Τα μάτια του Ρα...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΡΑ ...γέννησαν άλλο ένα blog,
το "Σαν τατουάζ"!
Το νέο blog είναι όμως για γερά νεύρα! Δηλαδή:
http://like-tatoo.blogspot.com/

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Της Ζωής και του Θανάτου


Ποτάμι! Πάνοπτη ομορφιά.
Δύναμη που εκλείει
αυτό που λένε οι πολλοί
Ζωή.
Γαλήνη που απορρέει
απ' αυτό που οι λίγοι τολμούν να ονοματίζουν
Θάνατο.
Έτσι όπως κυλά,
αφουγκράστηκα
την Αρχή και το Τέλος της ύπαρξής μου.
Μαγεία.
Μελέτησα τα βήματά μου
προσεκτικά μέσα του, διαπιστώνοντας για άλλη μια φορά την καθαρότητά τους.
Βγήκα και πάλι υγιής στη σκέψη.
Είθε να πορεύομαι πάντα ως τέτοια.
Γιατί το Ποτάμι δε συγχωρεί.
Ούτε ατολμίες, ούτε αθωότητες.
Πρέπει, όποιος λούζεται στα νερά του,
ν' αναγνωρίζει το προσωρινό της Τύχης
και ως φανό να τό'χει.
Ειδάλλως το Ποτάμι τιμωρεί.
Δε τον αφήνει να απολαύσει
το μεγαλείο της Γέννησης
και του Θανάτου του.
Και πάλι είμαι εδώ
στο Ποτάμι της Ζωής
και του Θανάτου.
Προσαρμόζομαι συνεχώς
στην επιταγή
της δύσκολης συνεύρεσης ορίων...
και τα παραβιάζω
για να τα αναπροσαρμόσω.
Βάνω τα δάχτυλα
στην επιφάνειά του.
Αγγίζω όνειρα,
σπασμένα, στις ιριδίζουσες πτυχές του.
Το βάνω και στο στόμα
και πίνω λάμψη ηλεκτρίζουσα στο φως.
Δεν έχει τέρμα τούτη η αγάπη.
Δεν έχει τέλος τούτο το παιχνίδι.
Τι ήμουν πριν έρθω.
Τι θα είμαι σαν φύγω.
Όμως...
Νά´μαι λοιπόν,
για να μελετώ
χωρίς φειδώ,
χωρίς αιδώ
και άοπλη
τη διαδρομή
που ακόμα δεν ξέρω
πού βγάζει!
Αλλά απολαμβάνω
τη μελέτη·
έπεται μάλλον συνέχεια.
Μέσα στη βοή του νερού
που κατεβάζει το Ποτάμι
σε βρίσκω και ας μην είσαι!
Εμένα εδώ πάντα θα με βρίσκεις
στην ηρεμία του
και εγώ πάλι εσένα πάντα εδώ
στη ροή του!
Σαν να κόλλησε η εικόνα μου
πάνω στο τοπίο του
και έγινε ένα με την ουσία του,
ένα με τη Ζωή και το Θάνατο.
Σαν να κόλλησε η εικόνα σου
πάνω στο διαυγές του
και έγινε ένα με τον τόπο αυτόν
τον Ιερό...
το Ποτάμι της Ζωής
και του Θανάτου!

4 σχόλια:

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Το ποτάμι της Ζωής και του Θανάτου...
Δεν έχει τέλος τούτη η οδός!...

Καλώς Σε ταξιδιώτισα!!!

Μου έλειψες!!!

anima είπε...

Πόσο απέχει η Ζωή από το Θάνατο;
Μια μικρή διαχωριστική γραμμή,θαρρώ..

Μα σκέφτομαι πως..πολλές φορές ο Θάνατος είναι το μονοπάτι για τη Ζωή..

και αξίζει να "πεθάνεις" για να μάθεις αληθινά να Ζ Ε Ι Σ....

φιλί γλυκό
κι εμένα μου έλειψες!!!

Νimertis είπε...

υπέροχο! θέλω συνεχώς να το απολαμβάνω!! με συγκλόνισε!
'...Έτσι όπως κυλά,
αφουγκράστηκα
την Αρχή και το Τέλος της ύπαρξής μου.
Μαγεία...'
...μαγεία η γραφή σου Κίρκη μου!!!

ΚΙΡΚΗ είπε...

*ΠΡΟΜΗΘΕΑ ΠΥΡΦΟΡΕ,
Δεν έχει τέλος τούτη η οδός.
Αλλά πες μου και εσύ ποια έχει;
Φιλί

*ΑΝIMA,
Η μικρή διαχωριστική γραμμή
είναι εκείνη η ρημάδα που κάνει τα πάντα να φαίνονται ότι απέχουν έτη φωτός.
Ψευδαίσθηση! Τι να λέμε τώρα;
Φιλί

*NIMERTI,
Φίλτατε,
Ευχαριστώ σε και πάλι.
Ήταν απλά ό,τι έζησα κάποιες μέρες
που είχα την τύχη να ξαναβρώ το Ποτάμι που αγαπώ πιο πολύ πάνω σε τούτον τον πλανήτη.
Τα φιλιά μου