Τα μάτια του Ρα...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΡΑ ...γέννησαν άλλο ένα blog,
το "Σαν τατουάζ"!
Το νέο blog είναι όμως για γερά νεύρα! Δηλαδή:
http://like-tatoo.blogspot.com/

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

ΕΥΡΩ-ΠΕΗ...

Καλέ το είδατε το εξώφυλλο του γερμανικού περιοδικού "focus", συντοπίτες μου; Η Αφροδίτη μας, αυτή της Μήλου που διάγει βίον εξόριστου ομήρου εις τον λαμπρό ναόν τον καλούμενο "Λούμβρο" απέκτησε , ως εκ θαύματος, ένα χέρι και μία χειρονομία από τις προοδευτικές, αυτές τις εισαγόμενες, που πολύ καλώς γνωρίζουν και ενίοτε χρησιμοποιούν οι εκπολιτισμένοι Ευρωπαίοι, φίλοι, εταίροι μας, ....αδέλφια μας, αλήτες και ...πουλιά!
Το είδα και εγώ το χέρι και εδάκρυσα, που τόσον κόπο κατέβαλαν σύσσωμοι οι Γερμαναράδες δημοσιογράφοι, οι φωτογράφοι και όλο το επιτελείο του περιοδικού και πρόσθεσαν ό,τι τέλος πάντων μπορούσαν και αυτοί, από τον λαμπρό και εξόχως έξοχον πολιτισμό τους. Το είχαν φαίνεται καημό, που το πνεύμα των Ελλήνων και το χέρι του γλύπτη είχε σμιλεύσει κάποτε με τέτοια τελειότητα και αρμονία το γυναικείο σώμα και πρόσθεσαν και αυτοί ό,τι ο δικός τους πολιτισμός γέννησε και προσέφερε στη Γηραιά Ήπειρο του σήμερα. Δεν άντεχαν φαίνεται να βλέπουν τη θέα του αγάλματος χωρίς χέρια, που σκέφτηκαν και συσκέφθησαν και αφού έφτυσαν, αποφάσισαν να του βάλουν ένα χεράκι...

Εξεπλάγη δε τόσο το είναι μου, μόλις το είδα, που αναφώνησα ενστικτωδώς" Ευρωπαίοι μου, λεβέντες" και συνειρμικώς εντελώς η ορθογραφία της πρώτης λέξης που άρθρωσαν τα χείλη μου, μεταβλήθηκε! Αυτομάτως μετασχηματίστηκε μέσα στο μυαλό μου το -αίοι της κατάληξης σε -έη.

Ήταν δε τόση η αγάπη και το πάθος τους για τον ελληνικό πολιτισμό που τους ανέστησε, που έντυσαν το άγαλμα με την ελληνική σημαία, για να μνημονεύσουν την ελληνικότητα του αγάλματος. Τους ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας!
Τέτοια τιμή,ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα! Μελαγχολώ μόνο που η αρχαιογνωσία τους και ο σεβασμός τους προς τα μνημεία, που είναι παγκόσμια κληρονομιά, ξεπερνούν τη δική μας γνώση και το δικό μας σεβασμό, καθώς και τη φαντασία μας!
Οφείλουμε δε να στείλουμε ως λαός μίαν ευχαριστήρια επιστολήν προς τους εκπολιτισμένους εγκεφάλους τούτου του κατασκευάσματος δια την τιμήν που μας έκαναν και υπενθύμισαν σε όλους μας ότι το περισπούδαστο πόνημα του μέσου δακτύλου σε όρθια θέση είναι αυτό που έχουν να προσφέρουν ως σκέψη και πολιτισμό οι ίδιοι.

