Σ' ΕΚΕΙΝΟΥΣ...

Σ΄εκείνους που έρχονται εδώ τέτοιες ώρες, λειψές στον αριθμό τη νύχτα. Που μου χαϊδεύουν με λέξεις τη γραφή και ας είναι μονοσήμαντη. -Ίσως νά'ναι ωραία, γιατί είναι μονοσήμαντη.-
Επιστρέφω πάλι σ' εκείνους και εξηγούμαι! Ώρα και σημείο συνάντησης δε δώσαμε ποτέ και όμως πάντα στο πάλι βρισκόμαστε. Σα να μη βρίσκουμε λόγο για τέλος. Δε σας γνωρίζω, δε σας ξέρω, μα σας αγαπώ και έτσι. Έμαθα μέσα από 'σας ν' αγαπώ και ό,τι και όποιον δε γνωρίζω. Σας ξέρω όμως, απ' την κόψη της δικής σας γραφής που με μεθά, λειψές, στον αριθμό της νύχτας, ώρες. Σαν ένα παλιό, πανάκριβο ποτήρι κρασί! - και τό' χα υποσχεθεί να το κόψω.-
Μα τώρα βρήκα στη δίψα μου για ανθρώπινη επαφή άλλη συνήθεια, εξαίρετη στ' αλήθεια.Στο πουθενά σας βρίσκω να αιωρείστε μέσα από καλώδια και πλήκτρα και οθόνη και συνήθισα και το delete, για χάρη σας, ν' αποφεύγω. Συντροφικοί μου, φίλοι μου άγνωστοι, παιδιά που παίζω μαζί σας νύχτες και νύχτες, χωρίς να έχω δει ποτέ μου τις τραμπάλες και τις κούνιες σας. Χωρίς να έχω ακούσει ποτέ τη φωνή σας στο γέλιο και στο κλάμμα σας. -Και μένα ο ήχος της φωνής είχε πάντα τον καθορισμό της ουσίας- έστω!
Με τα μηνύματα που αφήνετε στο "σπίτι" μου, σα ραβασάκια σε stickies κίτρινα: "Πέρασα, δε σε βρήκα και άφησα μπύρες στο ψυγείο...Φιλί".
"Ωραίος ο καφές σου Κίρκη μου, φτιάξε μου άλλον έναν ελληνικό..." και από άλλα τέτοια, λίγα και ανθρώπινα, εγώ σας γνώρισα και μαθητεύω δίπλα σας. Και παίρνω και εγώ το θάρρος και περνώ το κατώφλι της δική σας "πόρτας". Αφήνω τα ραβασάκια μου στα κομοδίνα και στο τραπέζι σας, το ξύλινο, το μεταλλικό το μαρμάρινο - ποιος νοιάζεται- του σαλονιού και ήσυχα πάλι επιστρέφω στη γωνιά του δικής μου γειτονιάς.- "Όμορφες στο σπίτι σου οι γλάστρες στο μπαλκόνι, φίλε μου. Και ο βασιλικός πώς άνθισε έτσι!" "Έφερα τούρτα παγωτό, που σ' αρέσει...".- Πολλά τέτοια.
Μα τα πιο πολλά δε θα σας τά'χω πει ακόμα. Υποθέτω έχουμε καιρό. Υποθέτω πως θα τον βρίσκουμε πάντα. Όσο καιρό μας δίνει η μοίρα να κρεμόμαστε σαν τα παιδιά σε κλαδιά δέντρου, απ' τα καλώδια και την οθόνη του υπολογιστή. Έτσι σας ξεχώρισα, από το παιδί που δε θάψατε μέσα σας...Όχι ακόμα... Και μάλλον Ποτέ!
Κλείνω το "παράθυρο" τώρα. Όπως και χτες, πάλι νιώθω ψύχρα. Δε λέει να ζεστάνει ακόμη ο καιρός. Το κλειδί σάς το αφήνω κάτω απ' το χαλάκι της εξώπορτας. Ξεκλειδώστε και μπείτε. Μια καληνύχτα και φιλί...