Τα μάτια του Ρα...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΡΑ ...γέννησαν άλλο ένα blog,
το "Σαν τατουάζ"!
Το νέο blog είναι όμως για γερά νεύρα! Δηλαδή:
http://like-tatoo.blogspot.com/

Δευτέρα 20 Απριλίου 2009

ΛΕΕΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΤΟ ΚΥΜΑ

Λέει το Όνειρο στο Μπλε Κύμα:

Μέσα στον εαυτό σου

ΠΑΝΤΑ

θα με συναντάς,

όπου και αν πας...

Και ήρθε και δάκρυσε

από χαρά το
Κύμα.

Και πλημμύρισε

από το
Όνειρο...

Κυριακή 19 Απριλίου 2009

ΣΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Δε θα στο γράψω σε περιθώριο χαρτιού.
Ό,τι έχω ν'αναφέρω
στα γρήγορα,
στα εύκολα
και στα σταράτα.

Πολύ πολλοί με πλήγωσαν, αν και δεν το άξιζα - θα έλεγα διόλου - θα σταθώ όμως, στο ύψος σχεδόν του ανέφικτου και θα ομολογήσω, με σώας τας φρένας πως, κακία δεν κρατώ.

Τούτο όμως έχω να μαρτυρήσω
και πάρε το σα συμβουλή
που αφήνει πίσω του άνθρωπος
με αυστηρή γραφή εντέλει:

Πολλοί, και κυρίως κοντινοί σου,
θα βρεθούν εμπόδιο
στα όνειρα και στις ζεύξεις σου.

Μη πτοηθείς όμως.
Μη παραιτηθείς.
Μη παραδοθείς.
Μη αναίμακτα προσδώσεις αξία σε ό,τι υποστηρίξουν.

Θα σου προσάψουν το βάρος της ζωής τους.
Θα επιθυμήσουν να κάμψουν το βλέμμα σου.
Θα βάλουν χειροβομβίδες στα θεμέλια της ύπαρξή σου.
Θα κοιτάξουν να ρημάξουν τα δικά σου θέλω με τα πρέπει τους.

Μη πτοηθείς όμως.
Μη παραιτηθείς.
Μη παραδοθείς.
Μην ανταποδώσεις ακόμα και αν σε χτυπήσουν.

Ακόμα και αν...

Σε κουβαλήσουν σαν όμηρο και στήσουν ενώπιόν σου δικαστήριο.
Σε χλευάσουν σαν κατηγορούμενο και στρέψουν εναντίον σου βέλη.
Σε καταδικάσουν και σε κρίνουν ένοχο θανατικής ποινής.

Εσύ...

Ζήσε πέρα ακόμα και από ό,τι ονειρεύτηκες.
Ωριμότητα υπέδειξε όση ζητά το βάρος της υπογραφής σου.
Ή στάσου χαμογελαστός, ήρεμος, λοξός μπρος στις μανίες τους.

Εγώ έμαθα να διαγράφω ανθρώπους.
Απλά, πολύ απλά, τα παραμύθια τους δε χώνεψα.

Να ό,τι σου αφήνω σα διαθήκη!
Σαν παρακαταθήκη.

Με χαμόγελο, ήρεμα, λοξά.

Υπογράφω, υπογραμμίζω και καταθέτω υπερηφάνως τα άνωθεν.