Υποχρεούμεθα επίσης, να τους δωρίσουμε και εμείς με τη σειρά μας μια φωτογραφία για να βρει θέση το δακτυλάκι της Αφροδίτης μας... Μόνο ως ένδειξη φιλίας για την αγαστή συμπόρευσή μας στους κόλπους τής, κατά τα άλλα, Ενωμένης Ευρώπης ...
Υ.Γ.
Επεξήγηση εικόνας:Η Πύλη του Βραδεμβούργου αποτελεί το σήμα κατατεθέν της γερμανικής πρωτεύουσας. Για πολλά χρόνια η Πύλη αποτελούσε τη διαχωριστική γραμμή Ανατολικού και Δυτικού Βερολίνου και συνεπώς δύο καθεστώτων. Το 1989 μετά την Ένωση των δύο Γερμανιών έγινε το σύμβολο της επανένωσης της Γερμανίας και της Ευρώπης ολόκληρης. Μέρος της αρχιτεκτονικής του έργου, το οποίο ολοκληρώθηκε το 1791, στηρίχθηκε στις βάσεις των Προπύλαιων της δικής μας Ακρόπολης.

Αμ τι άλλο ν' αντιγράψουν οι φιλότεχνοι εταίροι μας;

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Μόνος άνθρωπος

Eδώ που λες,
έχει πάντα
απανεμιά.
Εδώ που έφτασα
μακριά πολύ
από τα κακά
της μοίρας
και των ανθρώπων
στέκουμαι.

Τώρα πια έμαθα
να γέρνω το κεφάλι
στον ώμο της σιωπής
και να λέω το όνομα
της ζωής σε ψίθυρο.

Δε θ' ακούς πλέον
την κραυγή μου
να πάλλεται
κάτω από το βάρος
της πληρότητας
σε τοίχους.

Σιγά - σιγά έμαθα :
να μη βαραίνω το χώμα,
να μη συλλαβίζω αγάπη,
να μην παρακαλώ.

Όχι, δε δίνω σταγόνα αίμα
στις ικεσίες του βλέμματος.
Όχι δεν εύχομαι αγκαλιά,
δεν ονειρεύομαι χαμόγελο.

Έμαθα ότι η Ιστορία μας
θέλει τους άλλους
να γράφει
στο όνομα του ψεύδους'
ποτέ στο δικό της.

Έμαθα ότι το κακό
δεν ξεγίνεται
και πως στη θύελλα
δεν κρατάς ομπρέλα.

Έμαθα ότι τα ανθρώπινα
δεν καλούνται ηθικά
και πως στο τέρμα
παραμονεύει
η επιγραφή του τέλους.

Μα τούτη τη μάθηση
την πλήρωσα ακριβά.
Και ακόμα...

Η απομόνωση
μου είναι σύντροφος πιστός και μόνος.
Σε μένα πια τα ιδανικά περιττά.
Δε θέλω φως και παρουσίες.

Τα έγραψα όλα τούτα
στον κατάλογο
των ανέλπιδων.

Εξάλλου και που τα πίστευα
πάλι μόνος άνθρωπος πορευόμουν!

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Προς άρσην παρεξηγήσεως!


Να με συγχωρεί η χάρη σου!
Εγώ ποτέ δεν ανήρτησα
πανό σε θεούς ανέραστους.
Ούτε με τάματα πολιόρκησα
τη λησμοσύνη σου.
Δεν είχα ποτέ διπλώσει
το γόνατο σε ικεσία
έρωτος και τέτοια συναφή.
Ούτε και μαστόρευα επιμελώς
το απροχώρητο ανάμεσά μας.

Τό' χα γυμνή να πορεύομαι
στο δικό μου ανέκαθεν.
Δεν είχα από μικρή μάθει
να γράφω και να ομιλώ
την αλφαβήτα της συγνώμης
και αναλφάβητη ούσα
έμεινα μεταξεταστέα,
ιδιαζόντως απεχθής.

Εδώ λοιπόν είναι το τώρα μου.
Στην άκρη του κρεμώ
για σημαία συννεφάκια,
ήλιο τεράστιο και κύμα.
Ο θυρεός μου είναι εικόνες
που ακόμα ορέγονται
την κόχη του ματιού.
Τίποτα άλλο δε θα βρεις
εδώ στο μέσα μου.

Κάθε ενημέρωση τελείται
προς άρσην παρεξηγήσεως.

Μετά από τελεία να ξέρεις
τι έπεται απλώς!

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Θα μου θυμώσω!

Λίγο από όνειρο να σχηματίσω.
Με την επιθυμία του αύριο να περιγράψω το δυνατό.
Να δω τα χρώματα στον καμβά του απραγματοποίητου, χωρίς να σύρω ούτε δάκρυ.

