το "είμαι η Πόπη και τα κάνω όλα".

Άσε το πλήθος των αστέγων "αυξάνεστε και πληθύνεστε" που μετατρέπει σε αυλή των θαυμάτων την Ομόνοια και φέρνει κάτι από την αίγλη και την γκλαμουριά των Παρισίων, για να χαίρεται και ο GAP, που θεωρεί τα Παρίσια εξαιρετικό τουριστικό προορισμό και πετάγεται μετά της συζύγου κάθε ΣουΚού. Το τέκνο, δεν έμαθα, το παίρνει και αυτό μαζί του;
Κατά τ’ άλλα η καλπολογία καλά κρατεί και θυμίζει ιππόδρομο- πρώτος ο Ντορής ή η Αλεπού στο κοτέτσι; Και για τα νέα μέτρα; Ούτε μια τόση δα αναφορούλα; Τίποτις; Καλέ τόσο σκατένια θα είναι και τρομάξαν τα «δημοσιογραφικά λαρρύγια» και οι κορώνες των πολιτικών και δε λένε ή επειδή είναι ο βου γύρος, φοβούνται μήπως μας πέσει βαρύ το τζατζίκι;

Η Ντορίτσα δηλώνει παραθυρωμένη, ότι ετοιμάζει το νέο κόμμα που θα μας ρίξει σε νέο κώμα και που φήμες διαδίδουν ότι θα φέρει το λογότυπο «Ντόρα μαζί σου, η τσέπη μας δική σου».
Το τραγουδάκι πάντως που σκαρώνω, έχει ήδη τους πρώτους στίχους
«1,2,3, μέτρα... (λαλαλάάά)
έρχονται τα νέα Μέτρα...(μουσική με σολίστ το ταμπούρλο)
θα μας πάρουνε και τα μέτρα (εδώ σκάει μύτη η μπάσο κιθάρα)
θα μας χώσουνε στην κάσα (εδώ το κλαρίνο δίνει ρέστα)
από την πολλή τη μάσα». (και στο σημείο αυτό το βιολί κλαίει).

Αυξάνει όμως και το πλήθος των Φουρτουνάτσηδων που δεν ψήφισαν και των Μπουρτουνάτσηδων που φοβούνται ότι τα νέα μέτρα θα τους ψοφήσουν και λίγο-λίγο σβήνει ο απόηχος της μισής παροιμίας «Άι Νικόλα βοήθα με» και ακούγεται όλο και πιο πολύ το 2ο σκέλος της «κούνα και συ το χέρι σου». Και αν δεν το κουνήσεις σε γροθιά προς τα πάνω, κούνα το πάνω- κάτω! Και αυτό κάτι σημαίνει...
Χανουμάκια μου καλά, το δικό μας δελτίο ειδήσεων έλαβε τέλος. Την ιδιοκτήτρια του καναλιού θα την βρείτε τη Δευτέρα στις 6 μουμου, να πεζοδρομεί μεταξύ Πεδίον του Άρεος (άμα δεν ξέρετε πού πέφτει τούτο το Πεδίο, βάλτε μπροστά το gps σας) και Πατησίων, (που καιρό τώρα απαιτεί να μετονομαστεί η Λεωφόρος αύτη σε «Πατείς με Πατώ σε» )αν και ο "κακός ο λύκος" δεν είναι εδώ, αλλά κόβει, χρόνια τώρα, λάσπη στην παραπάνω Πλατεία του νεκρού Συντάγματος!
Άμα μπορέσετε και ξυπνήσετε από το λήθαργο του μεσημεριάτικου ύπνου και αν φάγατε το κολατσό σας και δεν παίζει κάτι ενδιαφέρον για σας η τιβί σας και θέλετε και κυρίως, αν έχετε τα κότσια να φωνάξετε αυτό που καιρό ψιθυρίζετε, κάντε τον κόπο και κατεβείτε μια ολιά από εκεί, γιατί το παντελόνι σάς το πήραν. Μη σας πάρουν και το σώβρακο, τώρα.
Γειά σας, βρε χαζά μου και Á bientôt…

Και μην ξεχνάτε καλέ! Σύνθημά μας το "Σκάστε ή δράστε".
Μπάι Μπάι!!!

