Τα μάτια του Ρα...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΡΑ ...γέννησαν άλλο ένα blog,
το "Σαν τατουάζ"!
Το νέο blog είναι όμως για γερά νεύρα! Δηλαδή:
http://like-tatoo.blogspot.com/

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2008

Συζήτηση προ Ημερησίας Διατάξεως; Προτιμώ το «Συζήτηση άμεσης Αποτάξεως».

Από το πρωί στην Τv-ούλα μου τους ακούω να μιλούν, να συζητούν, ν’ αγορεύουν. Μπλα μπλα μπλα… Για σένα, για μένα, για όλους μας. Για παραγωγή, για πείνα, για ανεργία, για οικονομική κρίση, για αποτελεσματική αντιμετώπιση της ακρίβειας, για την παγκόσμια φτωχολογιά, για χρηματιστηριακές φούσκες, για την τιμή του πετρελαίου. Και θυμάμαι πως όλα αυτά τα έχω ξανακούσει για χιλιοστή φορά, ξανά και ξανά. Και απορώ: τα λένε και τα ξαναλένε. Τα μιλάνε και τα ξαναμιλάνε και ακόμα δε βαρέθηκαν; Γιατί εμείς οι πολίτες έχουμε βαρεθεί εδώ και χρόνια. Και βαρεθήκαμε γιατί στον ορίζοντα του παρόντος μας και στον ορίζοντα του μέλλοντος των παιδιών μας δε φαίνεται πουθενά φως.

Ας το καταλάβουμε: δεν είναι φωτοδότες, αλλά φωτοσβέστες. Δεν έχουν σκοπό να λύσουν το πρόβλημα, αλλά μόνο να το συζητούν. Φοβούνται να προβούν σε λύσεις που θα θίξουν τους κερδοσκόπους, τους επιχειρηματίες, τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους φαρμακοβιομήχανους, τους κερδοσκόπους, τους διοικητές και τους διευθυντές, τις πολυεθνικές, τις ψεύτικες μεγαλοεταιρείες, τους ιδιοκτήτες καζίνων, τους μεγαλοκαναλάρχες, τις τράπεζες, τις ασφαλιστικές, τα μεγάλα ιδιωτικά νοσοκομεία, τους μεσάζοντες,… Η λίστα, ό,τι και να προσθέσω εγώ, είναι ατελείωτη.

Όλο θα πατάξουν τη διαφθορά, την ακρίβεια, τις μίζες και τους μιζαδόρους, τα λαμόγια της πολιτικής, την ανεργία,… Όλο θ’ αποφασίσουν μέτρα για την προστασία του πολίτη, του φτωχού, του ανέργου, του νέου των 700€, του φυσικού περιβάλλοντος, του συνταξιούχου, του κακοποιημένου παιδιού και της γυναίκας, τα δικαιώματα των ατόμων με ειδικές ικανότητες, των ομοφυλόφυλων,…

Κύριοι, το σύστημα που τόσα χρόνια υποστηρίζετε και με πάθος υπερασπίζεστε, έχει ξοφλήσει. Έχει αποτύχει παταγωδώς ν’ απολαμβάνουμε όλοι ανεξαιρέτως ένα άνετο παρόν και τα παιδιά μας ένα πιο ευοίωνο μέλλον. Ξέρετε ποιοι τα παίρνουν και ποιοι λαδώνονται, πόσα χρήματα ληστεύθηκαν από τις τσέπες των λαών και ποιοι τα καρπώθηκαν, ποιοι καίνε τα δάση και ποιοι χτίζουν τις βίλες τους εκεί, ποιοι μετατρέπουν τις παραλίες σε ιδιωτικές πισίνες, ποιοι καθορίζουν την ακρίβεια, ποιοι τρίβουν τα χέρια τους από την καταστροφή, ποιοι εκμεταλλεύονται τους νέους εργαζομένους, τι κερδίζουν οι τράπεζες από κατασχέσεις, πόσα φακελάκια παίρνουν οι μεγαλογιατροί, πώς παζαρεύονται οι υποθέσεις στα δικαστήρια και πόσοι ένοχοι αθωώνονται πανηγυρικά…

Κύριοι, είστε αδιάφοροι. Δε νοιάζεστε και δεν τολμάτε ούτε και να το παραδεχθείτε. Λέτε και ξελέτε. Αντιδράτε μόνο όταν σας θίγουν προσωπικά και όταν θίγετε ολόκληρος λαός, όλη η φύση όλοι η ανθρωπότητα.

Κύριοι, είστε αποτυχημένοι. Αν κάποτε η πολιτική ήτο επιστήμη, εσείς την καταντήσατε δουλειά αρκετά προσοδοφόρα για σας και τα παιδιά και τα εγγόνια και τα δισέγγονά σας και… Αν κάποτε ο πολίτης της Ελλάδας και του κόσμου ολόκληρου προσδοκούσε κάτι από εσάς και στο ελάχιστο σας πίστευε, τώρα γελά μαζί σας με όλα εκείνα τα «θα» και τα ανύπαρκτα μέτρα που θα πάρετε και τις δήθεν καλοπροαίρετες προθέσεις σας…

Κύριοι, είστε ανίκανοι. Βλέπετε το κακό να πλησιάζει και φροντίζετε πρώτοι να πηδήξετε από το πλοίο που βουλιάζει. Αδιαφορείτε γα πράξεις και χαλάτε μόνο σάλιο σε λέξεις. Όλο τάζετε πώς θα προβείτε σε μέτρα, αλλά ένας επιχειρηματίας μέσα στη Βουλή σας έκανε μάθημα διαγωγής και σας κούνησε το δάχτυλο μπροστά στη μύτη. Σας μάλωσε και σας απείλησε και εσείς… σιωπήσατε!

