Τα μάτια του Ρα...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΡΑ ...γέννησαν άλλο ένα blog,
το "Σαν τατουάζ"!
Το νέο blog είναι όμως για γερά νεύρα! Δηλαδή:
http://like-tatoo.blogspot.com/

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Τέτοια αστυνομία;Να τη χαιρόμαστε!

Αστυνομικοί με πολιτικά έδειραν νεαρή Αρμένισσα με δίχρονο παιδί στην Κυψέλη

Νέο περιστατικό αστυνομικής αυθαιρεσίας έλαβε χώρα στην Κυψέλη - τη στιγμή μάλιστα που ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη πραγματοποιεί συνέντευξη τύπου για την αυθαιρεσία των Σωμάτων Ασφαλείας. Αστυνομικοί με πολιτικά ξυλοκόπησαν στη μέση του δρόμου νεαρή γυναίκα από την Αρμενία, η οποία είχε μαζί της το δίχρονο παιδί της.

Η 35χρονη κάτοικος Κυψέλης γύριζε από το super market την περασμένη Πέμπτη το πρωί φορτωμένη με ψώνια, και σπρώχνοντας το καρότσι με το δίχρονο γιο της. Στη συμβολή των οδών Επτανήσου και Κεφαλληνίας, προσπάθησε να διασχίσει το δρόμο, ωστόσο στο σημείο αυτό δεν υπάρχει φανάρι και κανένα αυτοκίνητο δε σταματούσε για να περάσει η γυναίκα με το παιδί. «Στο σημείο αυτό, δύο γυναίκες που στέκονταν παρακείμενα άρχισαν να κατακρίνουν τη συμπεριφορά των οδηγών, κάνοντας σχόλια όπως ‘πώς είναι δυνατόν να μη σταματάει κανένας’, ‘κοίτα κάτι ζώα’ και ‘δεν έχουν τρόπους’», εξηγεί στο tvxs ο δικηγόρος της 35χρονης, κ.Διαμαντάρας.

«Τότε σταμάτησε ένα συμβατικό αυτοκίνητο και από αυτό πετάχτηκαν τρεις άντρες με πολιτικά ρούχα, φωνάζοντας ‘ποιον είπες ζώο’, απευθυνόμενοι μάλιστα στη νεαρή μητέρα, νομίζοντας ότι αυτή είχε κάνει το σχόλιο», συνεχίζει ο κ.Διαμαντάρας. Η νεαρή μητέρα προσπάθησε να απολογηθεί, λέγοντας ότι δεν είχε πει τίποτα, και τότε οι άντρες – προφανώς επειδή αντιλήφθηκαν τη διαφορετική προφορά της – θεώρησαν εσφαλμένα ότι είναι Ρουμάνα, και άρχισαν να φωνάζουν «ποιον είπες ζώο, ρε Ρουμάνα»;

«Η 35χρονη αντέτεινε ότι δεν είναι Ρουμάνα, αλλά ότι αυτό δεν έχει καμία σημασία γιατί όλοι είμαστε άνθρωποι. Τότε, ο αστυνομικός απαίτησε να δει τα χαρτιά της και αυτή απάντησε ότι τα έχει στο σπίτι της, τους ζήτησε μάλιστα να έρθουν μαζί της μέχρι το σπίτι, για να τους τα δείξει εκεί ώστε να λήξει το περιστατικό», συνεχίζει ο κ.Διαμαντάρας.

Ξυλοκόπημα στη μέση του δρόμου

Η απάντηση της μητέρας πυροδότησε την οργή του αστυνομικού. «Φωνάζοντας ‘αυτά να τα κάνεις στη χώρα σου, εδώ είναι Ελλάδα’, έδεσε τη γυναίκα με χειροπέδες, ενώ όταν αυτή προσπάθησε να πραγματοποιήσει κλήση από το κινητό της, το άρπαξε και το πέταξε στο δρόμο. Εν τω μεταξύ, είχαν μαζευτεί γείτονες, οι οποίοι φώναζαν στους αστυνομικούς να αφήσουν ελεύθερη τη γυναίκα», διηγείται ο κ.Διαμαντάρας. Μάλιστα, η γυναίκα που είχε πράγματι ονομάσει «ζώα» τους οδηγούς που δε σταματούσαν, μίλησε στους αστυνομικούς, αποδεχόμενη ότι αυτή είχε κάνει τα επίμαχα σχόλια. Όμως, αυτοί την απείλησαν ότι αν δεν απομακρυνθεί θα τη μεταφέρουν στο αυτόφωρο.

