ΣΑΝ ΠΛΑΤΑΝΟΦΥΛΛΟ ΣΤΟ ΝΕΡΟ

Ήμουν σε παραλία...αραχτή...Όλα, τα της Αθήνας, φάνταζαν κακό όνειρο. Η θέα και η αίσθηση της θάλασσας απίστευτη. Κάπου στην Κρήτη χαμένη, με πεταμένο το χάρτη στον πάτο του σακιδίου μου...κατάλαβα πως δεν τον χρειαζόμουν πια, μετά από δυο μέρες. Δε χρειάζεσαι τίποτα για να περπατήσεις στον Παράδεισο. Ήμουν απλώς στο τέλειωμα ενός φαραγγιού που οδηγούσε σε μια παραλία-όνειρο. Μόνο μια ταμπέλα στη μέση του φαραγγιού υπενθύμιζε στους επισκέπτες του ότι η ορθοδοξία και στον παράδεισο απαγορεύει το γυμνισμό!
Μια ομάδα νεαρών, κορίτσια και αγόρια, μόλις κατέφθασαν και άπλωσαν ψάθες και ομπρέλες, φωνάζοντας και γελώντας... Άλειφαν ο ένας τον άλλο με κρέμες και αντηλιακά, που έφταναν ως τα ρουθούνια μου. Μπερδεμένες μυρωδιές με φωνές και αντάρα! Η ήσυχη παραλία ταράχτηκε! Μαζί της και εγώ. Θυμήθηκα το κέντρο της Αθήνας στις ένδοξες στιγμές του κορναρίσματος, του φρεναρίσματος, του θυμού και της βιασύνης... Πάει ο Παράδεισος...
Και τότε....Ξεπρόβαλε από το πουθενά... πίσω από κάτι πικροδάφνες. Μόνη της! Ήταν δεν ήταν 21 ετών! Μόλις έφτασε, χωρίς να κοιτάξει δεξιά και αριστερά και έπειτα αργά, νωχελικά, απελευθέρωσε το καστανόξανθα μαλλιά που τα συγκρατούσε έως τότε δεμένα. Χωρίς ψάθα και κρέμες και αντηλιακά και καπελάκι...Ένα μακό μπλουζάκι και ένα σορτσάκι όλο και όλο το οπλοστάσιό της μπροστά στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας...
Και τότε...με αργές κινήσεις πέταξε τα ρούχα της... Τ' ακούμπησε στην αμμουδιά και με μια βουτιά τυλίχτηκε μέσα στο γαλάζιο του νερού. Την έχασα από τα μάτια μου... Τα γέλια και οι φωνές των συνομηλίκων της κόπηκαν μαχαίρι... και η ανάσα των αγοριών, υποθέτω...
Αν και ήμουν ξαπλωμένη, ανόρθωσα το σώμα μου και καθιστή παρακολουθούσα μια την παρέα των βοώντων που σιώπησαν και μια το σημείο που το γυμνό κορμί βούτηξε! Ήταν το σκηνικό προς παρατήρηση και μελέτη άξιον...
Σε λίγα δευτερόλεπτα το σώμα στη θάλασσα αναδύθηκε. Η παρέα ακόμα άφωνη. Αργά κολύμπησε το σώμα προς την παραλία και βγήκε...Περπάτησε μερικά βήματα ως τα ρούχα του και ξάπλωσε δίπλα τους. Γυμνό πάνω στα γυμνά βότσαλα. Τα βλέμματα των αγοριών στραμμένα προς το σώμα...Τα πρόσωπα των κοριτσιών με ματιές που ζήλευαν την τόλμη του...
Ο Παράδεισος ξαφνικά βρήκε πάλι το χρώμα και τη γαλήνια σιωπή του. Το σώμα επανέφερε την τάξη, πέρα από κανόνες και νόμους. Φάνταζε σαν πλατανόφυλλο σε νερό, έτσι όπως ήταν πεσμένο κάτω. Τι πιο φυσικό! Και εμείς ντυμένοι δίπλα του φιγουράραμε όλοι... οι δειλοί, οι "ηθικοί", οι πολιτισμένοι...αταίριαστα κομμάτια μέσα σε αυτήν τη φυσική εικόνα...την εικόνα του απλού, του αληθινού και του ωραίου...
Η παρέα βιαστικά πήρε το μπάνιο της και μετά μάζεψε όλα τα υλικά της αγαθά και την έκανε...για αλλού. Λίγο αργότερα έφυγα και εγώ. Και έμεινε το Πλατανόφυλλο να βρέχεται πότε από το νερό και πότε να λιάζεται κάτω από τον ήλιο...
Εξάλλου εμείς ήμαστε παρείσακτοι... Αυτό όμως; Ήταν ο τόπος του εκεί και εκεί θα έμενε!