Κύριοι, είστε για γέλια. Ο αληθινός πολιτικός προβαίνει αμέσως σε πράξεις, χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος, χωρίς να χαραμίζεται σε ευχολόγια και σε προσευχές. Τολμά να έρθει σε ολομέτωπη σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα, αδιαφορώντας και για τη ζωή του ακόμα. Επαγγελματίες ρήτορες είστε και τίποτ’ άλλο. Απλώς με τις ομιλίες που εκφωνείτε, έχετε το άλλοθι ότι δικαίως πληρώνεστε από εμάς αδρά, ότι δικαίως θα συνταξιοδοτηθείτε με σύνταξη που θα σας προσφέρει ανετότατη ζωή, δικαίως υπάρχετε και λειτουργείτε ως ζώντες οργανισμοί.

Όχι, δεν είστε θαυματοποιοί, αλλά θα έπρεπε να νιώθετε ευθύνη για την κατάσταση που βιώνουμε εμείς και την φτάσατε έως εδώ εσείς! Ούτε ευθύνη, ούτε συνείδηση, ούτε υπευθυνότητα, ούτε μπέσα, ούτε φιλότιμο σας περίσσευε και σαφώς δε σας περισσεύει. Ούτε και πρόκειται. Θα έπρεπε κάποιος από εσάς, έστω και ως ένδειξη ευαισθησίας και συνειδητοποίησης του βάρους της ενοχής σας, να παραιτηθεί από ευθιξία! Αλλά δεν ξέρω αν γνωρίζετε την ουσία της λέξης.

Κύριοι, μας κουράσατε και σας βαρεθήκαμε! Αλήθεια σας το λέω! Όπου και να πάω, όπου και να σταθώ ακούω κατακρίσεις για το ρόλο σας, το έργο σας και για τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα… είστε σαν τα μονοπώλια και τα ολιγοπώλια που λέτε χρόνια ότι θα πατάξετε! Ειλικρινά σας φανταζόμασταν αλλιώς. Σας θέλαμε ευεργέτες μας, αφού σας ψηφίσαμε για να έχουμε καλύτερη ζωή, καλύτερη παιδεία, καλύτερη υγεία, καλύτερη χώρα, καλύτερο κόσμο. Σας θέλαμε πλάι μας, ν’ αφουγκράζεστε τα προβλήματά μας, τα όνειρά μας, τις ελπίδες και τα άγχη μας. Σας θέλαμε συνοδοιπόρους μας και φίλους μας, όμως αποφασίζετε για εμάς, χωρίς εμάς. Λειτουργείτε με εμάς ανταγωνιστικά και με τα μεγάλα κεφάλια φιλικά. Βολεύεστε στα έδρανά σας και μέσα στα πολυτελή αμάξια σας, στα ακριβά κουστούμια σας, στα ευάερα και ευήλια σπίτια σας, στις καταθέσεις σας σε τράπεζες, σε συνέδρια που συνοδεύονται με πλουσιότατα γεύματα και είστε βαθιά απομακρυσμένοι και νυχτωμένοι από την πραγματικότητα, που εμείς τη βιώνουμε σκληρά και επώδυνα.

Κύριοι μας είστε πλέον αχρείαστοι! Αποφασίζετε και λειτουργείτε σα να θέλετε να την κάνουμε από τη χώρα αυτή, από τη ζωή την ίδια. Σας ενημερώνουμε όμως, πως αποφασίσαμε και εμείς με τη σειρά μας πρώτα ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ ΕΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ!!!

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008

ΞΑΝΑ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ…ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΠΟΤΕ ΘΑ ΡΙΧΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ;

Ξανά λοιπόν είδαμε και σήμερα φλόγες στην Αττική. Πέρσι ήταν η Πάρνηθα, φέτος είναι ο Υμηττός ! Δεν αναφέρω καθόλου το τι έγινε σε όλην την Ελλάδα τον περασμένο χρόνο. Ίσως γιατί δε θέλω να θυμάμαι… Ίσως γιατί αρχίζω να πιστεύω ότι και το κράτος κάνει τα στραβά μάτια. Ότι είναι και το ίδιο υπεύθυνο! Όσο και οι εμπρηστές, όσο και οι οικοπεδοφάγοι, όσο και οι μεγαλομεσίτες που μετά τεμαχίζουν τις καμένες περιοχές και, αφού ενταχθούν στο σχέδιο πόλεως, τις πουλούν!

Ναι! Ο πιο ένοχος από τους ενόχους είναι πρωτίστως το κράτος, το νεοελληνικό, διεφθαρμένο, ξεπουλημένο, μιζαδόρικο, μαφιόζικο, άνομο και παράνομο, ρουσφετολογικό… Αυτό της μίζας, της κομπίνας, της απάτης, της παλιανθρωπιάς, της εξαγοράς συνειδήσεων, της κομπογιαννίτικης αερολογίας, της πολιτικής μαφίας, της αδιαφάνειας, της ανυπαρξίας νόμων και ποινών, της μεθοδευμένης και συστηματικά οργανωμένης εξόντωσης των πολιτών του.

Θα μου πει κανείς: κατηγορείς, αλλά χωρίς αποδείξεις. Θα θέσω μερικά ερωτήματα και οι κρίσεις δικές σας.