Υ.Γ. Νon Abusus juris στην ανθρωπιά σου...
ΜΗ ΔΕΧΤΕΙΣ

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

Πνεύμα με οινόπνευμα


Να με συγχωρεί η χάρη σου που δε λησμόνησα να ξεγυμνώσω δόντια,
στο καβαλίκευμα που νιώθω να μου κάνει τούτη η εποχή.
Δόντια καθαρά - τα βουρτσίζω συχνά και πιο συχνά -
τα δείχνω σε περαστικούς.
Όχι δόντια χαμόγελο πια.
Δόντια δάγκωμα.
Αυτοί μαζεύονται.
Κάποτε καρπάζωναν.
Στο λαιμό και στ' αυτιά με βαρούσαν.
Τούτο το ζαβλάκωμα το νιώθω ως το μεδούλι ακόμα.
Μα πήρα ανάποδες και το σύνθημα
"δόντια καθαρά και κοφτερά"
πήρα είδηση πως έχει πέρασει στις μέρες μας.
Πήρα και μια μπουκάλα μπράντι αγκαλιά.
Τη βρήκα από την τελευταία κηδεία
δικού μου ανθρώπου,
που αγόρασα για να τον θρηνήσω
μέσα στο σπίτι αγκαλιά
με μια φωτογραφία του
που τράβηξα - δε θυμάμαι πότε τώρα.
Α, πού είχα μείνει;
Α ναι, στην μπουκάλα.
Επιχείρησα πάλι να την ανοίξω.
Να σωθεί το περιεχόμενο,
να την πετάξω στην ανακύκλωση τη ρημάδα.
Μα το καπάκι αντιστεκόταν.
Στράβωσε επίτηδες για να με χαλάσει.
Και πάλι προσπάθεια.
Τίποτα το καπάκι αντιστεκόταν
στη θέλησή μου για κάψιμο εγκεφαλικών κυττάρων.
Τίποτα.
Τότε θυμήθηκα.
Με τα δόντια πάλι.
Τα δόντια - λέμε- σωτήρια απώθηση όποιου μου αντιδρά.
Δάγκωσα.
Μια και δυο.
Το καπάκι πήρε να γυρίζει.
Η μπουκάλα άνοιξε στόμα.
Και εγώ το δικό μου.
Όλο κάτω με μιας.
"Όλο, όλο, μπράβο" που λέει και μια διαφήμιση
με πορτοκάλια χυμό.
Όχι που δε θα' βρισκε λύση η διάνοιά μου.
Όχι που θ' αντιστεκόταν στο πνεύμα μου το οινόπνευμα!
Όχι που θ' αντιστεκόταν το πνεύμα μου στο οινόπνευμα!
Σα βότσαλο δίπλα σε βότσαλο και τα δύο μοιάζουν...


Τετάρτη 15 Απριλίου 2009

ΦΟΒΑΜΑΙ!

Όταν ήμουν παιδί δεν ένιωθα φόβο.Γελούσα και με τον πόνο ακόμα. Είχα δει πόλεμο και θάνατο και όμως τους έβγαζα τη γλώσσα! Τώρα, μετά από χρόνια και με αφημένα τα 40 μου πίσω, άρχισα να αγαπώ πραγματικά, χωρίς ζήλιες και γκρίνιες και μαλώματα. Χωρίς το αίσθημα της κτήσης, της κατάκτησης και της ιδιοκτησίας. Χωρίς να νιώθω ότι άνθρωπος ή ό,τι άλλο, μου ανήκει. Έβγαλα από το λεξικό του μυαλού τις κτητικές αντωνυμίες "μου" και "δικό μου".
Αλλά όρκο παίρνω πως πάντα κοντά στα μεσάνυχτα - πώς πάντα γύρω στις 12 πμ, ανεξήγητο και άλυτο μυστήριο παραμένει για μένα - μνήμες και θύμησες ζωντανεύουν μέσα στο δωμάτιο που ποτέ δεν ανοίγω τα παραθυρόφυλλά του τη μέρα, παρά μόνο τη νύχτα, και στήνουν γύρω μου τρελό χορό.
Παρανοώ! Γυρίζουν γύρω μου το ποδήλατο που είχα κάποτε και μου το πέταξαν μπαμπάς και μαμά, γιατί - λέει - μεγάλωσα. Και το πρώτο ραδιοφωνάκι που είχα αγοράσει με οικονομίες μηνών και που το έριξε από το κομοδίνο η αδερφή .. και πάει! Και απλώνεται μέσα στο δωμάτιο στο κέντρο της Αθήνας τώρα ένα άρωμα που άφηνε έξω από το δωμάτιο που κοιμόμουν ένα ξωτικό δένδρο από το οποίο κρέμονταν ανάποδα τεράστια κρίνα! Και ο παπαγάλος που είχα και του μάθαινα λεξούλες πεταρίζει μέσα σε αυτό και ο σκύλος της αυλής ο Ταρζάν μού κουνά πάλι την ουρά του και ας έχει πεθάνει από γηρατειά 30 χρόνια τώρα. Η κουρτίνα με το πράσινο χρώμα που είχα στο δωμάτιο που διάβαζα, όταν ήμουν μικρή, και που είχε πάνω παραδεισένεια πουλιά, ανεμίζει πάλι γύρω μου μαζί με το κουκλάκι που μου είχε στείλει η αγαπημένη θεία από την Ελλάδα μέσα σε μια βαλίτσα στην καρδιά της Αφρικής και που τώρα κάθεται στο γραφείο και με κοιτάζει.

