ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ, ΑΝ ΑΝΤΕΧΕΙΣ!!!!

Με πλημμυρίζεις όλο θάλασσα.
Σαν αυγουστιάτικη σελήνη με κύματα ουρά.
Αυτό στο έχω πει και γέλασες...

Στο λέω: δεν υπομένεται το Αύριο.

Θυμάσαι; Γιατί εγώ ακόμα Θυμάμαι!

Έχω τη βέβαιη σφραγίδα του ξεχωριστού και εσύ τη φέρεις βαθιά στο μέτωπο το εκλεκτό.

Σα μια κηλίδα αίμα, που δηλώνει πως: "το ανάρμοστο μπορεί και αρμόζει".

Το Αθάνατο ισοφαρίζει με τη νίκη του πάνω στο Χρόνο. Στο' πα μια φορά και τό'μαθες.

Έχει και χάρη και ο πόνος που θα βιώσουμε. Γιατί και αυτό θα γίνει...

Είναι που μελετούμε μαζί τ' ανθρώπινα και αναγνωρίζουμε τα ψεγάδια τους.
Είναι που το φως της μέρας δεν αρκεί και μας παίρνει το ξημέρωμα.
Είναι που σαν πλήκτρα οι λέξεις ηχούν και ερωτεύονται τα χέρια μας.
Είναι που έχουμε το άσπιλο και αμόλυντο πάνω στα σεντόνια μας.
Είναι που επέμεινες και εγώ έφευγα και όμως είμαστε μαζί.
Είναι που σκληρά αναμετριέμαι με το χρόνο και εσύ τον κλωτσάς.
Είναι που φυλάκισες τους εφιάλτες μου και τώρα τους χλευάζεις.
Είναι που θες να μάθεις να μετράς τ' άστρα και πρόθυμα δέχτηκα.
Είναι που θέλω να σ' έχω κοντά μου και δεν μπορώ να σ' έχω.
Είναι που η επόμενη μέρα σου θα φέρει το Τέλος της Αρχής μας.
Είναι που σαν παραπονεμένο παιδί, θα κάτσω κάποτε στην άκρη.
Είναι που θα γευτώ τη θλίψη σε διπλό ποτήρι μόνη...

Είναι που όλα αυτά θά' ναι σαν λεζάντα στο όνομά σου:
ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ, ΑΝ ΑΝΤΕΧΕΙΣ!!!!