  • Πόσα αεροπλάνα και ελικόπτερα για πυρόσβεση έχει η Ελλαδίτσα; Πόσα έχει αγοράσει την τελευταία δεκαετία σε αντιδιαστολή με τις μίζες που έχει πάρει ο πολιτικός και επιχειρηματικός κόσμος της, που δόθηκαν από πολυεθνικές;

  • Πόσο πληρώνεται ένας μόνιμος και ένας εποχιακός πυροσβέστης και πόσοι έχουν προσληφθεί τη διετία που μας πέρασε; Καλύπτονται οι ανάγκες της χώρας με το ήδη υπάρχον ανθρώπινο δυναμικό;

  • Πόσα χρήματα ξόδεψε το ελληνικό κρατίδιο για την υλικοτεχνική υποστήριξη (μάσκες, κράνη, ειδικές στολές, πυροσβεστικές αντλίες, κ.λπ.) αυτών των ανθρώπων που παλεύουν με τις φλόγες, όταν άλλοι -δε θέλω να κατονομάσω- ετοιμάζονται πυρετωδώς και αγοράζουν κουστούμια και πανάκριβες τουαλέτες για να κάνουν εντυπωσιακή είσοδο στο Προεδρικό Μέγαρο τη βραδιά της επετείου που θα γιορτάσουν, καταβροχθίζοντας μεζέδες από τον πανάκριβο μπουφέ, οι έχοντες και οι κατέχοντες τη μνήμη της δολοφονημένης μας Δημοκρατίας;

  • Πόσα ακόμα δάση και βουνά και χωριά και σπίτια και άνθρωποι θα καούν και στη θέση τους θα φυτρώσουν και βίλες και πολυτελή ξενοδοχεία και μπανγκαλόου; Και βέβαια όχι αυθαίρετα, εφόσον θα φέρουν την άδεια της πολεοδομίας, την παροχή την παροχή ρεύματος από τη ΔΕΗ, τηλεφώνου από τον ΟΤΕ, ύδρευσης και αποχέτευσης από την ΕΥΔΑΠ. Το κράτος και οι οργανισμοί του έσπευσαν να δώσουν τις «ευχές τους», με το αζημίωτο βέβαια, για όλα αυτά τα μαργαριτάρια, που ξεφύτρωσαν μέσα στους κρανίου τόπους.

  • Έχει συλληφθεί κανείς από τους εμπρηστές; Και αν ναι, ποια η ποινή του; Ή βγήκε στα γρήγορα χάριν μεσολάβησης κάποιου μεγαλοδικηγόρου;

  • Πότε κατεδαφίστηκε βίλα ή ξενοδοχειακό συγκρότημα που χτίστηκε στα καμένα μέρη; Αντιθέτως, στα εγκαίνιά τους συχνά προσκαλούνται και πολιτικοί για να γιορταστεί το «έγκλημα».

Μήπως είναι καιρός να ενεργοποιηθούμε ως πολίτες, ν’ αντιδράσουμε και να φυλάττουμε μόνοι μας τις Θερμοπύλες μας; Ή θα περιμένουμε να καεί το δάσος που έχουμε δίπλα μας ή το σπίτι μας ή το χωριό μας ή οι άνθρωποί μας; Γιατί από το νεοελληνικό κράτος μας, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν έχουμε πια να περιμένουμε και τίποτα. Και αν αυτό το κράτος ακόμα υπάρχει είναι που έχει για θεμέλιο τη δική μας ψυχή, την ψυχή καθενός από εμάς!

Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

ΘΑ ΦΥΓΩ…

«Λένε θα φύγω… λίγο πιο μακριά από τούτον τον τόπο που πολλοί τον αγαπούν.

Λέω πως θα πάω σε τόπους άλλους, λιγότερο πληγωμένους από μνήμες και εικόνες και ήχους που πονάνε την ψυχή και το μυαλό.

Λέω να μετοικίσω σε τόπους γεμάτους

από τη γλύκα της θάλασσας και ας είναι αλμυρή,

από λουλούδια και βότανα και μυρωδικά

και δάση από πλατάνια και ελιές και λεμονιές...

Λέω θα ταξιδέψω σε μέρη γεμάτα:

Από ανθρώπους που θα χαμογελούν και δε θα κλαίνε.

Από παιδιά που δε θα τα κακοποιούν, δε θα τα πουλούν, δε θα τα εγκαταλείπουν.

Από ζώα που δε θα κινδυνεύουν από βόλι κυνηγού, από αιχμαλωσία.

Από δέντρα που δε θα τρέμουν μη και τα κόψουν για να «φυτέψουν» μπετά.

Από αέρα που θα’ χει το οξυγόνο του.

Από νερά καθάρια, γάργαρα, αμόλυντα.

Από νέους ατρύπητους με δόση θανάτου.

Από γέρους που δε θα πεθαίνουν πιο γρήγορα από μοναξιά.

Από γυναίκες που δε θα είναι αντικείμενα ικανοποίησης και σαδισμού.

Από άνδρες που θα’ χουν συναίσθηση ζωής και όχι θανάτου.

Από λαούς που δε θα πεθαίνουν για ψωμί και για πόλεμο.

Από αρχηγούς κρατών που δε θα' ναι εμπόλεμοι στη σκέψη,

στους θεούς που προσκυνούν,

στο συμφέρον που λατρεύουν.
Που δε θα' ναι καθόλου αρχηγοί.

Θα φύγω…

για εκεί που θα μ’ αγαπούν, γιατί με αγαπάνε,

για εκεί που η σκέψη θα γίνεται πράξη,

για εκεί που το παράπονο δε θα’ χει θέση,

για εκεί που ο θυμός δε θα’ χει τόπο,

για εκεί που ο πόνος δε θα’ χει λόγο,

για εκεί που η μοίρα δε θα’ χει τύχη…

δε θα πάρω

ούτε μαντίλι αποχαιρετισμού,

ούτε ρούχα,

ούτε βαλίτσα,

ούτε χρήματα,

ούτε εισιτήριο…

Χτες έμαθα πως ετοιμάζω ταξίδι...»