Το μόνο που φοβάμαι πια είναι μην τα λησμονήσω κάποια στιγμή όλα αυτά, μην τα χάσω και τα ξεχάσω! Απόκτησα τώρα κοντά ένα φόβο ανόητο και τοξικό για τη σκέψη μου. Μια βλέννα φόβο που σακατεύει καρδιά και νεύρα και με θυμώνει. Μα πάνω από όλα φοβάμαι να μη σβήσει η εικόνα του ανθρώπου που αγαπώ, το χαμόγελό του, η ματιά του. Φοβάμαι μη και δε θυμάμαι αύριο - μεθαύριο σε ποιο πόδι έχει μιαν ελίτσα, το χρώμα των ματιών του, το άρωμα του κορμιού του, τη ζέστη της αγκαλιάς του που βράδια πολλά μέχρι τώρα με νανούρισε, το γάργαρο γέλιο του, το δάκρυ του που είδα πρόσφατα να κυλά, το γλυκό ξύπνημα που μου κάνει, όταν τυχαίνει να είναι εδώ, τη μυρωδιά στα ρούχα του, τη γεύση του φιλιού του...
Τώρα ανακαλύπτω, παραδομένη για ακόμα μια νύχτα, πόσα πράγματα εμπεριέχει αυτός ο φόβος και τούτος είναι πια ό,τι μου ανήκει! Είναι ό,τι έχω. Ό,τι πραγματικά μου ανήκει. Και αυτός είναι εξ' ολοκλήρου δικός ΜΟΥ!

Τρίτη 14 Απριλίου 2009

ΞΟΡΚΙΖΩ ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ

Άντε πάλι... Βρέχει με εκείνο το παρατεταμένο πλιτς πλατς, που κάνει εικόνες σαν αυτήν να νοσταλγούνται όλο και πιο πολύ! Αυτός ο χειμώνας μάς έπεσε βαρύς. Μπούκωσε η ψυχή μας με δαύτον και κουράστηκε. Και... κοίταξέ τον επιμένει! Πάλι βρέχει. Πάλι λέει: "είμαι εδώ και δε θα φύγω, χωρίς να δώσω μάχη. Δε θα παραδοθώ στα Καλοκαίρια σας αμαχητί. Και τις Άνοιξές σας θα τις πνίξω μέσα στη βροχή και το νερό μου".
Με συλλαμβάνω να κοιτάζω φωτό στον υπολογιστή μου από περασμένα Καλοκαίρια. Εδώ γελούσαμε, από την πολλή ρακή, εδώ βόλτα με καϊκάκι μέχρι Αγιφάραγγο, παρακεί στέκουμε και κοιτάμε αγκαλιά την άκρη της θάλασσας που λούζει την άμμο.
Συνεχίζω να ξορκίζω το Χειμώνα, που επιμένει, με φωτό, καπνίζοντας τσιγάρο ασίκικο με χαρμάνι τίνγκα και καφέ βαρύ και ασήκωτο! Στις φουσκάλες του ανακατεύω τη μνήμη και αναδύω τόσα και τόσα γέλια και χαμόγελα και δάκρυα! Τόσα κύματα πέρα-δώθε, τόσα χιλιόμετρα με τη μηχανή... οδηγός εγώ και εσύ πίσω να μετράμε μέρες και μήνες και χρόνια... να προλάβουμε τούτη τη βόλτα στη ζωή να τα δούμε όλα!
Τη βόλτα μας , μάτια μου, ακόμα δεν την τελειώσαμε και άσε το Χειμώνα να βιάζει την Άνοιξη. Αυτή σα γυναίκα μάνα θα υπερασπιστεί το παιδί της! Το Καλοκαίρι της, το Καλοκαίρι μας! Εμείς δεν έχουμε παρά να καπνίζουμε και την κούπα με τον καφέ να φέρνουμε στα χείλη και να προσμένουμε να περάσει και τούτη η βροχή.
Σήμερα εξάλλου, γιορτάζουμε! Μέρα που είναι, είπα ν' αναρτήσω την αντίστασή μου στα σχέδια του Χειμώνα και να τον απωθήσω με μια σπρωξιά στον ώμο!
Βρέξε όσο προλαβαίνεις ακόμα. Λίγες οι μέρες σου ακόμα.
-Μην ξεχάσεις μωρό μου τον υπνόσακο, ένα μπλουζάκι, ένα παντελόνι, το μαγιό σου και μια ψάθα. Ετοιμάσου και πάμε. Το πλοίο από τον Πειραιά φεύγει σε λίγο. Βιάσου...