Λίγο από όνειρο να σχηματίσω.
Με μια ματιά να μιλήσω στο αδύνατο που τάζει' πάντα τάζει.
Να πω πως έκαμα και εγώ κάτι, δεν άφησα το χρώμα να φύγει από το δάκτυλο.

Λίγο από όνειρο πάνω και κάτω.
Παντού πάνω στο κενό που απλώνω
-πού το βρήκα;δε θυμάμαι-
μπροστά σου. Γυμνό το έχω,
όπως δε θέλω τη ζωή μου.

Λίγο από όνειρο σου μιλώ και σου λέω.
Για να συνταξιδέψουμε σε 'κείνα τα αλλόκοτα
λόγια με τις χαμογελαστές παύσεις
και τα βλέμματα στο ξέφωτο της πίκρας.
Όπως δε θέλω τη ζωή σου.

Τι κι αν θέλω.
Τι κι αν δε θέλω.
Το όνειρο εδώ, εκεί,
πάνω σε σένα,
εσύ,
με μένα,
εμείς.

Mη μείνει μόνο
το όνειρο
όνειρο...

Αλλιώς:

Θα μου θυμώσω!

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Να πηδηχτούμε από το παράθυρο; Έχει λογική!


Μέσα στο χαλασμό τον τόσο γύρω μου, αναπαυτικά κάθομαι και με νικοτίνη ξορκίζω το κακό της οθόνης και το μέσα μου. Ο κόσμος που τρίζει. Ο κόσμος που βούλιαξε. Ο κόσμος που πεινά, που το δικό του άνθρωπο, που διψά, που απλώνει τα χέρια του, που σπαράζει...
Θεατής μέσα στη βόλεψή μου, εγώ, και το "εγώ"προτάσσεται σε κάθε σκέψη μου. Μαζί με το δικό σου "εσύ" που κάνεις τα ίδια με μένα.Κοιτάς, παρατηρείς, σχολιάζεις, ερευνάς, λες πως συμπάσχεις, πως μαζί με εκείνους τους ατυχείς πονάς και θλίβεσαι.
Ψεύτη, φίλε και βολεμένε.
Ψεύτρα και εγώ, βολεμένη στο κατεστημένο που θέλει τον πόνο υπόθεση και βίωμα των άλλων.
Εγώ σήμερα πληρώθηκα.
Πήρα το χαρτονόμισμα στο χέρι και δικαιωμένη, όπως και εσύ, επέστρεψα στη νωχελικότητα της γλυκιάς αταραξίας μου!Ό, τι έκανες και εσύ! Μας πέφτει μακριά η οδύνη και το σύννεφο του θανάτου. Μίλια χιλιάδες μας χωρίζουν από το οδοιπορικό της απώλειας!
Το χρήμα θα μας κάψει, αλλά η τύχη κρατά ακόμα απόθεμα στο μέσα μας. Και μου μένει ο σταυρός στα χέρια, για να πάει το κακό πιο πέρα...Ο εκφωνητής ειδήσεων αναφέρει το πλήθος που πέθανε σε αριθμούς "200.000" και το "ανέρχονται οι νεκροί, σύμφωνα με τους πιο αισιόδοξους υπολογισμούς"...
Εγώ ακούω και ακούω...
Μέσα στο σπίτι μου απλώνεται η ζέστη από τα καλοριφέρ. Έχω και τα τσιγάρα μου και τον καφέ μου και την κατσαρόλα μου γεμάτη φαγητό. 'Εχω μια άνετη ζωούλα εν ολίγοις και οι εν πολλοίς θαμμένοι, πεινασμένοι, πληγωμένοι και διψασμένοι άστεγοι φαντάζουν σαν κομμάτι από κάποια δραματική σειρά τύπου "lost".
Μου πέφτει πολύ μακριά ο θάνατος του άλλου. Σου πέφτει πολύ μακριά το κακό του άλλου.
Πού να ζαλίζεις τώρα το μυαλό σου με τόσο πόνο. Άλλα σε καίνε τώρα: η δόση της πιστωτικής, ο ΟΤΕ να πληρωθεί αύριο, η ανατίμηση της βενζίνας, το ματς το κρίσιμο της ομαδάρας, ο Γιάννης που δεν πήρε ακόμα τηλέφωνο να πάτε για καμιά γκομενότσαρκα, τα νέα φορολογικά μέτρα και η βροχή που σου έβρεξε το ακριβό σου κασμίρι παλτό.
Τη φράση που έπαιξε πρόσφατα στο χαζοκούτι σε μια ηλίθια εκπομπή ανεύρεσης ταλέντων και καλά, εγώ έπαψα πλέον να τη θεωρώ νοηματικώς άκυρη: δεν πάμε να πηδηχτούμε από το παράθυρο, λέω και εγώ τώρα, αφού τα παράθυρα της τιβούλας μάς πηδούν κάθε μέρα όλο και πιο πολύ το μυαλό...,τόσο που θεωρούμε το θάνατο σαν άσχετο με εμάς...προς το παρόν!
Και μένει μέσα μας το παλιό παιδικό τραγουδάκι που συνόδευε ένα εξίσου παιδικό ομαδικό παιχνίδι αλάνας' παραφρασμένο:
Εγώ, ελπίζω, να τη βολέψω...
Εσύ ελπίζεις να τη βολέψεις...