Επισήμανση: Το σημείωμα τούτο το βρήκα πεταμένο σε σκουπιδοτενεκέ, σε πτέρυγα καρκινοπαθών, σε νοσοκομείο στις 3 προχτές τα ξημερώματα. Και έμαθα πως η 25χρονη ήδη… ΕΦΥΓΕ…

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2008

Ήπειρος - Ποτάμι

ΣΑΝ ΜΙΑΝ ΑΦΙΕΡΩΣΗ!

Μάτια καστανά, γλυκά στη θωριά και ανεπιτήδευτα όμορφα.

Ελευθερία το ζητούμενο ή Έρωτας;

Λάθη στιγμές ή ανάγκη το χτες;

Ταυτότητα κρυφή που ξεγυμνώνεται με λέξεις.

Ένταση, σίγουρα, καθόλου μονολεκτική.

Μηνύματα που φιγουράρουν μέσω απαθανάτισης,

Ισχνές σκιές, καθαρές γραμμές και ολοφάνερες πληγές…

ΑΥΤΟ ΕΙΣΑΙ! ΣΑΝ ΜΙΑΝ ΑΦΙΕΡΩΣΗ!

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

...Ώρες απαγορευμένες...

Μέσα στην πόλη,
ώρες απαγορευμένες,
πως σ' αρέσει ν' αποκτάς,
τριγυρνώντας...
σε δαίδαλα κρυφά μονοπατάκια,
χωρίς τ' αγαπημένο μαύρο φόρεμα,
χωρίς τα μαύρα σου γοβάκια,
χωρίς τ' αδηφάγα μάτια,
χωρίς μικρά παιδάκια
να παίζουν στις ακριές.

Ντυμένη στο τζιν,
που παίρνει, καιρό
τώρα, να ξεθωριάζει.
Με το μπλουζάκι το μακό.
Με την τραγιάσκα,
φορεμένη στραβά...

Και...

Μες το Μισοσκόταδο για σύμμαχο
- είναιταλέντο-
με ένα φακό να κυνηγάς
να συλλάβεις την πληγή,
να υφαίνεις στιγμές ελευθερίας.
Μόνη και μ' άλλους νοητά...
Ν' ακούς τα βήματά σου μαγικά,
στον ήχο μοιρασμένα,
σε μεριές-μεριές!

Μόλις διάβασα...
ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ!

Μα πάντα την ώρα που έχει μελτέμι...

Φύλαξέ μου τα δέκα σου δάκτυλα
και άστα ζωντανά,
έστω και στο ξεγέλασμα του ονείρου,
να με τραβούν από το χέρι
να ζωγραφίσω
σε γλάρους τα χείλη,
σε φτερούγες τα φρύδια,
σε Ναό το πρόσωπο!

Έτσι σε ορίζω, όταν πλημμυρίζεις θάλασσα...
Έτσι αφανίζω τις πράξεις σου με λέξεις...

Μα πάντα, την ώρα που δύει ο ήλιος...
Μα πάντα την ώρα που έχει μελτέμι...

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008

Eίπαμε σιγά-σιγά!

Eίπαμε σιγά-σιγά!

Να μη συνωστίζονται

τόσο απότομα

όλες οι σιωπές μαζί.

Να’ χει να βρει το χώρο του

το γέλιο.

Να’ χει να πει κάτι και η λέξη.

Να’ χει και μέρος να πατήσει πόδι

το παράπονο.

Eίπαμε σιγά-σιγά!

Μη συνωστίζονται όλες οι σιωπές μαζί.

Ν’ ακουστεί και μια ένσταση

για το οδοιπορικό της παύσης.

Να τραυματιστεί το κενό με συλλαβές και φράσεις.

Τι; Δεν ακούω και πάλι τίποτα.

Μόνο ένα τικ- τακ από τ’ αριστερά.

Θα’ ναι το παλιό με τους δείχτες ρολόι.

Που μετρά την παράνοια σε καντάρια.

Γιατί οι σιωπές ακόμα επιμένουν να συνωστίζονται,

παρά τα χίλια μύρια βουβά μου παρακάλια.

Τις παλιές μονάδες μέτρησης δεν τις έμαθα ποτέ.

Και ας με τιμώρησε ο δάσκαλος….

Παρακαλώ, για τελευτή φορά:

Μη συνωστίζεστε όλες μαζί σιωπές

ανθρώπων που κάποτε αγάπησα πολύ…

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008

Μια τόση δα, στητή, φρεσκοκομμένη μαργαρίτα!

Πήρα τον ηλεκτρικό. Έτσι για μια βόλτα. Είπα να φτάσω στο τέρμα του. Να κάνω έναν περίπατο να δω λίγο φως, λίγη σκιά, λίγο πράσινο. Στα βαγονάκια του συνωστισμένοι πολλοί˙ κάποιος χασμουριέται, μία απέναντί μου δεν έχει σταματήσει να παίζει με το κινητό της, ένας μεσόκοπος ξεφυλλίζει εφημερίδα- τα νέα της ημέρας στα χέρια του, οι ειδήσεις των ανθρώπων μαζεμένες όλες σε δέκα δάκτυλα-πιτσιρικάς την έχει καταβρεί με τη μουσική που φτάνει στ’ αυτιά του από ψείρες ακουστικά, νεαρή κρατά με περίσσεια χάρη μια ανθοδέσμη σε αλουμινόχαρτο, ένας ροκάς, όλο δέρμα στα χέρια και μακρύ μαλλί κοιτά με απαθές βλέμμα το κενό έξω απ’ το παράθυρο, μια σαραντάρα στη γωνία όρθια, κοιτά το ρολόι της και το ξανακοιτά-θα βιάζεται-τρεις πιτσιρικάδες γελούν και μιλούν φωναχτά.