Κυριακή 12 Απριλίου 2009

Σαν άνεμος και σαν ανέμη

Και πάλι εδώ! Συνέβησαν πολλά τον τελευταίο καιρό σε στιγμές και σε μέρες μου, που ένιωθα σαν την ανέμη να περιστρέφομαι... μην πω και πιο γρήγορα! Γύρισα όμως πάλι το νήμα στην ορθή του φορά. Επέστρεψα εκεί που ήθελα να είμαι: σε φίλους που τα πρόσωπά τους δεν τα γνωρίζω ή-περιέργως- ξέρω πολλά για τη ζωή τους και λίγο τους ίδιους. Τους ευχαριστώ, όπως και νά'χει!
Είμαι λοιπόν πάλι εδώ. Σε γνώριμα μονοπάτια με πρίμα καιρό, μετά από τρικυμία, αλλά το σκαρί μου άντεξε. Και συνεχίζω να φτιάχνω ό,τι είχα αφήσει για καιρό. Εκεί που μπερδεύτηκε το νήμα, το κόβω και ξεκινώ. Και πόσο τό'θελα και πώς το λαχταρούσα, η ψυχή μου το ξέρει...όσο και ' κείνα τα ηλιοβασιλέματα που, στην άκρη μιας αμμουδιάς καθισμένη, τα χάζευα για το λίγο της της ζωής τους, μα και για την τόση ομορφιά τους... Και τότε ήταν που από την πολλή χαρά, έπιανα τον εαυτό μου να κλαίει.
Τώρα άρχισα ξανά να σχεδιάζω ταξίδια στον χάρτη του μυαλού μου. Τα "θέλω" μου να χτίζω σαν πύργους στην άμμο, αλλά μην ανησυχείς, διάβασα τον καιρό και από εδώ και πέρα δε θα φυσά για χρόνο πολύ! Τα "θέλω" θα μείνουν όρθια για καιρό, μέχρι που πάλι, κοντά στο φθινόπωρο, θα τα ρίξει απότομα ο πρώτος δυνατός άνεμος. Ας είναι! Ας προλάβω εγώ να τα πλάσω και όρθια να τα στήνω και έπειτα τίποτα δε με μέλλει. Το έμαθα πως πάει το βήμα. Και πάνω και κάτω, ποτέ στο ίδιο επίπεδο. Θα έρθουν και πάλι τα "πρέπει". Το ξέρω και άρα δεν ωφελεί να ανησυχώ για το μετά.
Είμαι όμως τυχερή: εκείνος που με συντροφεύει, έχει βλέμμα καθαρό και χέρι να με στηρίζει, που, άλλο τι να ζητήσω; Τα έχω όλα. Στη ματιά του παίρνω όρκο πως δε θα αμολήσω χάρτινα καραβάκια σε καμιά παραλία, να βουλιάξουν μόλις τους μουσκέψει το χαρτί το πρώτο κύμα. Θα τα φτιάξω από ξύλο γερό και λινό πανί, να ταξιδεύουν πάντα το ηλιοβασίλεμα. Μου το έμαθε και αυτό ένα παιδί στην ψυχή, που έχει τον τρόπο του να με αφοπλίζει, όταν θέλω να φέρω τον κόσμο ανάποδα με πλήθος χειροβομβίδες που μου πωλούν σε τιμή ευκαιρίας η μνήμη, η μοναξιά, οι πράξεις των άλλων πάνω μου. Γι' αυτό και για άλλα πολλά και άλλα τόσα, την παιδική του ψυχή ευχαριστώ.
Φίλοι μου καλοί και αγαπημένοι, είμαι πάλι πίσω στην αγκαλιά των λέξεων και των εικόνων σας, των επιλογών και των παρατηρήσεών σας. Είμαι πάλι πίσω, αν και πρέπει να τρέξω, για να σας προλάβω. Να διαβάσω τα ίχνη που αφήσατε στα blog σας, αλλά- το υπόσχομαι- θα βάλω φτερά στα πόδια και θα βρω το ρυθμό σας!
Πριν ήμουν ανέμη με κλωστή μπερδεμένη. Τώρα πάλι απαλός άνεμος.
Σε μια παραλία κατά το ηλιοβασίλεμα. Μετά από μεγάλη θαλασσοταραχή...