ΜΕ ΦΟΝΤΟ ΚΑΤΙ ΣΕ ΠΡΑΣΙΝΟ...

Με φόντο κάτι σε πράσινο
σε σκέφτομαι πάντα...

Είναι το φανάρι στο δρόμο
που μου λέει, σαν ανάβει,
να γρηγορώ;

Είναι το τσάι που πίνω
σαν έχω κάποια βραχνάδα
στο λαιμό;

Είναι εκείνο της φτέρης
που απαθανάτιζα σε
κάποιο μακρινό βουνό;

Είναι που όλα μαζί σου
παλιά, μα ποτέ λησμονημένη,
εποχή ήταν όλα πράσινα...

Σαν το μπρελόκ
που΄χω περασμένα τα κλειδιά μου.
Σαν το το tatoo
που΄χω στον αριστερό βραχίονά μου.

Είναι όλα αυτά μαζί.
Μνήμες βαθιές και όχι αστοχισμένες.
Μνήμες που πάνω τους κλειδώνει το μυαλό.
Μνήμες που παραμένουν και επιμένουν.
Μνήμες που χαίρομαι και στο λιγοστό φως.
Μνήμες που για συντροφιά καλώ το βράδια.
Μνήμες που σα συγγενείς φιλοξενώ.
Μνήμες που' χω για ν' αγγαλιάζω κάτι,
σα μαξιλάρια...


Γιατί σε αυτό το πράσινο βρίσκω εγώ:

την ευτυχία σε ανείπωτη μορφή,
την ιστορία που δεν έχει αρχή,
το χαμόγελο σε μια δύσκολη στιγμή,
το κλάμα που' σταξε πάνω σε χαρτί,
τη φωνή που θέλει να ακουστεί,
τη σκιά που πήρε και έγινε κορμί,
το χέρι που δε σηκώνεται για ν' απειλεί,
τη λέξη που δεν πρόκειται να νικηθεί...

Και τελοσπάντων μέσα σε αυτό το
πράσινο όλο...
μόνο
ΕΣΕΝΑ!