Ο έξω κόσμος περνά γρήγορα απ’ τα παράθυρά μας, οι πόρτες ανοίγουν, κλείνουν, κόσμος μπαίνει και βγαίνει. Ο θόρυβος από τις ρόδες πάνω στις ράγες, συνεχής με μικρά διαστήματα παύσης, όπου υπάρχει σταθμός, για να πάρουμε και άλλους, για ν’ αφήσουμε άλλους…

Πλάκα έχει ο κόσμος! Και η ζωή το ίδιο. Μοιάζει και αυτή σαν το τραινάκι που μας πάει στο τέρμα. Βρισκόμαστε με ανθρώπους, τυχαία σε ένα χώρο, καθένας με το δικό του σκοπό, το πρόγραμμά του, την ευθύνη του, το δικαίωμά του, το στόχο του, το πρόβλημά του… και έπειτα οι πόρτες ανοίγουν και πάει, χάθηκε…. Καθένας μας με τη δική του ιστορία, την ύπαρξή του, που την κουβαλά άλλοτε βαριά και άλλοτε ανάλαφρα. Όλοι κάπου πάμε. Ή νομίζουμε πως πάμε. Ξανά…

…οι πόρτες ανοίγουν. Ο ελεγκτής! Η ώρα της κρίσης! Η ώρα που θα φανεί ο νόμιμος και ο παράνομος….

«Τα εισιτήριά σας!» φωνάζει δυνατά. Με ύφος χιλίων δικτατόρων, βλέμμα βλοσυρό, αδέκαστου δικαστή της Ευελπίδων, περνά μπροστά από τον καθένα μας, να τσεκάρει το μαγικό χαρτάκι. Άραγε, του αρέσει η δουλειά του; Πληρώνεται καλά; Αν κρίνω από τη φάτσα του… μάλλον όχι! Αλλά αυτό βρήκε και αυτό κάνει.

Φτάνει μπροστά στην κοπέλα με την ανθοδέσμη…

«…εσύ; Το εισιτήριό σου…;»

«Νάτο!»

Η κοπέλα κάνει μια κίνηση και τραβά από την ανθοδέσμη μια μαργαρίτα! Και του τη δίνει…

Μια τόση δα, στητή, φρεσκοκομμένη μαργαρίτα.

Ο ελεγκτής άφησε το βλοσυρό ύφος. Το πρόσωπό του μαλάκωσε! Την κοίταξε με ύφος λίγο συνωμοτικό, σχεδόν παιδιού μετά από σκανταλιά… απλώνει το χέρι του και την παίρνει! Και έπειτα προσπερνά την κοπέλα, στέκεται στην πόρτα. Το τραινάκι έχει φτάσει στο τέρμα. Η πόρτα ανοίγει. Ο κόσμος βγαίνει μπουλούκι. Έψαξα με το βλέμμα να βρω τον ελεγκτή και την κοπέλα που κρατούσε τόσα «εισιτήρια» τυλιγμένα σε αλουμινόχαρτο…

Τον είδα, να χαμογελά, να καρφιτσώνει στο πέτο του τη μαργαρίτα…

Την είδα να διασχίζει το δρόμο, χαμογελώντας, να χάνεται στα στενά, κρατώντας ακόμα, με περίσσεια χάρη μια ανθοδέσμη, που έγινε όλη…. Μια τόση δα, στητή, φρεσκοκομμένη μαργαρίτα!

Τρίτη 10 Ιουνίου 2008

Προς κ.κ. διευθύνοντα σύμβουλο, πρόεδρο, διευθυντή, διοικητή...

Mόλις αναρτήθηκε η σημαιούλα των τίτλων που πήρες, καλέ μου, έσπευσες να εξαργυρώσεις το γραμμάτιο του γλειψίματος στο κόμμα ή στο σύμβουλο του προέδρου του ή σε κάποιο κομματόσκυλο τελοσπάντων. Ηρέμησε! Ησύχασε! Τώρα εδραιώθηκες. Δεν έχεις ν΄ ανησυχείς για τίποτα πια! Μπήκε το νερό στ΄ αυλάκι. Το ρουσφέτι σε αυτήν τη χώρα δεν έχει πεθάνει ακόμα. Είσαι η απόδειξη! Η απτή επιχειρηματολογία και το παράδειγμα για το γιο και την κόρη σου. Ειδέτε τον μπαμπά σας, ειδέτε τη μαμά σας πώς πέτυχαν! Οι παράδες τώρα μπόλικοι! Οι υφιστάμενοι σούζα! Η χαριστική εκδούλευση, σου λέω, αποδίδει. Οι υφιστάμενοί σου … τι κι αν έχουν πτυχίο και μεταπτυχιακό και ντοκτορά. Εσύ είχες κάτι παραπάνω. Είχες κάποιον με μεγάλη επιρροή. Σε τοποθέτησε σε θέση υψηλή και έγινες: διευθύνων σύμβουλος και πρόεδρος και διευθυντής και διοικητής…. Ανώτερος, καλύτερος, κομμάτι του ίδιου του συστήματος, που τόσο «γνήσια» υπηρέτησες!