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Αυτό το νέο μου πρόσωπο...

Παγετό βλέμμα.
Θαρρώ γιαπί.
Σίδερο στην κόψη του.
Μπετόν και ατσάλι,
χαρακτηριστικά,
στην ατσαλάκωτη πια μούρη μου.

Αυτό το νέο μου πρόσωπο.
Το σμίλευα χρόνια και μήνες.
Τό' φτιαχνα και το χαλούσα.
Μα τώρα σχεδόν τελειοποιήθηκεν
το πλαίσιόν του:
Γραμμές οράματα μιας διπλής ζωής.
Που ανακοινώνω πάντα μετά θάνατον.
Δε θα μάθεις, δε θα αφήσω.

Αυτό το νέο μου πρόσωπο:

Ραμμένο στόμα που κάποτε ξεπηδούσαν πίδακες ζάχαρης λέξεων.

Πάγος για χείλη που κάποτε φλέγονταν με πύρινες γλώσσες δακρύων.

Μάτια τρύπες που αντιφέγγιζαν άλλοτε ουράνιο τόξο συμπάθειας.

Μύτη χοάνη που ξεβράζει μυρωδιές και αρώματα κορμιού που λάτρεψε.

Αποκρουστικό στην όψη
του φθηνού φωτός.
Ταιριαστό για τα απομεινάρια του.
Στο σκοτάδι καλύτερο φαντάζει.
Θα διώχνει μακριά ό,τι αγαπώ,
ό,τι αγάπησα, ό,τι κάποτε βρήκα πως είχα.
Ό,τι νόμιζα πως διέθετα.

Αυτό το νέο μου πρόσωπο.
Χωρίς θάλασσες χαμόγελα
και μνήμη ζωηρού παιδιού.
Χωρίς ιδανικά και δοξασίες αγαθών.
χωρίς συναίσθημα και ντροπαλότητες.
Έτσι: να διώχνει ό,τι παλιά αναζητούσε.
Το γνήσιο ωραίο στο μέσα της αλήθειας.

Τώρα πυροβολεί στο ένα μέτρο την καλοσύνη.
Θέλγεται ν' ανάβει φυτίλια στη γαλήνη.
Πέτρες και μολότωφ και οδοφράγματα
κρατά για παρτιτούρα στη ζωή.
Εδώ που έφτασε, τώρα δεν αλλάζει.

Δεν το αλλάζω.
Και να θέλω.
Δεν μπορώ.

Ο πόνος όμως ακόμα το σκαλίζει.
Θα βρω μαχαίρι να τον κόψω;
Ίσα να τον ξεριζώσω.
Και ας πάει στράφι το πρόσωπο.

Χωρίς αυτό στο Ανώνυμο θα βουτηχτώ.
Ούτως ή άλλως ήδη άλλοι, καιρό με βούτηξαν
στα Αζήτητα αντικείμενα του Πόθου.

Υ.Γ. Απομένει μόνο ακόμα απάνω του το Γιατί;