Το χειρότερο στοιχείο αποτελεί, ωστόσο, το γεγονός ότι το καρότσι με το δίχρονο παιδί είχε εγκαταλειφθεί παραπλεύρως και η γυναίκα – δεμένη με χειροπέδες – άρχισε να φωνάζει «το παιδί μου», προσπαθώντας να πλησιάσει. «Η αντίδραση της μητέρας έγινε αντιληπτή ως ‘αντίσταση’ από τους αστυνομικούς, οι οποίοι την πέταξαν στο πεζοδρόμιο, ενώ ένας από αυτούς την πάτησε στο σημείο των νεφρών!» καταγγέλλει ο κ.Διαμαντάρας. Ένας γείτονας, πήρε το παιδί στα χέρια του, ενώ την ίδια στιγμή οι αστυνομικοί τοποθέτησαν τη γυναίκα στο συμβατικό αυτοκίνητο, μέχρι τη στιγμή που ήρθε περιπολικό το οποίο μετέφερε τη μητέρα και το... παιδί στο τμήμα της οδού Θήρας στην Κυψέλη. Στο αστυνομικό τμήμα οι γείτονες έφεραν τα χαρτιά της γυναίκας, αποδεικνύοντας τη νόμιμη παραμονή της στη χώρα – καθώς είναι σύζυγος Έλληνα πολίτη – ενώ μητέρα και παιδί παρέμειναν «υπό κράτηση» για μερικές ώρες.

«Αν υποβάλεις μήνυση θα σου πάρουν το παιδί»

Στο αστυνομικό τμήμα ξεκίνησε και ο αγώνας της 35χρονης για απόδοση δικαιοσύνης. Συγκεκριμένα, εντελώς μόνη της – καθώς δε της δόθηκε δικαίωμα να συνομιλήσει με δικηγόρο, ενώ ο σύζυγός της, γνωστός Έλληνας μουσικός, έλειπε για παραστάσεις στο εξωτερικό – υπέβαλε μήνυση κατά αγνώστου και στη συνέχεια επισκέφθηκε τον Εισαγγελέα και έλαβε εισαγγελική παραγγελία για διενέργεια ιατροδικαστικής εξέτασης.

«Στο τμήμα, ωστόσο, οι αστυνομικοί προσπάθησαν να τρομοκρατήσουν τη γυναίκα, φωνάζοντας ότι αν επιχειρήσει να υποβάλει μήνυση κατά των αστυνομικών, θα οδηγηθεί στο αυτόφωρο και θα ‘της πάρουν το παιδί’. Γι΄αυτό άλλωστε και δεν της δόθηκαν τα στοιχεία των αστυνομικών που τη χτύπησαν και έτσι αναγκάσθηκε να υποβάλει τη μήνυση κατά αγνώστου», σχολιάζει ο κ.Διαμαντάρας. Οι εξελίξεις αναμένονται, ως εκ τούτου, μέσα στην ημέρα, όταν η νέα γυναίκα, συνοδευόμενη αυτή τη φορά από το συνήγορό της, θα επιστρέψει στο τμήμα και θα απαιτήσει να της κοινοποιηθούν τα ονόματα των αστυνομικών, ώστε να προσωποποιηθεί η μήνυση εις βάρος τους. Την ίδια στιγμή, ανακοινώθηκε σήμερα από το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας ότι διατάχθηκε Ένορκη Διοικητική Εξέταση για την υπόθεση, με σκοπό να αποδοθούν ευθύνες στα αρμόδια πρόσωπα.


Σημείωση: Το περιστατικό μου το ανακοίνωσε φίλη, σήμερα το πρωί! Το επιβεβαίωσα, ψάχνοντας στο διαδίκτυο. Το βρήκα αναρτημένο σε blog...Τα συμπεράσματα δικά σας!!!

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Στην Εκάβη!

Δεν έχει να ζηλέψει. Τίποτα.
Οραματίζεται καλύτερα κόκκαλα.
Παίρνει τους δρόμους με πλακάτ.
Τα βάζει με την εξουσία.
Θυμώνει που οι όμοιοί της δεν έχουν την αγάπη που τους πρέπει.
Το μάτι της μαύρη φλόγα.
Σε κοιτά και θαρρείς πως ανταμώνεις την τρύπα του...συστήματος.
Χαίρεται που σε γνωρίζει και ας μη σε ξέρει.
Ανησυχεί για ' κείνους που δεν αντάμωσε ποτέ,μα περνούν δύσκολα.
Κάνει χιλιόμετρα μες την πόλη, για να δηλώσει
την αντίστασή της.
Έχει τη μούρη
γνήσιου διαδηλωτή.
Δεν έχει, σου λέω,
να ζηλέψει.Τίποτα.
Εκείνοι με τις ασπίδες
την πιστεύουν για επικίνδυνη.
Το φάκελό της φτιάχνουν.
Μα αυτή δεν κρύβεται
πίσω από ανωνυμίες.
Γράφει το όνομά της
σε κάθε φράση που αναρτά.
Την άποψή της θαρρετά τη δείχνει.
Έχει στόφα γνήσιου ανθρώπου.
Και ας μην είναι.
Κυρίες και κύριοι:
Να σας συστήσω την Εκάβη!