Τώρα έχεις και πορτιέρη, έχεις και ιδιωτική θέση για τη λιμουζίνα που σε πάει και σε φέρνει τζάμπα, και σοφέρ, και γραφείο με όλα τα κομφόρ: και δερμάτινο σαλόνι, και γραφείο από έβενο, και ψυγείο, και τιβούλα 32 ιντσών, και μοκέτα, και φαξ, πακέτο με την ιδιαιτέρα γραμματέα, και λουξ μπάνιο, και ζωή με του πουλιού το γάλα…. Και όλα αυτά τα πληρώνει το χαϊβάνι ο λαουτζίκος. Ε ρε γλέντια. Τώρα θ’ αυξάνεις και το μισθό σου, όποτε γουστάρεις και όσο γουστάρεις. Τώρα θα σε γλύφουν και θα σε χιλιοπαρακαλούν οι άλλοι, που εύχονται να σου μοιάσουν. Που σε έχουν ίνδαλμα και είδωλο.

Το όνομά σου; Το ξέρω! Το έχω δει στις εφημερίδες, το έχω διαβάσει μαζί με τις βαρύγδουπες δηλώσεις σου: εταιρική ηθική, οικονομική προοπτική, επεκτατική πολιτική, σίγουρο κέρδος, εταιρική κουλτούρα, κυβερνητικός σχεδιασμός … μπλα … μπλα … μπλα …

Το πρόσωπό σου; Το ξέρω! Έτσι όπως ποζάρεις, σαν αστέρας του Χόλυγουντ, σαν τραγουδιάρης σε παραλιακό μαγαζί, σαν επιστήμονας με Νόμπελ…

Σε ξέρω, σου λέω! Ο μισθός σου ισοφαρίζει με το μισθό 15-20 υφισταμένων υπαλλήλων σου. Και όμως, διακηρύττεις πως μοχθείς, πως κοπιάζεις, πως δουλεύεις για το καλό όλων, για τη χώρα αυτή. Πως δεν κοιμάσαι τα βράδια, πως ανησυχείς για την πρόοδο και την ευημερία του τόπου.

Ένα ξέρω, σου το λέω! Πως κάθεσαι αραχτός στο γραφείο σου και παίζεις χρηματιστήριο. Πως συνεδριάζεις με ξένους για την πώληση της εταιρίας, του οργανισμού, πως κοιτάς περιοδικά για να βρεις σε ποιο ξωτικό νησί θα πας διακοπούλες ….Πως εμάς όλους μας έχεις γραμμένους στα παλιά σου τα παπούτσια… που δεν έχεις!

Σε ξέρω, σου λέω! Αυτό που με ανησυχεί είναι πως δεν ξέρεις εσύ… πόσο αξίζει η υστεροφημία του ανθρώπου. Και όλους τους μισθούς σου και τη σύνταξή σου να δώσεις, όλα όσα κέρδισες, ξεπουλώντας μας, την υστεροφημία δεν την εξαγοράζεις. Ούτε με όλα τα αγαθά που απόλαυσες, χλευάζοντάς μας! Εξάλλου δεν ανήκεις σε κανένα σπάνιο είδος, ούτε και το ανύπαρκτο ήθος σου θα λείψει σε κανέναν από εμάς!

Γιατί; Ρωτάς; Δεν ξέρεις; Μα γιατί …απλώς, απλούστατα… ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΕΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ!!!

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008

ΒΛΕΜΜΑ

Το ήξερα αυτό το βλέμμα.
Σιωπής ράγισμα στα σίγουρα
δόντια της δύναμης.
Αυτής που εμπεριέχει
η ίδια η Ζωή.

Να μελετά την όψη των πραγμάτων
γνωρίζει, και μετά, πιάνοντας το πόμολο,
κλείνει ολόκληρο τον άνθρωπο μέσα του.

Το ήξερα αυτό το βλέμμα.
Σιωπής φτερούγισμα στα απάτητα
σύνορα της μοναξιάς.
Αυτής που εμπεριέχει
ο ίδιος ο Θάνατος.

Να μη με λυπάσαι.
Να μη με οικτίρεις.

Ξέρω πια,
έμαθα να το διαβάζω
στο βλέμμα
το καίριο και το ασήμαντο,
τα πιθανά και τα απίθανα,
την παράνοια και τη διάνοια,
τη αποφυγή και την προσδοκία,
την τάση και την παράταση,
την ουσία και τα ανούσια,
το δισταγμό και την τόλμη,
την αμετροέπεια και το έπος...

Των ανθρώπων στο κλείσιμο
και στ' άνοιγμα του ματιού.

Διαδικασία ενστικτώδης,
σαν αγωνιώδη μετεγκατάσταση
του ασύλληπτου μεγέθους
του Σύμπαντος,
για να καθρεπτίζονται
μέσα του όλα τα μυστικά...

Αυτά που ζήσαμε
και αυτά που ζούμε.

Να με θαυμάζεις.
Να με θυμάσαι.

Στων ανθρώπων το κλείσιμο
και στ΄άνοιγμα του ματιού.

Εγώ εκεί είμαι
και εκεί θα με βρεις...

Στο βλέμμα.
Σε βλέπω.
Σε βρήκα!

ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ...ΔΡΟΜΟΣ

Ένα τσιγάρο δρόμος
η ζωή μου και μια γεύση
από χιλιόμετρα πολλά.

Κάτω από τις ρόδες η πίσσα
του δρόμου.
Κάτω από τα χείλη η πίσσα
του τσιγάρου.

Να γευτώ το τσιγάρο πριν τελέψει...
Να γευτώ τη ζωή πριν τελειώσει...

