ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ...

Την είδα πριν χρόνια. Αραγμένη, σιωπηλή, απόμακρη, να κάθεται στην άκρη και να περιμένει το μεγάλο ταξίδι...Ν' ανοίξει πανιά και να γνωρίσει τα κύματα, τη γεύση της αρμύρας...την ομορφιά της θάλασσας...
Όχι, δεν μου προκαλούσε μελαγχολία. Ήξερα ότι η μορφή της απέπνεε μια δυναμική άνευ ορίων. Είχε τη συντεταγμένη διαταγή από το σχήμα της να κολυμπήσει σε πολύ βαθιά νερά...Μόνο που δεν το ήξερε ακόμη...
Ώσπου ήρθε η Μεγάλη Ημέρα. Ο καπετάνιος της την πλησίασε, με τα δάχτυλά του την άγγιξε, τη χάιδεψε, της ψιθύρισε γλυκόλογα που μιλούσαν για την καμπυλότητα των Ωκεανών, τη δύναμη του Αιόλου, το είδωμα άγνωστων νησιών, τα απάνεμα λιμανάκια και τους μικρούς κολπίσκους που μαζί θα γνώριζαν...
Έπειτα σιγά-σιγά την έσυρε από την αμμουδιά στο νερό. Και εκείνη με μιας λικνίστηκε απαλά. Γιατί με μιας κατάλαβε ότι ήταν φτιαγμένη για το νερό, για το ατέλειωτο ταξίδι της ζωής... Και αυτός με ένα σάλτο, βουτηγμένος ως τα γόνατα στο νερό, ανέβηκε απάνω της. Κάθησε μέσα της, και άρχισε να σηκώνει ένα πανί. Το πανί της! Που είχε ρίγες Μπλε και Άσπρες. Αυτές...στο χρώμα της θάλασσσας...στο χρώμα του σύννεφου... Και τους είδα ν' απομακρύνονται... Αγκαλιά! Ο ένας χωμένος στην ύπαρξη του άλλου. Και οι δυο χωμένοι μέσα στο Μπλε της θάλασσας.
Απόμεινα στην παραλία μόνη, έκπληκτη από την εικόνα που έβλεπα.Το χέρι μου δε σηκώθηκε για να τους απαθανατίσει με μια φωτογραφία. Δεν μπορούσε να βεβηλώσει τον Έρωτα που ένιωθαν οι δυο τους...Τόσο γαλήνιοι, τόσο ταιριαστοί, τόσο ίδιοι...
Μέχρι που έγιναν...μια τελεία.
Μέχρι που χάθηκαν από τα μάτια μου, την ώρα του δειλινού...