ΕΝΩ ΕΣΥ ΚΟΙΜΑΣΑΙ...

Ενώ εσύ κοιμάσαι, εγώ αδυνατώ να κάνω το ίδιο. Ανεμοστρόβιλος έγινες... Μπήκες στη ζωή μου και όλα τ' ανέτρεψες. Έτσι φυσικά, αναπάντεχα, μοναδικά. Μια κίνησή σου, ένα άγγιγμά σου, η φωνή σου από το τηλέφωνο έστω, και' κείνο το βλέμμα σου, το ανοιχτόχρωμο στις κόρες του, που το' χω και το κοιτάζω στις φωτογραφίες -λίγο χαρούμενο, λίγο πονηρό - που δεν πρόλαβες ν' αντιληφθείς ότι τις τράβηξα...
Εδώ, σε υπόγειο χωμένη, μπροστά σε οθόνη ενός ψυχρού υπολογιστή, νά' ξερες πώς τ' αναζητώ... Αυτό το βλέμμα. Μου' χεις γράψει σε κάποιο χαρτάκι πως εύχεσαι - αν θυμάμαι καλά - ό,τι μου αρνήθηκε τούτη η ζωή, να το βρω στην επόμενη... εγώ, λέω, πως το' χω ήδη βρει και δεν το ξέρεις! Τυχερή εγώ που σ' αγκάλιασα. Τυχερή εγώ που σε λάτρεψα. Τυχερή εγώ που σε είδα, που βίωσα μαζί σου την αγάπη.
Δεν ξέρω μάτια μου, μη με ρωτάς! Δεν ξέρω πόσο θα είμαστε μαζί και πόσο η απόσταση θα μας πληγώσει. Δεν ξέρω αν τα βήματά μας θά' ναι πλάι-πλάι και για πόσο. Ξέρω μόνο πως θα φύγεις εσύ πρώτα... γιατί το λίγο της ζωής δε σε χωρά! Το λίγο της φωνής μου κάποτε για σένα πια δε θα μετρά... Το χαμόγελό μου σε μερικό καιρό δε θα σου χαμογελά και η ματιά μου δε θα σε συναντά...
Όμως, ευχαριστώ τη Μοίρα μου και ευγνωμονώ που βρεθήκαμε, που ζήσαμε δίπλα-δίπλα εκείνο το συναίσθημα του ΄Ερωτα θεού. Που μπήκα στο Ναό σου και προσκύνησα. Που δίψασα και μου΄δωσες να πιω και έκλαψα και βρήκα να κουρνιάσω και πόνεσα και είχα εσένα να μ' ακούσεις.
Μην την κακολογείς τη Μοίρα μου άλλο, να χαρείς. Ναι, ξέρω... δε μου στάθηκε φίλη καλή. Πάλεψα μαζί της και πιάστηκα πολλές φορές στα χέρια, που άλλοι είχαν απλόχερα ό,τι εγώ δεν είχα ποτέ! Μην της κρατάς κακία, που εγώ, για να ζήσω, πάνω σε δυο ρόδες γυρίζω τον κόσμο όλο και περπατώ τα βράδια μόνη στους δρόμους με φεγγάρι και χωρίς, που δε γνωρίζω γιορτές και σχόλες, που ζω μόνη στιγμές κρυφές απ΄όλους που νομίζουν πως με ξέρουν! Μόνο εσύ... Εσύ ξέρεις πόσο με πονά η ζωή μου...Εσύ μόνο ξέρεις πόσο δυσκολεύομαι ν΄ανέβω την ανηφόρα της... Εσύ μόνο ξέρεις πως σε λίγο καιρό ό,τι ζήσαμε θα τ' αναπολούμε και οι δυο...
Γνώρισα εσένα και άλλαξαν όλα. Στο' χω πει πολλάκις και μου το' χεις πει και 'συ. Τι άλλο να ζητήσω; Μια μόνο χάρη να μου δοθεί: να μπορέσουμε έστω για μια φορά ένα ηλιοβασίλεμα σαν και αυτό που σε ανύποπτο χρόνο απαθανάτισα, αγκαλιά για μερικά λεπτά να μας βρει!