Βότσαλα

Είναι ρηγμένα με μιαν άτακτη
τάξη.
Στο εδώ, το εκεί και το παραπέρα.
Να μου θυμίζουν το τέλειο
της αρμονίας που δεν υπάρχει.
Όμως η αρμονία εγκαθίσταται
πάνω τους
με τη σύνθεση απροσδόκητη
στο κοντινό ολούθε.
Δεν έχει τέλος η αρχή τους,
ούτε και ξέρω να την πω.
Θα με γελάσω.
Η σιωπή τους διαρκής για μήνες.
Μιλούν μόνο τους Χειμώνες.
Που τα πλημμυρίζει το κύμα
και τα σέρνει και τα δέρνει.
Για να μιλούν μεταξύ τους
και με μας- όσοι μπορούν.
Συλλαβίζουν τον έναστρο ουρανό
και πυρώνονται στο φως
από την ύπαρξη του κόσμου.
Δεν έχει τέρμα ο δρόμος τους.
Ακόμα και όταν πια φτάνουν στα δάχτυλά σου
και γλιστρούν από αυτά
σαν κόκκοι άμμου.
Τι ήταν κάποτε,
τι είναι τώρα.
Μα ακόμα κάτι είναι.
Μην το γελάς.

Βότσαλα που τα συνέθλιψε η δύναμη
του Χρόνου του πανδαμάτορα της ύλης τους.


Τι ήμουν κάποτε,
τι είμαι τώρα.
Μα ακόμα κάτι είμαι.

Μην το γελάς.