με τη μνήμη αγκαλιά,
με τη θύμηση ανθρώπων
σφηνωμένων βαθιά στη ρυτίδα
ανάμεσα στα φρύδια,
καρφωμένων στο μυαλό...

Κινήσεις αγάπης, κύματα ουρά,
φτερά στη ζυγαριά του ονείρου,
γέλια και βήματα ανάλογα,
σημάδια από μνήματα,
σκέψεις και βλέψεις πυροτεχνήματα...

Έχω καιρό, έχεις καιρό;

Ένα τσιγάρο δρόμος...
με τη μνήμη αγκαλιά,
πόσο θα σου πάρει να με ακούσεις;
Ένα τσιγάρο δρόμος...
με τη θύμηση ανθρώπων,
έχεις λίγο χρόνο να μ' ακούσεις;

Άσε που σου λέω...
Τα παίρνω όλα μαζί μου,
τους παίρνω όλους μαζί μου,


Και κινήσεις αγάπης και κύματα ουρά,
και φτερά στη ζυγαριά του ονείρου,
και γέλια και βήματα ανάλογα,
και σημάδια από μνήματα,
και σκέψεις και βλέψεις πυροτεχνήματα...


και με τη μνήμη αγκαλιά,
και με τη θύμηση ανθρώπων
και σφηνωμένων βαθιά στη ρυτίδα
και ανάμεσα στα φρύδια,
και καρφωμένων στο μυαλό...

Τι απομένει;
Κρατήσου...
Ένα τσιγάρο δρόμος...βρε αδερφέ!

Σάββατο 7 Ιουνίου 2008

ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ

ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ

Είναι ασύλληπτο το πόσο τα ελληνικά Μ.Μ.Ε. πέφτουν πάνω σε μία σορό και λεηλατούν ό,τι απομένει από την προσωπικότητα και την ιδιωτική ζωή ενός ανθρώπου , που είχε την ατυχία να είναι δημοφιλής. Το ίδιο το σύστημα που υπηρέτησε, εφόσον ήταν άνθρωπος του θεάματος, τώρα τον κατακερματίζει. Συνεχίζει να τον μαχαιρώνει, αν και νεκρός. Αιδώς Αργείοι. Τόσο χαμηλά έχουν φτάσει τα Μέσα που ενημερώνουν τον Έλληνα πολίτη; Αυτό είναι το επίπεδό τους; Δε γνωρίζουν τι σημαίνει έλεος;

Προσωπικά νιώθω ντροπή, που τόσοι άνθρωποι δυο μέρες τώρα, αναλύουν, σχολιάζουν με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια, πώς δολοφονήθηκε, πώς ζούσε, τι έλεγε, τι έπραττε. Και στα αλήθεια δεν έχουμε ένα ελεγκτικό μηχανισμό που να τιμωρεί αυτούς τους δήθεν δημοσιογράφους που ανοίγουν τον οχετό τους και λένε… λένε… ό,τι η αρρωστημένη φαντασία τους έχει πρόχειρο. Δεν υπάρχει ένα όργανο που ν’ απονέμει ποινές στους καναλάρχες, που προσλαμβάνουν και δίνουν βήμα σε δημοσιογραφίσκους που συνεχίζουν να «σκοτώνουν» ήδη νεκρούς…

Επιτέλους: αφήστε ήσυχους τους νεκρούς και δείξτε ευπρέπεια, αν και δε σας περίσσευε ούτε και σας περισσεύει, έστω και τώρα!

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008

Και είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες...

Και είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες...στην αγαπημένη μας πατρίδα που την ταλαιπωρούν εκείνοι που ισχυρίζονται ότι την αγαπούν, γι' αυτό και τους τιτλοφορώ "οι 300 του Εφιάλτη", σαν εκείνους τους 300 του Λεωνίδα...αλλά από την ανάποδη! ΘΥΜΙΖΩ:

