ΤΕΛΕΙΑ . ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ -

Είναι μέρες που δεν έχω διάθεση. Τελεία. Δε θέλω ν' ακούσω και να δω κανέναν.Τελεία πάλι! Μια Μποφίλιου μου αρκεί να παίζει ξανά και ξανά το ίδιο μουσικό κομμάτι στο cd! Ο μόνος ίσκιος στο σπίτι...εγώ! Και πάντα ο ίδιος. Ασάλευτος,ατελείωτος, λες και το γκρίζο του να μη στερεύει ποτέ του! Έξω η πόλις κοιμάται. Μια ψύχρα απλώνεται και δε βρίσκω κάτι να τη σκεπάσω. Έχω βρει όμως, τσάι στο ντουλάπι και τώρα το πίνω. Και όμως πάλι δεν είμαι μόνη. Ήχοι, φωνές, λυγμοί, βύθισμα ζωών, κατρακύλα, όλα ένα πράμα, ασυνάρτητο άκουσμα, σύρσιμο καρέκλας και μετά σαν κάποιος να βάζει πάλι το ψδ απ' την αρχή του. Και έπειτα πάλι οι ψίθυροι,ζωή που σβήνει, που γεννιέται, που έρχεται και φεύγει κύματα, ραδιοκύματα.
Η ζωή που ακροπατά.Τελεία. Η ζωή που σβήνει! Δε θέλω ν' ακούσω τίποτα. Ξύλινη πια και η σκέψη μου.Το ομολογώ. Από όλα τα σημεία στίξεως αγαπώ την τελεία. Είναι σημείο πήξεως. Είναι σημείο λήξεως. Τελεία. Εκείνοι οι ψίθυροι πάλι επιμένουν. Λόγια, λόγοι, λογύδρια...Τίσις, νέμεσις, κάθαρσις, και πάνω-πάνω στέκει η ύβρις. Να μην μπορώ να την καταπιώ όμως, ακόμα και σα λέξη. Αυτήν από όλα απεχθάνομαι και εχθρεύομαι. Αυτήν από όλα και δικαιολογώ. Μόνο που τη χώρισα. Ανούσια γαρ, δεν είχε να μου δώσει.Παλιά με άδειαζε. Τώρα δεν την ξέρω.
Με τα πολλά έμαθα. Έμαθα να την αφήνω στους άλλους. Να τη χαίρονται. Έμαθα να της βάζω τελεία. Σημείο πήξεως, σημείο λήξεως. Να τη χωρίζω κάποτε και από τους άλλους. Διάβημα; Μπορεί. Το δικό μου στέκι πάντως, στέκει αλώβητο εδώ και δέκα χρόνια. Στέκει μακριά από πορφυρά σενδόνια και αναπνοές που βρωμάνε τσιγάρο και αλκοόλ. Νηστεία με τελεία. Χαράς ληστεία με τελεία. Αναβαθμίστηκα, όμως. Είμαι μακριά από ανθρώπους και βρήκα ότι από αυτήν άρχιζαν όλες οι άλλες ν' ακολουθούν:Τίσις, νέμεσις, κάθαρσις...

...Άνθρωποι...άνθρωπο...άνθρωπ...άνθρω...άνθρ...άνθ...

Κρατώ αυτό το τελευταίο "άνθ" και με κόλλα μυαλού του προσαρτώ το "ήτα". Αναπνοή βαθιά, επιτέλους!
Τώρα το συνειδητοποιώ. Με τη ζωή μου, δε θα δώσω αφορμή για τραγωδία, ούτε και θα γράψω καμία! Φτου μου!Και δεν ξέρω και να ξεματιάζω.Τελεία. Επιτέλους στέκω μακριά από εδώ! Επιτέλους σταμάτησαν και οι φωνές. Χρόνια τα χαρίζω όλα στους άλλους: Κλάμματα, εξορκισμοί, κατάρες, κραυγές, θρήνοι, θλίψεις, φόβοι.

Τελεία. Τελεία. Τελεία.
Άνθ...η!
Ωραία! Έμαθα να συλλαβίζω τη σωστή λέξη. Τόσος κόπος δεν πήγε στράφι.

Το μαγικό εδώ προκύπτει αβίαστα! Το μόνο γιατροσόφι για να την κρατώ σφιχτά στην παλάμη τούτη την τελεία, είναι η παύλα. Και αυτή κόβει σαν ατσάλινο λεπίδι! Τελεία και παύλα! Ωραία μου ακούγεται. Τον βρήκα και απόψε τον ζητούμενο παρανομαστή. Η εξίσωση λύθηκε. Μπορώ και απόψε να κοιμηθώ ήσυχη. Τίποτα δε μου συνέβη και σήμερα. Τίποτα δε μου συνέβη και εχτές. Αρχίζω να μοιάζω με την αγαπημένη μου τελεία. Αύριο θα γυρέψω να μοιάσω και με την παύλα!
Σου λέω λοιπόν και πάλι: .-