ΑΛΕΞΑΝΔΡΕ...ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ, ΜΙΚΡΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ

Έτσι αναίτια, έτσι ανέστια, ανάδελφα και απάνθρωπα...Έτσι στα κρυφά, στα μίζερα, στα τυφλά μια σφαίρα καρφώθηκε στο στήθος σου...στο στήθος μας! Δεκαπέντε χρονών μόνο και ήδη νεκρός!
Μια σφαίρα σφύριξε και έπεσε απάνω σου. Μια σφαίρα ξεπρόβαλε από κάννη όπλου και σφηνώθηκε πάνω στο στέρνο σου. Τα νέα του φευγιού σου έφτασαν από τα Εξάρχεια-εδώ μένω- στο κινητό μου." Έφυγε και ο Αλέξανδρος...". Η φωνή κλαμμένη, τρεμόπαιζε. Η φωνή φίλου δεν είπε τίποτα άλλο. Έμεινα βουβή με κρεμασμένο για δευτερόλεπτα το κινητό στο αυτί μου.
"Όπως τότε με το Μιχάλη τον Καλτεζά, το Νίκο τον Τεμπονέρα..."
Ο Μιχάλης, ο Νίκος, ο Αλέξανδρος τώρα...
Ντύθηκα, βγήκα στο δρόμο παίρνοντας μαζί μου ένα κεράκι. Προχωρώντας τ' άναψα. Εκεί που συναντώνται δρόμοι. Και άλλοι σιωπηλοί, βουβοί, σκυθρωποί, θυμωμένοι...Όλες οι ηλικίες, γυναίκες-άνδρες- παιδιά σε μια πορεία από σκιές να πλανώνται στους δρόμους...
ΓΙΑΤΙ;
Αυτό το "γιατί" με στοιχειώνει. Αυτό το "γιατί" μας στοιχειώνει...
Στοίχειωσε και άλλους πολλούς, που ξεχείλισαν θυμό και οργή.
Θυμήθηκα τον Ελύτη:"όπου ακούς για Τάξη, ανθρώπινο κρέας μυρίζει".
Φιγούρες μικρές, φιγούρες ψηλές ξεπρόβαλαν στους δρόμους από το πουθενά. Γύρω, παντού, στο Πολυτεχνείο και αλλού. Έφηβοι, νέοι, άνεργοι, γενιά των 700 ευρώ, των πλειστηριασμένων σπιτιών, της απάτης των πολιτικών, της διαλυμένης παιδείας, της ξεφτιλισμένης σύνταξης, της ξεπουλημένης πατρίδας, της ανύπαρκτης Πολιτείας χορεύουν ακόμα γύρω από φωτιές, με πέτρες και καδρόνια, με πυρπολημένη καρδιά, χορεύουν γύρω από φλόγες οργής.
Γέμισε η πόλη, γέμισαν οι πόλεις. Γέμισε το κέντρο μέσα και έξω από κάγκελα, πίσω και μπρος από πανώ. Παντού το όνομά σου Αλέξη, Αλέξανδρε, Αλέκο μας, μικρέ μου φίλε.
Όχι, δε σε ήξερα, δεν έτυχε να συναντηθούμε, δε φρόντισε η τύχη να σε δω καθισμένο στο θρανίο, να σου μιλήσω. Αλλά σε ξέρω. Είσαι το παιδί μου, είσαι από τα παιδιά μας. Είσαι, δεν ήσουν. Είσαι και θα είσαι. Εδώ...
Μόνο στάσου λίγο, πριν φύγεις για τα ψηλά, πριν βγάλεις τα άσπρα σου φτερά και πετάξεις. Να σου κρατήσω το χέρι της καρδιάς και να σου ζητήσω...

ΣΥΓΝΩΜΗ...

Συγνώμη Αλέξη μου, που η γενιά μου δε σε αγάπησε, δε σας αγαπά. Συγνώμη που ξεχάσαμε πως ήμαστε και εμείς κάποτε νέοι. Συγνώμη που σε ματώσαμε και σε πετάξαμε μαζί με τα όνειρά σου, μαζί με τα χρόνια και το χαμόγελό σου.
Αλέξη μου, μικρέ μου φίλε, παιδί μου, άγγελέ μου...Συγνώμη και από μένα, που δεν έτυχε να είμαι εκεί. Συγνώμη αγόρι μου γλυκό, χαμόγελο και ελπίδα μου. Για άλλη μια φορά σκότωσα μαζί με σένα και εμένα.
Πάλι και απόψε θα βγω με ένα κεράκι στους δρόμους, μήπως και σε βρω, να σου πω από κοντά...
"Συγνώμη μικρέ μου φίλε...
Καλό ταξίδι"

και

Συγχώρεσέ με...


Συγχώρεσέ μας!