ΣΑΝ ΤΟ ΚΥΜΑ

Σαν το κύμα, που φωτογράφισα, σχεδόν κρεμασμένη στο κενό, από την κουπαστή ενός πλοίου...

Και είδα... και τι δεν είδα!

Σε είδα εκεί!

Σαν σε όραμα

Σαν οπτασία

Σα φαντασία...

σε είδα...

Με μαγεύει το κύμα.

Όταν η πλώρη το αφήνει σα σημάδι
σε άφαντους δρόμους θάλασσας.

Και ας σβήσει μετά.

Από εδώ, ξέρω ότι έχω περάσει.

Το προσωρινό δεν το φοβάμαι
και δεν το φοβήθηκα ποτέ!
Δε με πειράζει διόλου!

Εγώ το έχω δει...

Το κράτησα βράδια πολλά
στην αγκαλιά μου
και μαζί του
νανουρίστηκα.

Το κύμα το βρίσκω μπροστά μου:
ατίθασσο,
ανέμελο,
μπλε μέσα σε άσπρο,
δυνατό, ασυγκράτητο...

Εγώ το έχω δει...

Κοιμήθηκα στα χέρια του
νύχτες πολλές
και άκουγα την ανάσα του,
να έρχεται, να φεύγει...

Εγώ το έχω δει...

Έπαιξα μέσα του.
Γέλασα και έμπλεξα τα δάκτυλα
μες τα δικά του,
για να το κρατήσω λίγο ακόμα...

Έχω και την εικόνα του.
Εκεί...

Όσο μπορεί το μάτι ανθρώπου να δει,
εγώ βλέπω κύμα.

Μίλησα μαζί του
και έκλαψα,
και ησύχασα,
και αστειεύτηκα
και πάλι...

Δε μου φτάνει...