  • Πώληση του Ο.Τ.Ε. : Τα συχαρίκια μου! Τώρα οι τσέπες σας οι ιδικές σας και των προσκείμενών σας -φιλικά πάντα-θα έχουν περισσότερα μπικικίνια να κουδουνάνε! Μόνο που τούτο που πουλήθηκε, όπως και άλλα που πουλήσατε και άλλα που 'τοιμάζεστε να πουλήσετε, δε σας ανήκανε, ούτε σας ανήκουνε, ούτε θα σας ανήκουνε. 'Ηταν δικά μας και τα εκμεταλλευτήκατε, σα να' τανε τσιφλίκι σας...Εμείς τα πληρώσαμε με αίμα και ιδρώτα και εσείς τα δώσατε σε εκείνους που έχουν πολλά, για να' χουν περισσότερα και δίπλα σε αυτούς να' χετε και εσείς...Να μετέχει και ο ιδικός σας σε μια ποδοσφαιρική ομαδούλα...να τη μετοχοποιήσει και αυτήν...Άσε που τώρα και από την επικοινωνία της κυρα-Σωτηρούλας με την ξαδέρφη της από το χωριό Λιβαδάκι θα έχουν κέρδη οι Γερμανοί εταίροι μας….
  • Προετοιμασία πώλησης Δ.Ε.Η. : Αχ μην την ξεχάσετε! 'Έχει και αυτή πολλά λεφτά! Έχει παράδες μπόλικους να σας προσφέρει. Γι' αυτό βάλατε και εκεί ένα «μεγάλο κεφάλι» που παίρνει 2 μισθούς -και Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος- και τους αύξησε κιόλα, μόλις αναρτήθηκε η σημαιούλα των τίτλων που πήρε. Βάζει μάλιστα και ανθρώπους που πήραν σύνταξη πρόσφατα από τη Δ.Ε.Η. σε θέσεις συμβούλων, για να παίρνουν και μισθό! Εξαιρετικά! Και σύνταξη και μισθό! Φαίνεται δεν τους έφθανε και το εφάπαξ… Να πού πάνε τα λεφτά του Έλληνα πολίτη. Τώρα συνεδριάζει «το μεγάλο κεφάλι» εν κρυπτώ, πότε από εδώ και πότε από εκεί, με κάτι άλλους Γερμανούς πόσο να δώσει το ρεύμα, γιατί το τηλέφωνο το δώσαμε...πάει! Κάτι μου λέει πως και αυτός θα πάρει πολλά για μεσαζιλίκι. Σαν τον άλλο...
  • Τα καμένα παραμένουν καημένα: Εκείνη η έρημη γη τώρα πουλιέται σε τεμάχια σε κάτι μεγαλοκεφάλαια να χτιστούν και εκεί μπετά σύννεφο και ντουμάνι. Το δέντρο και το χόρτο της γης τα πουλιά και τα ζώα των δασών δε φέρνουν παραλίκι, όπως τα αποτεφρωμένα. Έχει άλλη ομορφάδα το κάρβουνο. 'Έχει και άλλη οσμή. Αυτήν της καμένης σάρκας των ανθρώπων που κάηκαν εκεί, των περιουσιών που χάθηκαν. Και εσείς παίζατε τους περίλυπους και πηγαίνατε και ξαναπηγαίνατε εκεί, στους ταλαιπωρημένους τόπους, για να σας πιάσει και ο φακός των καλαναρχών και να επιβεβαιώσει το ενδιαφέρον σας...Τζιμάνια μου!!!Πώς αντέχετε να αντικρίζετε τις ματιές των μικρών παιδιών; Πώς αντέχετε να τάζετε λαγούς με πετραχήλια στους γονείς τους για ψήφους, όταν έχετε μολέψει, χαλάσει και διαλύσει τον αέρα, το νερό και τώρα αφήνετε εγκληματικά να καίγεται η γη που πατούνε;
  • Ακρίβεια, βενζίνη, τρόφιμα: Καλέ όλο μέτρα είστε! Σαράντα και οχτώ από δαύτα θα μας κάνουν, λέει, τη ζωή καλύτερη. Αμ δεν πρόκειται. Μαντάρα τα έχετε κάνει εσείς και όλοι αυτοί σαν και εσάς, που ρημάζετε τον κόσμο και αφήνετε τους πολύ λίγους να τρώνε με χρυσά κουτάλια, μοιράζοντας ψίχουλα από ό,τι τους περισσεύει… Ένα είναι το μέτρο: δώστε στον κόσμο 1500 Ευρώ και θα δείτε πού θα πάει η ακρίβεια! Αλλά… φοβάστε! Θα σας πιάσουν από το λαιμό οι εφοπλιστές , οι μεσάζοντες, οι βιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι και τότε… αλίμονο σας!
  • Μπάχαλο - Παιδεία: Τη φτάσατε στα όριά της! Στένεψε και η αντοχή των φοιτητών… Τώρα σας εγκλωβίζουν και τους τρέμετε. Τους τιτλοφορείτε «εξωκοινοβουλευτική αριστερά» και νομίζετε πως θα φοβηθούν και θα κάνουν πίσω… Αμ δε! Τώρα θα εισπραχθούν τα χάλια τόσων και τόσων χρόνων που φτιάξατε με την αδιαφορία σας και τα λίγα λεφτά που δίνατε από τον προϋπολογισμό του κράτους! Τώρα τα παιδιά σας και τα παιδιά μας σας δείχνουν έμπρακτα τι τα μάθατε. Αυτά τους διδάξατε. Μαζί με τη διάλυση του κράτους που επιχειρείτε, είπαν και αυτά να σας βοηθήσουν σε έναν τομέα και να σας διευκολύνουν… Εκείνο που φοβάμαι όμως είναι ότι σας διευκολύνουν να μπάσετε στη χώρα τα ιδιωτικά πανεπιστήμια με την απαξίωση των δημόσιων πανεπιστημίων! Είδομεν…
  • Οργισμένοι πολίτες: Στην Καλλιδρομίου κάνανε ντου σε ένα σούπερ μάρκετ, βουτήξανε μακαρόνια, γάλατα, χαρτιά τουαλέτας, κονσέρβες και τα μοιράσανε στους περαστικούς απέξω. Είχε και λαϊκή, ημέρα Σάββατο, και έγινε της μουρλής… Μαγκιά τους! Άντε να διευρυνθεί αυτό το μέτρο. Τα συχαρίκια μου σε όσους το εμπνεύστηκαν. Η εκδίκηση του ταλαιπωρημένου και απογοητευμένου καταναλωτή είναι εδώ… κλέφτικο, παραδοσιακά αντιστασιακό. Τρέμετε τώρα μεγαλοσουπερμαρκετίστες!

Τώρα κουράστηκα. Σα φθηνό τηλεοπτικό σίριαλ προβάλλουν οι εικόνες τούτες της, κατά τ’ άλλα, αγαπημένης και τόσο ταλαιπωρημένης πατρίδας μας από αυτούς που λένε πως την αγαπάνε και που τόσο χάλια τελικά την κυβερνάνε.

Εμείς οι πολίτες τούτης της γης που όλοι μέσα κάποτε θε να μπούμε, ψιθυρίζουμε «Γιούριααααα! Πίσω και σας φάγαμεεεεε» Προσμένω και την κραυγή!