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ




Από αυτήν την Πόλη ,
λέω εγώ, πως κόπηκα!
Και το αίμα μου είναι
οι άσπρες γραμμές στο οδόστρωμα.
Το χρώμα στους σηματοδότες
Το νέον που πλημμυρίζει τις ταμπέλες!

Αλλά εγώ δεν είμαι αυτή η Πόλη.
Εγώ νοσταλγώ το γιασεμί
και την κληματαριά του τόπου μου,
απ' τη μια
και το φοίνικα με τα ποτάμια φίδια,
από την άλλη!
Ψάχνω μόνο
την παιδικότητά μου
στις αφίσες της.

Χαλάλι τόσος χρόνος.
Χαλάλι τόσος κόπος.

Μη μου αποδίδεις όμως τα ψεγάδια της.
Εγώ ακόμα παίζω κουτσό
στα αμμοχάλικα της ώρας
και τυφλόμυγα με τους περαστικούς.

Ποιος σου είπε πως μεγάλωσα;
Ποιος σου είπε πως βρήκα καιρό να γεράσω;

Ακόμα τους ρωτώ αν περνά από 'δω
η μέλισσα με τα μελισσόπουλα
και στήνω παγίδες στο βλέμμα τους
με το σχοινάκι μου.

Ανάβω πάλι απόψε
στη μέση των οδών
Ακατοίκητου
και Παντέρημου
τσιγάρο.
Παιδικό μου και αυτό παιγνίδι.

Το παίζω πάνω
στη διασταύρωση
των σκέψεων.
Πάνω σε κουκίδες
αριθμών-όχι ανθρώπων.

Από κλάμα
και από γέλιο,
άλλο τίποτα.

Σαν παιδί.

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Φοβάμαι!

Όπως και 'δήποτε.
Να κοιταχτώ στον καθρέπτη.
Να δω το φελέκι μου,
τη μοίρα, το ριζικό μου,
πώς στο διάολο αλλιώς το λένε.
Να δω, που χρόνια έχω,
τον εαυτό μου και 'κείνα
τα ρημάδια τα αισθήματα,
τι απέγιναν και αν κάποια
απ' αυτά, εντέλει, επέζησαν.
Να ρίξω μια ματιά
κάτω από το χαλάκι της μνήμης
πού πήγα και εξάντλησα
και λέξεις και πράξεις και συνθήματα.
Μη μείνω μόνο στο χέρι με ελλείμματα.
Να ψάξω την τσέπη μου την άδεια
που βρίσκω μόνον τη γροθιά μου.
Να κρυώνω στο κορμί που μπάζει
το μπουφάν μου 7 χρόνια τώρα.
Αυτό φοβάμαι;

Και τώρα που βλέπω
τις Πύλες του Ιερού Χώρου
-απέναντί του μένω 25 χρόνια τώρα-
κοιτώ και αυτούς που πάνε
και "προσκυνούν",
και γαρύφαλλα αφήνουν,
και συγκινούνται,
και δακρύζουν,
και ακούν τη Φαραντούρη
να άδει από μεγάφωνα
στημένα στο δρόμο.
Και πιο 'κει
που πωλούν τα τυροπιτάδικα
τις λιχουδιές τους.
Και απέξω στήνουν οι πλανόδιοι
τα σουβλάκια που το Χώρο λιβανίζουν.
Και τα πανώ με τις γνωστές λέξεις μας,
γραμμένα, κρέμονται σαν κουρελόπανα.
Τα φυσά ο αέρας και πάνε καί' ρχονται.
Αυτούς και αυτά φοβάμαι;

Όλους εκείνους που θυμήθηκαν
να Το γιορτάσουν κάθε
17 του Νοέμβρη μήνα.
Που παρατάσσουν
τα κουρελιασμένα ιδεώδη τους.
Που ρουσφετολογούν
καθόλη τη διάρκεια του έτους.
Που καθίσαν σε θέσεις
και παζαρεύουν την τιμή τους
σε ευρουδάκια.
Που θρασύτατα δηλώνουν
"ήμουν και εγώ εκεί".
Που τολμούν να πηγαίνουν
στα κάγκελα μπροστά,
ενώ την ίδια στιγμή από το κινητό
κλείσαν ραντεβού με υπουργό.
Που σχολάσαν από την υπηρεσία
νωρίς, με αιτιολογία την ημέρα,
και συνωστίζονται στου Floca,
πίνοντας καφέδες αραχτοί.
Που συζητούν για επιτόκια,
για αγορές και ζητήσεις.
Που παίρνουν παχυλούς μισθούς
και σκέφτονται το εφάπαξ...

