ΜΟΛΙΣ...

Μόλις...
Τώρα δα κλείσαμε.
Τώρα πριν λίγο πάψαμε να μιλάμε...

σε άκουσα...
και ήδη λείπεις...
μου λείπεις!

Με τη μνήμη
καταφέρνω και πάλι να ζωγραφίσω
το χαμόγελό σου...

και ' κείνα τα μάτια -ουρανό,
σα φυλακτό τα βλέπω.

Παλεύω με αισθήσεις - τραύματα,
και δοκιμάζω τις δυνάμεις μου...

Πόσο μακριά σου αντέχω;

Αντέχω;
Ρωτώ με το μυαλό τη σκέψη μου.

Διόλου πια.
Και δε με αφορά.
Και δε με πονά πια.

Έκανα 3 χρόνια ν' αρθρώσω λέξεις.
Ν' αγγίξω το όνειρο.
Το αρνιόμουν πεισματικά.

Έλεγα:είναι πολύ...
Είναι που θα με πάρει για τρελή,
αλλοπαρμένη,
χαμένη στον κόσμο
του αφύσικου.

Και ήρθε...
Με κυνήγησε.
Το ίδιο το όνειρο,
που εγώ απέφευγα...

Αν και το λάτρευα,
θαρρώ αιώνες...

Τώρα έχω το βλέμμα
στο τσεπάκι του μυαλού μου
και μια αλυσίδα αισθήματα
και μια τάση για ανάγκη...

Να σε βλέπω,
να σε κοιτώ,
να σε μυρίζω,
να σ' ακούω,
να σε αισθάνομαι,
να σ' ακουμπώ...

Σαν οπτασία,
σαν ευχαριστώ,
σα μια συγνώμη,
σαν τυχερό κέρμα σε παλιό παλτό,
σα χαρά ξεχασμένη σε παιδότοπο,
σαν ηχώ σε βαθύ γκρεμό,
σαν φαντασία,
σα νοσταλγία,
σαν το πράσινο στο φύλλο του δένδρου,
σαν τον καφέ και το τσιγάρο μου το πρωί,
σαν ανάγκη,
σα χάδι μάνας,
σαν το ζωγράφο τα χρώματα,
σαν τις νότες η μουσική,
σαν το γλύπτη το μάρμαρο...

ΣΑΝ ΕΓΩ ΕΣΕΝΑ!