Τα μάτια του Ρα...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΡΑ ...γέννησαν άλλο ένα blog,
το "Σαν τατουάζ"!
Το νέο blog είναι όμως για γερά νεύρα! Δηλαδή:
http://like-tatoo.blogspot.com/

Τρίτη 30 Ιουνίου 2009

Λίγα λόγια για μένα...

Δεν είμαι εγώ για πολλά πολλά!
Έχω καταχθόνια σχέδια
και υπεράνω πάσης υποψίας
πότε δε θα με βρεις.

Μη λες μετά πως δε σε προειδοποίησα.
Μην υποστηρίξεις,
αύριο-μεθαύριο,
καμιά υπεράσπιση
σε δικαστήριο ηθικής.


Εμένα μ' αρέσει
να στέκομαι στο σκοτάδι.

Από εκεί πιο εύκολα
αγκαλιάζω τον εαυτό μου,
μοναδικό σύντροφο χρόνια τώρα.


Στο έχω πει: κινούμαι σε στεκούμενα νερά.
Καταλαμβάνω την αθωότητά σου
και έπειτα κάνω άλμα
και σε βγάζω στη φουρτούνα.

Σου αφήνω χώρο να σκεφτείς
και μετά στήνομαι πυξίδα
μπροστά σου και ας με θωρούσες
εσύ για συνηθισμένο άνθρωπο.

Είμαι κορμί παντός καιρού.
Εκεί που νομίζεις πως τέλειωσα,
κάνω έτσι και ανασταίνομαι,
όπως το βρυκόλακα.

Θυμώνω ακόμα και με τη μοίρα.
Περιγελώ τον εαυτό μου θαυμάσια
και έχω μοναδικό προτέρημα
να ξεκαρδίζομαι με το θάνατο.

Τον παίζω στο τάβλι
και, ενώ με κερδίζει,
σκάω στα γέλια.
Τόσο που σαστίζει.

Έχω δε την τάση να επισκέφτομαι νύχτα
τόπους πανάρχαιους που θα' θελες
να πάμε εκεί μαζί,
αλλά σε ξεγέλασα και δεν στο είπα.

Για να μην έρθεις...

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

Έτσι απλά...

Είπα πως θ' αλλάξω ζωή! Το αποφάσισα. Ήλιοι και πολλά καλοκαίρια έχω δει και θέλω να δω και άλλα. Θέλω να μπορώ να περπατώ ακόμα και μετά από 10 και 20 χρόνια. Να μπορώ να γεύομαι ακόμα τη ζωή.
Είναι φορές που ξάφνου γίνεται μέσα μας το μεγάλο "τσαφ" και αρχίζουμε να βλέπουμε τα πράγματα με κείνο το μάτι που μέχρι πρότινος κοιμόταν ή υπνοβατούσε.
Νά' χω τον καιρό στο πλευρό μου πολύ για να μπορώ πολύ και να σε αγγίζω και να σε γεύομαι, να σε κοιτάζω και ν' απορώ ακόμα "γιατί στ' αλήθεια, με τα τόσα κενά μου, μένεις ακόμα δίπλα μου";
Ναι! Τ' αποφάσισα. Θέλω νά'χω ακόμα το χρόνο για λίγο σύμμαχο και να μπορώ ν' ακούω το γέλιο σου από την άλλη πλευρά του σύρματος, αφού δεν μπορώ να σε βλέπω. Θέλω να έχω επιπλέον εικόνες σου και ήχους σου και τη γεύση από φιλί σου και τη μυρωδιά από το κορμί σου.
Έτσι το αποφάσισα. Θα πάω αντίθετα με τη φορά της τύχης. Θ' αντισταθώ σε ό,τι πάει να με εμποδίσει... και αν τώρα με ρωτήσεις και τι όνειρο έχω ανεκπλήρωτο, αυτό θα σου πω: την ίδια τη ζωή!
Αφήνω τα σπίτια και τα οικόπεδα, τις καταθέσεις και τους τίτλους ιδιοκτησίας σε όσους λατρεύουν το παραμύθι. Εγώ όρθια ακόμα με ό,τι έχει απομείνει ανέπαφο από το χρόνο για μένα, θα παλεύω να ζω για να σε βλέπω να ζεις!
Έτσι απλά...

