Τέρμα τα ψέμματα. Τελειώσανε τα ψεύδη σας. Οι πιτσιρικάδες σάς πήρανε χαμπάρι.
Ο ένας πιτσιρικάς κρατούσε μολότωφ. Άρα καλώς που είναι νεκρός.
Ο άλλος έπεσε πάνω του μια ζαρντινιέρα και μετά αφήνιασε ένα μηχανάκι και τον χτύπησε. Έτσι, λογικώς ήρθε και μπλάβιασε.
Μετά κυνηγήθηκαν ένα παιδί μαζί με τα πράσινα παπούτσια του. Άρα ορθώς συνελήφθηκαν αυτός και τα υποδήματα.
Τώρα μια σφαίρα εξοστρακίστηκε και βρήκε -ούτε σημάδι να το' χαν βάλει το παιδί- ευθεία την καρδιά του...και φυσικώς υπέκυψε.
Στο τραύμα. Στο τραύμα του. Και έγινε το τραύμα μας.
Σε εσάς τους πολιτικούς μιλώ, που έχετε ένα δικτάτορα βαθιά μέσα σας και έχει αρχίσει εδώ και καιρό και βγάζει τα νύχια του μέσα από τα καλοσιδερωμένα κουστούμια σας και μας ματώνει και μας σκοτώνει.
Σε εσάς που αναπαύεστε στους παχυλούς μισθούς σας,
στους δερμάτινους καναπέδες σας,
στις βίλες και στις μετοχές σας,
στις πισίνες και στις καταθέσεις σας.
Σε εσάς μιλώ που έχετε το θράσος να λέτε πως συσκέφτεστε για μας, αποφασίζετε για μας, αλλά αποφασίζετε μόνο:
για το καλό σας, των παιδιών, των γυναικών, των πεθερών σας...
για τη συνέχεια των οικογενειών και των τζακιών σας...
για το φούσκωμα από χαρτονομίσματα των παντελονιών σας...
Δεξιά και Αριστερά!
Μα το ποτήρι λίγο λίγο γέμιζε.
Ούτε και εμείς οι ενήλικες πήραμε χαμπάρι το πώς!
Και τώρα ήρθε και ξεχείλισε. Τα παιδιά το είδαν πρώτα.
Το ξέραμε πως το χέρι που χτυπά, κρατώντας γκλοπ και το πόδι που μας κλωτσά είναι το δικό σας.
Αυτοί που σκοτώνουν είναι η προέκταση των επιθυμιών σας,
των εφιαλτικών μυαλών σας,
των ψυχρών ψυχών σας.
Πλέον, είστε η κατάρα της πατρίδας μας.
Είστε η σαπίλα
παλιών και βάρβαρων εποχών,
που αναγεννάται μαζί:
με τα ξεπουλήματα,
τα ρουσφέτια,
τις αρπαχτές,
τα πληρωμένα παιχνίδια σας
τις κομπίνες σας
την ασυδοσία σας,
την αερολογία σας,
την χυδαιότητά σας,
την αλαζονεία σας,
και την αναλγησία σας.
Και τα παιδιά;
Με τους τρομονόμους σας πια δεν τα φοβίζετε.
Με τους ένστολούς σας πια δεν τα τρομάζετε.
Με τους προβοκάτορές σας δεν τα αποπροσανατολίζετε.
Με αυτά και με αυτά πάλι δεν με πήρε ο ύπνος. Έτσι...
Σήμερα πήγα στο Σύνταγμα. Το Σύνταγμα... Αυτή η λέξη πια έχασε το νόημά της.
Σύνταγμα...Ποιο ΣΥΝΤΑΓΜΑ;;;
Ποιο άρθρο του και ποια διάταξή του;
Τι ισχύει από όλα αυτά;
Μια σφαίρα ένιωθα στην καρδιά μου, σφηνωμένη... Και εγώ, όπως και χιλιάδες κόσμου, 4 μέρες τώρα... ώσπου είδα τα πρόσωπα των παιδιών. Πότε να χαμογελούν και πότε να θυμώνουν.
"Μαρία και συ εδώ;"
"Χρήστο έχεις μαζί σου νερό;"
"Μάκη να πάρεις τηλέφωνο και τα παιδιά να έρθουν. Πες τους να έρθουν. Είμαστε όλοι εδώ".
Φωνές παιδιών γύρω μου. Καθισμένα οκλαδόν, να μιλούν. Πηγαδάκια με κασκόλ και σκούφους. Και άλλα όρθια. Καμιά 15αριά μέτρα πιο κει από τον Άγνωστο Στρατιώτη. Ανάμεσά τους οι ένστολοι. Προστάτευαν από τα παιδιά τα μάρμαρά του. Και πιο πέρα οι ασπρογιακάδες της Βουλής. Βγαίναν από την κεντρική πύλη της Βουλής, κάναν χάζι με την κουστουμιά και το υφάκι τους και μετά ξαναμπαίναν μέσα. Κάποιοι από αυτούς έφευγαν με έναν χαρτοφύλακα. Α, ναι πάντα ο χαρτοφύλακας...Κυρίως ο χαρτοφύλακας. Να σωθεί, να κρατηθεί, να παραδοθεί. Έχει υπογραφές για λεφτά. Πολλά λεφτά. Έχει μέσα και μια ισχνή συνείδηση και ένα κάτισχνο ήθος. Και το παλιό Παλάτι του Όθωνα, αφού έγινε Βουλή, βόλεψε τη βολή, το παραδάκι τη μάσα, την κουστουμιά, την ασυνειδησία, το πολιτικό έγκλημα.
