ΣΤΟ ΟΜΟΛΟΓΩ!

Άνοιξε η πόρτα και το φως χύθηκε ως εκεί που άντεχε να φτάσει. Μυρωδιά γαρδένιας απλώθηκε παντού και βασιλικού και μια νότα από μουσική από κάποιον τζίτζικα που φρενίτιδα τον είχε πιάσει και δεν έλεγε να σωπάσει... Η φιγούρα του σώματος που αγαπώ διαγράφεται, τυλιγμένη σε μια λάμψη εκτυφλωτική που έρχεται από τον έξω κόσμο... Υγρή από το νερό που μόλις τη δρόσισε.
Νοτισμένα πατήματα αφήνουν τα ίχνη στις πλάκες του παλιού σπιτιού,... κάπου στην Κρήτη. Με ήχο εξίσου υγρό... Έξω μια κάψα από τον Λίβα και το θερμόμετρο να πυρακτώνει το μάτι. Το σώμα ακούμπησε βρεγμένη πετσέτα απαλά σε μια ξύλινη καρέκλα, φοβούμενο πως θα με ξυπνήσει ο θόρυβος... Αλλά εγώ είχα μισανοίξει το βλέμμα και οι αισθήσεις που απέμεναν, χόρευαν τρελά, παρασύροντας τον εγκέφαλό μου να πάει και να κολλήσει σε ' κείνο το άρωμα γαρδένιας με λίγο βασιλικό... Όλο το κάτω δωμάτιο πλημμύρισε άρωμα. Οι τοίχοι , τα ξύλα έως και τα πιάτα-στολίδια που κρέμονταν στους τοίχους...όλα ένα σε μια σύνθεση από όνειρο, από κομμάτια παζλ που το μυαλό μου προσπαθεί να συνδυάσει και πάλι, γιατί από τότε πάει καιρός πολύς.

Το' χα το όνειρο! Το' χα στο χέρι μου και πάλι χτες το βράδυ.

Ξύπνησα αλαφιασμένη σε δωμάτιο μιας παλιάς πολυκατοικίας στο κέντρο της Αθήνας, με τα αυτοκίνητα να φρενάρουν και να κορνάρουν, να λείπει το οξυγόνο και με τα συμπτώματα εκείνα που ο νους θέλει μόνος του να κάνει παιχνίδι και να γυρίζει σε ό,τι αναζητάμε σε στάση ικεσίας πλέον, πιο πολύ. Ξύπνησα ζαλισμένη, προσπαθώντας να επαναφέρω το όνειρο και πάλι. Να το ζωντανέψω, να το κρατήσω όσο γίνεται ζωντανό... Ξύπνησα και για να πείσω το μυαλό μου να σταματήσει και να μαλώσω τον εαυτό μου για να συνειδητοποιήσει πως όλο τούτο ήταν μια ευτυχής, αλλά ψευδαίσθηση.
Ήταν;
Το παράδοξο, είναι πως και εδώ, μέσα σε όλο το κακό που φέρνει ο χειμώνας μαζί του, στη μύτη μου φτάνει ακόμα το άρωμα γαρδένιας... με λίγο βασιλικό...

ΣΤΟ ΟΜΟΛΟΓΩ!