Τα μάτια του Ρα...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΡΑ ...γέννησαν άλλο ένα blog,
το "Σαν τατουάζ"!
Το νέο blog είναι όμως για γερά νεύρα! Δηλαδή:
http://like-tatoo.blogspot.com/

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ, ΑΝ ΑΝΤΕΧΕΙΣ!!!!

Με πλημμυρίζεις όλο θάλασσα.
Σαν αυγουστιάτικη σελήνη με κύματα ουρά.
Αυτό στο έχω πει και γέλασες...

Στο λέω: δεν υπομένεται το Αύριο.

Θυμάσαι; Γιατί εγώ ακόμα Θυμάμαι!

Έχω τη βέβαιη σφραγίδα του ξεχωριστού και εσύ τη φέρεις βαθιά στο μέτωπο το εκλεκτό.

Σα μια κηλίδα αίμα, που δηλώνει πως: "το ανάρμοστο μπορεί και αρμόζει".

Το Αθάνατο ισοφαρίζει με τη νίκη του πάνω στο Χρόνο. Στο' πα μια φορά και τό'μαθες.

Έχει και χάρη και ο πόνος που θα βιώσουμε. Γιατί και αυτό θα γίνει...

Είναι που μελετούμε μαζί τ' ανθρώπινα και αναγνωρίζουμε τα ψεγάδια τους.
Είναι που το φως της μέρας δεν αρκεί και μας παίρνει το ξημέρωμα.
Είναι που σαν πλήκτρα οι λέξεις ηχούν και ερωτεύονται τα χέρια μας.
Είναι που έχουμε το άσπιλο και αμόλυντο πάνω στα σεντόνια μας.
Είναι που επέμεινες και εγώ έφευγα και όμως είμαστε μαζί.
Είναι που σκληρά αναμετριέμαι με το χρόνο και εσύ τον κλωτσάς.
Είναι που φυλάκισες τους εφιάλτες μου και τώρα τους χλευάζεις.
Είναι που θες να μάθεις να μετράς τ' άστρα και πρόθυμα δέχτηκα.
Είναι που θέλω να σ' έχω κοντά μου και δεν μπορώ να σ' έχω.
Είναι που η επόμενη μέρα σου θα φέρει το Τέλος της Αρχής μας.
Είναι που σαν παραπονεμένο παιδί, θα κάτσω κάποτε στην άκρη.
Είναι που θα γευτώ τη θλίψη σε διπλό ποτήρι μόνη...

Είναι που όλα αυτά θά' ναι σαν λεζάντα στο όνομά σου:
ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ, ΑΝ ΑΝΤΕΧΕΙΣ!!!!


13 σχόλια:

meltemi είπε...

Να με θυμάσαι που και που αν αντέχεις...

Γλυκόπικρα με νοστάλγησες...


Καλή σου μέρα

ΑνωΡά7 είπε...

...Είναι που δεν είσαι εδώ και αυτό δε μου αρκεί πια...
Είναι που τώρα θέλω να έχω απέναντί μου ΕΣΕΝΑ...
Είναι που σε νιώθω...
Είναι που θυμάμαι...
Είναι που αντέχω δίπλα σου...
Είναι που...
Η Ύπαρξή σου η μνήμη μου...


ΥΓ.Όμορφα συναισθήματα...
είπα να προσθέσω κάτι κ'εγώ...
φιλιά.

Albus Genius είπε...

Κανένας τους εφιάλτες δεν μπορεί να χλευάσει,φλόγες είναι που πισωπατούν και δίδαγμα μιας κουρσεμένης χώρας, του νου μας τα καμώματα.Και που να φυλακίσει το γέλιο ή το δάκρυ; Η φυλακή και τους εφιάλτες νοθεύει και ψευτίζει.
Τα ανθρώπινα ψεγάδια λίγο μετράνε,επαναλαμβανόμενα όπως είναι και γνώση χωμάτινη.
Μη μελετάς τα λάθη, σκορπίζουνε σαν αγρίμια μόνο διόρθωνέ τα.Η ομορφιά για όσα έζησες ή όσα μπορεί να έζησε ο καθένας μας δεν κλείνεται στης θλίψης το διπλό ποτήρι.Στιγμές που αλλάζουνε και περνάνε.

ΚΙΡΚΗ είπε...

Πανδώρα μου, όμοφα το συνέχισες...
ένα ευχαριστώ είναι άραγε αρκετό;

ΚΙΡΚΗ είπε...

Μελτεμάκι, ο διάλογός μας...ανάταση συναισθημάτων!
Σ΄ευχαριστώ που ήσουν και πάλι στο "σπίτι" μου!

ΚΙΡΚΗ είπε...

Albus Genius, φίλη ή φίλε ναι... όλα στιγμές που αλλάζουνε και περνάνε. Μα την ώρα που τις ζεις αποκτούν τα δικά τους μέτρα`τα άμετρα και τον δικό τους ρυθμό`τον άρρυθμο...Και τότε είναι που εάλω η Πόλις από τα κουρσέματα... Και έφτανε μόνο ένα "κλικ" για να γυρίσει το πόμολο της Κερκόπορτάς μας.
Σ' ευχαριστώ για την επίσκεψή σου στα μέρη μου!

Unknown είπε...

δεν αντέχουν όλοι να θυμούνται. μα όσο κι αν προσπαθούν άλλα να φέρνουν στο νου τους, υπάρχουν στιγμές που οι αναμνήσεις παίρνουν μορφή. μέσα από όνειρα, εφιάλτες, ψίθυρους...

...ή δάκρυα...

φιλιά βρόχινα...

ΚΙΡΚΗ είπε...

Νεράιδα της βροχής, φίλη μου, εσύ αν και με μορφή άγνωστη σε μένα, με νιώθεις...
Φιλιά, όπως τα θες, βρόχινα

Άθεος είπε...

Τι πεσιμισμός… και τι φιλολογικός ίστρος…
Αχ… τι κρύβεις μέσα σου…

ΚΙΡΚΗ είπε...

Φίλτατε άθεε, μας έλειψες! Καλώς μας ήρθες, λοιπόν! Καθόλου πεσιμισμός. Θεωρώ ότι όλα τα ωραία, όταν τελειώνουν, αφήνουν πικρή γεύση...

Μια καλημέρα από ανείδωτη φίλη

Άθεος είπε...

Υπάρχουν βέβαια και ωραία που αφήνουν… γλυκιά γεύση!

Ανώνυμος είπε...

ΕΧΩ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ.....ΜΠΡΑΒΟ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΟ ΙΔΙΟ

ΚΑΤΕΡΙΝΑ

ΚΙΡΚΗ είπε...

Κατερίνα μου, γλυκιά...επιτέλους το πήρες είδηση;Ε ναι, είμαι και γιατί να το κρύψω άλλωστε;;;
Φιλάκια άπειρα και μια γλυκιά καληνύχτα