Το βρήκα!

Ούτε τη γροθιά μου,
ούτε το κορμί μου.

Αυτούς, όλους,
όλους αυτούς,
που κάνουν όλα αυτά,

φοβάμαι!

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Εμείς για ποιον;



Χαρακώνουμε το γυαλί.
Με το νύχι να ματώνει.
Και μένει το παράπονο.
Χωρίς πώς και γιατί.

Φτιάχνουμε καφέ.
Την μια κούπα για μας.
Την άλλη για όποιον έρθει.
Αν και όταν.

Να διαγράφουμε κύκλους.
Στο πριν και το μετά.
Ποτέ στο εδώ και τώρα.
Όχι στο παρόν μας.

Να οδηγούμε με μουσική.
Στη ζάλη του δρόμου.
Σαν παιδιά της ρόδας.
Που γυρνά και πάει.

Η ζωή μας ένα αστείο.
Που δεν είναι ανέκδοτο.
Που βάζει κόμπο στο λαιμό.
Ψίθυρο στ' αυτί του κόσμου.

Κάτι απ' το παραμύθι μας.
Αφήνουμε στην παλάμη.
Του άλλου, του ιδανικού.
Και αν το δεχτεί.

Πάντως εκπέμπουμε.
Με την ευχή ν' ακούσει.
Κάποιος να νιώσει.
Τι ήμαστε.

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

Στα στενά των οδών Ονείρου και Μνήμης


Βλέπεις, επιμένω.
Να φορτώνω τις μέρες μου
με κόκκαλα δικών μου.
Να θυμάμαι πώς ήταν
και πως πια δεν είναι.
Να περιμένω σε ύπνο
να δω τη φιγούρα τους.
Να κρύβομαι στο σκοτάδι
και να τάζω στον πόνο εκδίκηση.
Να μιλώ με τις σκιές που αντανακλούν
στο παράθυρο του σπιτιού μου.
Να βάζω στις φωτογραφίες τους
παντοτινό χαμόγελο.
Να βάζω το κλειδί της πόρτας
κάτω από το πατάκι,
για να το βρουν και νά'ρχονται.


Να πίνω και να πίνω
για να μπορώ
πιο εύκολα να τους θυμάμαι.
Να πίνω και να πίνω
για νά'χει άλλοθι το κλάμα μου.

Νά'χω και εγώ την επομένη
σοβαρή δικαιολογία
πως μετέτρεψα το θρήνο τους
άλλη μια φορά σε κέφι.

Με κλαρίνα και ντέφια.
Με λυγμούς και κρασοκατάνυξη.
Επιμένω να θυμάμαι.

Κάπου ανάμεσα
στα στενά των οδών
Ονείρου και Μνήμης
πάλι χτες ... χάθηκα!

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Πού κοιτάς;

Τό'δες απόψε;
Έχει αρχίσει
να παίρνει πάλι
το σχήμα του.
Να φαίνεται
ότι αυτό είναι.
Όχι άλλο.
Ολόκληρο.
Όχι μισακό.
Ούτε χλωμό,
παραδομένο
στο σύννεφο.
Καθαρό πάλι.
Χωρίς μουντάδα.
Να ξεχωρίζουν
οι κοιλάδες.
Οι λάκκοι του.
Οι χαράδρες του.
Τα μάτια του.
Το χαμόγελό του.

Τό'δες απόψε;
Σήκωσες το βλέμμα;
Το κοίταξες;
Επιτέλους
αναρωτήθηκες,
γιατί έλειπε
απ' το στερέωμά σου;
Έψαξες πού
ήταν άφαντο
τις ώρες του ύπνου;
Σε ποιους υπονόμους
σερνόταν πάλι;
Σε ποια λασπόνερα
καθρεπτιζόταν;

Πού κοιτάς καλέ;

Το φεγγάρι;

Μα τι λες;

Για το πρόσωπό μου σου μιλούσα!