Σάββατο 6 Ιουνίου 2009

ΠΑΩ... ΚΑΙ ΕΡΧΟΜΑΙ...

Θέλω να λείψω για κάποιες μέρες. Βαρέθηκα στο μικρό νησί μου και πάω μια βόλτα την Ελλάδα. Με κούρασε το πέρα- δώθε στα ίδια και τα ίδια. Ούτε ναυαγοί πια, δεν επισκέπτονται τις όμορφες παραλίες του τόπου που κατοικώ.
Πριν αιώνες- πάει καιρός και δε θυμάμαι τώρα ούτε ονόματα, ούτε διευθύνσεις- κάτι τύποι ξέμπαρκοι είχαν αράξει στο νησί μου, γυρίζοντας , λέει, από μεγάλο πόλεμο, αλλά άρχισαν να γίνονται ενοχλητικοί και με το ραβδάκι μου τους μεταμόρφωσα σε ζωάκια. Έτσι απόκτησε και πανίδα το νησάκι μου και εγώ είχα κάτι να ασχολούμαι. Αλλά από τότε τίποτα. Α, ψέματα λέω. Είχε περάσει και ο Ερμής μια βόλτα από δω , για να ξαποστάσει λίγο. Του'χε δώσει ένα φάκελο να μεταφέρει ο Δίας σε κάποιο θεό στην Αίγυπτο και στο γυρισμό είπε να μ' επισκεφτεί. Φάγαμε και ήπιαμε εκείνο το βράδυ, του σκασμού. Πάνω στην αμβροσία και το νέκταρ γελούσαμε με την καρδιά μας, με κουτσομπολιά από τον Όλυμπο. Μας πήρε και το ξημέρωμα από τα τόσα που λέγαμε! Και έπειτα... τίποτα!
Και τα χρόνια περνούσαν και οι αιώνες μαζί τους. Και ούτε βαρκούλα, ούτε πανάδικο δε φαινόταν στον ορίζοντα. Νέα για πολύ καιρό δεν είχα και δεν έχω από τον έξω κόσμο. Γι' αυτό την κάνω με ελαφρά κυματάκια... για να δω και να μάθω τι γίνεται εκεί έξω. Και τον Ερμή, άμα τον πετύχω πουθενά, θα τονε' βρίσω. Τού' χα ζητήσει να μου φέρει ένα άρωμα από τη Λυδία, άμα ξαναπερνούσε από δω, αλλά λησμόνησε την παραγγελιά μου, και από ό,τι φαίνεται, και μένα την ίδια.
Έκοψα λοιπόν, ξύλο από κέδρο και φλαμουριά. Ύφανα πανιά και έφτιαξα κουπιά. Κατασκεύσα ένα όμορφο σκαρί και αύριο θα το ρίξω στη θάλασσα. Το ζωγράφισα κιόλας. Το έφτιαξα γοργοτάξιδο για να με πάει σε πολλά μέρη. Μα δε θα λείψω για πολύ. Σε μερικές μέρες θα γυρίσω πάλι πίσω. Έτσι λέω δηλαδή. Εκτός και πέσω πάνω σε κακό καιρό. Να θυμηθώ να μην περάσω από τη χώρα των λωτοφάγων και ξεχαστώ. Γιατί, όσο νά'ναι το νησί, το νησάκι μου, θα μου λείψει.
Γι΄αυτό, σε όποιον τύχει και περάσει από εδώ - που δε νομίζω να περάσει και κανείς, αλλά λέμε τώρα- αφήνω τούτο το σημείωμα:
"Πάω και έρχομαι".
Για λίγο μόνο. Για τόσο δα.
Όσο χρειάζεται να κλείσει ένα παιδί τα μάτια του και να ονειρευτεί.
Φιλιά

Υ.Γ. Ερμή, αν τύχει και περάσεις, όσο θα λείπω, άφησε το άρωμα στο κατώφλι. Και τα ρέστα από τα λεφτά που σου' χα δώσει, κράτα τα για τον κόπο σου!