Αχ, αχ!!! Και μία είδηση που μας ήρθε μόλις τώρα! Την ιδιοκτήτρια του καναλιού θα τη βρείτε τη Δευτέρα, όχι στο Πεδίο, αλλά στην πλατεία με εκείνο το γερασμένο, πλην νεκρό, Σύνταγμα, γιατί τα πρόβατα, λοξοδρόμησαν και αποφάσισαν να βελάξουν αλλού, κυνηγώντας τον "κακό λύκο"που αναφέραμε πιο πάνω. Για την ώρα της μάζωξης, δεν παίρνουμε όρκο, αλλά θα είναι ή πρωί ή απόγευμα. Με τις υγειές σας, καλήν αντάμωση-άμα ξεκουνηθείτε- και καλά βελάσματα!

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Σχήμα ανοιχτής παλάμης!

Οι απέχοντες πολυπληθέστεροι των παρόντων! Εθνικό ρεκόρ, πρωτοτυπία και καινοτομία. Αλλά αυτοί, οι λίγοι, οι τόσο λίγοι δεν πήραν χαμπάρι!
Ή έκαναν πως δεν πήραν. Πάντως... Όσοι ψήφισαν θα το καταλάβουν με τις ριπές των νέων μέτρων, που οσονούπω, θα εκτοξευθούν και θα τους βρουν κατάστηθα, τους μπαγάσηδες!Άσκησαν, νομίζουν, το δημοκρατικό τους καθήκον! Το άκουσα και αυτό και ήρθα και έπεσα τ' ανάσκελα από τα γέλια! Σε ποια δημοκρατία, αλήθεια; Σε αυτήν που βατοπεδινοί και προνιάριοι κυκλοφορούν ακόμα ανάμεσά μας, ελεύθεροι και μας ειρωνεύονται; Σε ποια δημοκρατία, που ο φτωχός πληρώνει ό,τι γλέντησε ο κερδοσκόπος, πλην φίλτατος του πολιτικού τενεκέ;
Πήγατε και ψηφίσατε...Τι και ποιον; Σε ένα σύστημα, από τη ρίζα του σάπιο! Αν, δηλαδή, μελετήσω Ιστορία, δεν το βλέπω; Στην αρχή τα ξενικά κόμματα, μετά ο Μαυροκορδάτος, ο Νέγρης. Στη ρεμούλα πρώτος πρωθυπουργός τούτης της πολύπαθης χώρας ο Κωλέττης...Και πάει ο Καποδίστριας, με βόλι ξαμολημένο από Μαυρομιχαλαίους πρόκριτους, που δε θέλανε ν' αφήσουν τσιφλίκια κι αξιώματα!
Και φτάσαμε ως εδώ, στραβά περπατώντας, δεκαετίες τώρα!
Το πήραν πρέφα το σύστημα αυτό Ρουσόπουλοι και Βουλγαράκηδες, Μητσοτάκηδες και Καραμανλήδες, Πάγκαλοι και Διαμαντοπουλαίοι, Πεταλωτήδες και Παπανδρέοι και κάμαν και αυτοί σε τούτον τον αιώνα το δικό τους γιουρούσι!
Πήγαινε τώρα στο δεύτερο γύρο του στημένου παιχνιδιού τους και αμόλα την ψήφο σου! Και αυτοί χεσμένην την έχουν όπως και την προηγούμενη, όπως και σένα τον ίδιο και το παιδί σου και το μισθό σου και το γείτονα και τη γριά μητέρα του και όλη τη χώρα γενικώς!
Και άντε ξύπνα: Δράσε ή σκάσε! Κατέβα στο δρόμο ή βούλωστο και πάψε να μυξοκλαις, γιατί στο κάτω-κάτω με την ψήφο σου τους κρατάς ακόμα εδώ!

Τους χαιρετισμούς μου
θα σου τους στείλω,
μετά τη Δευτέρα,
μόλις ανακοινωθούν
τα νέα μέτρα και
...θα έχουν το σχήμα ανοιχτής παλάμης!

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

ΑΚΟΜΑ


Λίγος καιρός πάει και έρχεται
που μου στέρησαν τα παιδικά μου όνειρα
Έπαψα και εγώ να πιπιλώ το δάχτυλο.
Κατέβηκα στην αρχή μποσουλώντας
από το παιδικό μου κρεβάτι.
Άφησα γυμνά τα σεντόνια μου.
Εκείνα με τα λουλουδάκια
Που μου ΄χε χέρι αγαπητό κεντήσει.
Πήγα και ανδρώθηκα στα πεζοδρόμια.
Μέσα στ’ αγκάθια θορύβου και σαπίλας.
Πατώντας με γυμνό το πέλμα
έμαθα το κακό στην κούνια του.
Είδα να σέρνουν συμφέροντα ανθρώπους
Και αριθμούς να υπολογίζουνε κεφάλια.
Μαθήτευσα στα γόνατα της πόρνης.
Ακολούθησα τα βήματα του νταβατζή της.
Πέρασα από καφενεία που τζογάρουν την τύχη τους
ρημάδια κορμιά, μούσκεμα από το άμοιρο.
Ακόμα...
Άνθρωποι χωρίς πρόσωπο, περπατούν
με το κεφάλι στον τοίχο,
σήμα κατατεθέν υποταγής ανείπωτης.
Μάτια προβάλλουν από κάδους σκουπιδιών,
Ψάχνουν ίχνη περηφάνειας στ’ άπλυτα της πόλης.
Μπόχα δρόμοι και  λιμνάζοντα πάρκα.
Σύριγγες και χέρια τρυπημένα
απλώνονται μονοπάτι
και δείχνουν με το δάχτυλο
τον ουρανό που φέγγει με ήλιο δόντια.
Ποιητή μου σου θυμίζω το στίχο σου:
«Εκείνοι που έπραξαν το κακό
τους πήρε μαύρο σύγνεφο».
Και έχει μια λιακάδα.
Ακόμα ...

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Για έναν κότινο

Εν μέσω ψυχρής θεώρησης
και συγκαταβατικής
προσφώνησης θλίψεως,
προσπορίζω, χωρίς να ορίζω ήχους,
ανύπαρκτης χορδής κραυγή.
Μεταλαμπαδεύω αιώνων
σκωρίες σε δρόμους,
τρέχω χιλιόμετρα
για το κάλλος που πάει,
με προσπέρασε με χτύπους ετών φωτός.
Φορώ τα αθλητικά μου
και χύνομαι
ανάμεσα σε κτήρια λαμπρά
βεβαίωση τρανή
της παγκυριαρχίας κουλτούρας
που θέλει αίμα ανθρώπινο
και σάρκες να γεύεται.
Στην τρελλή κούρσα μου-θανάτου-
απομνημονεύω συγγράμματα
αρχαίων και κλέη ανδρών
και απολαμβάνω
μουσειακά το Παλαιό
σε μια χώρα
ελεύθερης πτώσης.
Ο εχθρός δεν είναι προ,
είναι εντός των τειχών
και τρέχω ν' αρνηθώ.

"Ίθι παιδίσκη αρχαίων Ελλήνων και νυν βαρβάρων".

Τα πόδια στην πλάτη
και με ψυχή δαγκωμένη στο στόμα.
Λύτρωση δεν προσδοκώ,
ούτε ανάσταση νεκρών.
Μόνο καραδοκώ.
Γνήσια περίεργη, αρνήτρια!
Τουλάχιστον αντιστέκομαι
-όσο με βαστά το μυαλό-
σε πτωματικές πρακτικές!
Για έναν κότινο...που λέει ο λόγος!