Και τα παιδιά;
Κάποια πέταξαν νεράντζια. Κάποια άλλα φώναζαν συνθήματα. Μετά ήρθαν και άλλοι ένστολοι. Τα περικύκλωσαν. Αυτά καθισμένα κάτω.
Κάποιο φώναξε:" Είσαι κεφτές,γιατί δε βλέπεις ότι το πρόβλημά σου και το πρόβλημά μου είναι αυτοί εκεί πίσω. Και αντί να τα βάλεις μ' αυτούς τα βάζεις μαζί μου. Γι' αυτό σε λέω κεφτέ! Κατάλαβες;"
Μια πιτσιρίκα πήρε το λόγο: "Εμείς φυλάμε τις Θερμοπύλες μας και εσύ τις Θερμομίζες τους. Είσαι και εσύ των 700 ευρουδακίων γρανάζι, όπως και εγώ, αλλά σε ρωτώ σου φθάνουν για να ζήσεις; Σου φτάνουν ρε;"
Εκείνο το "ρε" έριξε 2 δακρυγόνα...
Τα παιδιά έβηχαν, έκλαιγαν. Κάποια έκαναν να σηκωθούν. Κάποια άλλα τα συγκράτησαν.
"Εδώώώ! Μείνετε εδώ! Αυτοί πρέπει να φύγουν, όχι εμείς." Έπεσαν απάνω τους τα κανάλια και οι κάμερες και οι φωτογράφοι...Αλλά αυτά εκεί.
Δεν έφυγαν. Ξανακάθησαν.
Δυο τρία κινήθηκαν με περίσσιο θάρρος προς τους Ματατζήδες.
Εκείνα τα καθισμένα ζητούσαν όλα νερό. Έφτυναν και έκλαιγαν. Έμειναν όμως εκεί. Παρέμειναν εκεί.
Πολλά όρθια έτρεξαν να φέρουν νερό.
Είναι βαριές οι Θερμοπύλες. Είναι κομμάτι βαριά και τα όνειρα. Αυτά που έχουν και τους τα στερούν οι πολιτικάντηδες, οι εκμαυλισμένοι των θρόνων. Οι "300 του Εφιάλτη" κοιτούσαν ακόμα. Ένας γελούσε κιόλας. Τον έβλεπα. Αγκυροβολημένος στην άνεσή του, στη σιγουριά του παραπετάσματος της εξουσίας του.
Οι ώρες περνούσαν. Οι 15άρηδες εκεί. Καθισμένοι!
Το πλήθος σιγά σιγά αραίωνε. Οι "300 του Λεωνίδα", οι πάνω-κάτω 15άρηδες έμειναν εκεί. Πήρε να σουρουπώνει. Έφυγα. Γύρισα σπίτι. Τα κανάλια έπαιζαν τις σκηνές που είχα δει από κοντά.
Και μετά ήρθαν οι δηλώσεις. Η βαλλιστική, ο μάλλον εξοστρακισμός, ο δικηγορίσκος με το ύφος χιλίων καρδιναλίων, σαν το πραίτωρα μιας εκχυδα'ι'σμένης αυτοκρατορίας.
Το πλοκάμι μιας άλλης εξουσίας-της "δικαιοσύνης"- εξέθετε με λογίδριο το υπόμνημα του πυροβολισμού, πάνω στο μνήμα του 15άρη.
Και μας εξέθετε άλλη μια φορά στα μάτια των παιδιών.
Έχει η σαπίλα πολλά πρόσωπα.
Έχει η ένδεια της ηθικής και άλλα πρόσωπα.
Έχει και Βουλή στην Ευελπίδων!
Έπειτα θα πάρει και αυτός ο πραίτωρας το χαρτοφύλακά του και την τσάντα του τη δερμάτινη, την ακριβή, την παραφουσκωμένη και θα πάει στη Βούλα, στη δική του βίλα...
Ίσως ο χαρτοφύλακας που είδα το πρωί να προοριζόταν γι' αυτόν...
Ίσως να είχε μέσα τα λεφτά που προορίζονταν για τον πραίτωρα...
Ίσως να πουληθεί άλλη μια φορά η αλήθεια μπροστά στα μάτια των παιδιών.
Μου ήρθε χωρίς σκέψη μια πρόταση στο μυαλό από μια μικρή, με κοντό μαλλί, από εκείνα τα καθισμένα το πρωί μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Ναι, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, θυμάμαι. Ήταν εκείνο το λιγνό κορίτσι με το χλωμό πρόσωπο, που μασούσε τσίχλα και είπε εκείνο το "ρε" που έριξε τα δακρυγόνα.
"Κάτω τα χέρια από τα όνειρά μας... ΡΕ!"
Εκεί, ανάμεσα στους 300 του Λεωνίδα, ρε!
Εκεί, με το σκουφί και την κονκάρδα που έγραφε "peace" με ροζ γράμματα, ρε!
Εκεί, με τη θλίψη και το χαμόγελο αγκαλιά, ρε!
Εκεί θα είναι ακόμα, ρε!
Εκεί θα κάθεται ακόμα, ρε!
Εκεί, θα μείνει και θα στοιχειώνει εκείνο το "ρε"...
Σαν το Ρο ανάμεσα στο ΣΦΑΙ και το Α.
Σαν τα Έψιλον της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ... ΡΕ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου