Βρέχει βροχή...

Βρέχει βροχή διαμάντια,
δάκρυα κοφτερά ανθρώπων
για πράξεις εγκλήματος.
Πόλη έρμη και μόνη εγώ
στη μέση λεωφόρου,
λούζομαι με το αδιανόητο
στη σύλληψη
του λόγου κατασκεύασμα.
Και δεν κάνω
καμιά προσευχή,
ούτε και στέκω προσοχή
σε ό,τι ρίχνεται καταπάνω μου.
Νιώθω την κάψα των σταγόνων.
Απολαμβάνω ό,τι με δένει
με την Πράξη.
Μόνο...
Τα μυθεύματα χειλιών
που μου παν τα πρώτα
"σ' αγαπώ",
που πάντα μου
τα ειρωνεύομαι
μέχρι τα δόντια,
τα διαλύω σε ισόποσα
χαμόγελα.
Ακόμα και σήμερα.
Ακόμα προειδοποιώ:
Θα δαγκώνω τα σύννεφα
να στάζουν μαύρο υγρό,
να σφυρίξουν, κόβοντάς το
σε μύρια ουράνια τόξα,
δρεπάνια του Θεριστή μυαλού μου.
Να νιώσουν όσοι κρύφτηκαν
τη λάμψη των.
Να ζήσουν οι βρυκόλακες
το πρόσωπό τους,
που στέρησε από την παιδικότητα
τον ήλιο
και το σύννεφο
και τα λιβάδια
της μπογιάς
πάνω σε φτηνό χαρτί.

Μόνο όταν βρέχει βροχή
καθαρίζει το πρόσωπο
της ασχήμιας
και παύει να κρύβεται
στα συρτάρια της μνήμης.

Γι' αυτό και βγαίνω, χορεύοντας
λεβέντικα
κάθε που βρέχει.
Χοροπηδητό
σαμάνου
που ευλογεί,
κραδαίνοντας
κηρύκειο Θανάτου
για τις μίζερες
ημέρες σας.

Γύρω-γύρω
από κάθε σταγόνα
που βρέχει
η βροχή.