Της Ζωής και του Θανάτου

Ποτάμι! Πάνοπτη ομορφιά.
Δύναμη που εκλείει
αυτό που λένε οι πολλοί
Ζωή.
Γαλήνη που απορρέει
απ' αυτό που οι λίγοι τολμούν να ονοματίζουν
Θάνατο.
Έτσι όπως κυλά,
αφουγκράστηκα
την Αρχή και το Τέλος της ύπαρξής μου.
Μαγεία.
Μελέτησα τα βήματά μου
προσεκτικά μέσα του, διαπιστώνοντας για άλλη μια φορά την καθαρότητά τους.
Βγήκα και πάλι υγιής στη σκέψη.
Είθε να πορεύομαι πάντα ως τέτοια.
Γιατί το Ποτάμι δε συγχωρεί.
Ούτε ατολμίες, ούτε αθωότητες.
Πρέπει, όποιος λούζεται στα νερά του,
ν' αναγνωρίζει το προσωρινό της Τύχης
και ως φανό να τό'χει.
Ειδάλλως το Ποτάμι τιμωρεί.
Δε τον αφήνει να απολαύσει
το μεγαλείο της Γέννησης
και του Θανάτου του.
Και πάλι είμαι εδώ
στο Ποτάμι της Ζωής
και του Θανάτου.
Προσαρμόζομαι συνεχώς
στην επιταγή
της δύσκολης συνεύρεσης ορίων...
και τα παραβιάζω
για να τα αναπροσαρμόσω.
Βάνω τα δάχτυλα
στην επιφάνειά του.
Αγγίζω όνειρα,
σπασμένα, στις ιριδίζουσες πτυχές του.
Το βάνω και στο στόμα
και πίνω λάμψη ηλεκτρίζουσα στο φως.
Δεν έχει τέρμα τούτη η αγάπη.
Δεν έχει τέλος τούτο το παιχνίδι.
Τι ήμουν πριν έρθω.
Τι θα είμαι σαν φύγω.
Όμως...
Νά´μαι λοιπόν,
για να μελετώ
χωρίς φειδώ,
χωρίς αιδώ
και άοπλη
τη διαδρομή
που ακόμα δεν ξέρω
πού βγάζει!
Αλλά απολαμβάνω
τη μελέτη·
έπεται μάλλον συνέχεια.
Μέσα στη βοή του νερού
που κατεβάζει το Ποτάμι
σε βρίσκω και ας μην είσαι!
Εμένα εδώ πάντα θα με βρίσκεις
στην ηρεμία του
και εγώ πάλι εσένα πάντα εδώ
στη ροή του!
Σαν να κόλλησε η εικόνα μου
πάνω στο τοπίο του
και έγινε ένα με την ουσία του,
ένα με τη Ζωή και το Θάνατο.
Σαν να κόλλησε η εικόνα σου
πάνω στο διαυγές του
και έγινε ένα με τον τόπο αυτόν
τον Ιερό...
το Ποτάμι της Ζωής
και του Θανάτου!