Όμορφη στιγμή, όμορφο αυτό που νιώθω....

Σιωπή...
Σιωπή, σου λέω...
Μην τολμήσεις αυτή τη στιγμή να μου θίξεις
το μπλε!

Όμορφη στιγμή, όμορφο αυτό που νιώθω...
Είναι που αντικρίζω ό,τι πιο πολύ αγαπώ...
Σαν ανάμνηση απ' όταν ήμουν ακόμα σ' άλλη ζωή.

Σιωπή, επιτέλους!
Ν' ακούσω το χαμόγελο.
Δύτης εγώ και βούτηξα βαθιά και το βρήκα πάλι.
Και τώρα το κραδαίνω σαν έπαθλο,
σαν τιμαλφές που' χα χάσει από καιρό
και τώρα το'χω πάλι.

Όμορφη στιγμή, όμορφο αυτό που νιώθω...
Μη μιλήσεις διόλου.
Άσε το κύμα να τα λέει όλα.
Ο παφλασμός να σιγοψιθυρίζει στίχους παλιούς,
μ' αγαπημένους:

Για τα μάτια εκείνα που πολλοί τα λαχτάρησαν,
μα εγώ τα λάτρεψα.
Και είδα ν' αντιφέγγω στο βάθος τους και ζαλίστηκα,
λες και είχα πιεί κρασί.

Για το βλέμμα εκείνο που μιλά για ποταμούς αγάπης.
Και σε αυτούς εγώ κολύμπησα, δροσίζοντας καμμένη σάρκα.

Για τα χέρια που με άγγιξαν,
χωρίς "γιατί" να περιστρέφονται ολούθε.
Και σε αυτά εγώ αφέθηκα-μωρό-έγειρα και αποκοιμήθηκα.

Όμορφη στιγμή, όμορφο αυτό που νιώθω...
Μη μου τη χαλάσεις, να χαρείς!

Έχεις την τάση όλα να τα σχολιάζεις.
Δώσε τόπο στη σιωπή και άσε με εμένα μέσα στο μπλε.

Και επιτέλους, σώπασε!
Μελέτησε το ζωντάνεμα
του χρώματος,
της αφής,
του συναισθήματος,
της αίσθησης,
της πλήρωσης...

Και αν έχω ένα μάτι πράσινο για tattoo στ' αριστερό μου χέρι,
είναι που έτσι το θυμόμουν, έτσι το νοσταλγούσα...

να με κοιτά...
και σιγά-σιγά...
Να γίνεται μπλε σαν μια Θάλασσα-Σιωπή!