Τα μάτια του Ρα...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΡΑ ...γέννησαν άλλο ένα blog,
το "Σαν τατουάζ"!
Το νέο blog είναι όμως για γερά νεύρα! Δηλαδή:
http://like-tatoo.blogspot.com/

Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Σ' ΕΚΕΙΝΟΥΣ...


Σ΄εκείνους που έρχονται εδώ τέτοιες ώρες, λειψές στον αριθμό τη νύχτα. Που μου χαϊδεύουν με λέξεις τη γραφή και ας είναι μονοσήμαντη. -Ίσως νά'ναι ωραία, γιατί είναι μονοσήμαντη.-
Επιστρέφω πάλι σ' εκείνους και εξηγούμαι! Ώρα και σημείο συνάντησης δε δώσαμε ποτέ και όμως πάντα στο πάλι βρισκόμαστε. Σα να μη βρίσκουμε λόγο για τέλος. Δε σας γνωρίζω, δε σας ξέρω, μα σας αγαπώ και έτσι. Έμαθα μέσα από 'σας ν' αγαπώ και ό,τι και όποιον δε γνωρίζω. Σας ξέρω όμως, απ' την κόψη της δικής σας γραφής που με μεθά, λειψές, στον αριθμό της νύχτας, ώρες. Σαν ένα παλιό, πανάκριβο ποτήρι κρασί! - και τό' χα υποσχεθεί να το κόψω.-
Μα τώρα βρήκα στη δίψα μου για ανθρώπινη επαφή άλλη συνήθεια, εξαίρετη στ' αλήθεια.Στο πουθενά σας βρίσκω να αιωρείστε μέσα από καλώδια και πλήκτρα και οθόνη και συνήθισα και το delete, για χάρη σας, ν' αποφεύγω. Συντροφικοί μου, φίλοι μου άγνωστοι, παιδιά που παίζω μαζί σας νύχτες και νύχτες, χωρίς να έχω δει ποτέ μου τις τραμπάλες και τις κούνιες σας. Χωρίς να έχω ακούσει ποτέ τη φωνή σας στο γέλιο και στο κλάμμα σας. -Και μένα ο ήχος της φωνής είχε πάντα τον καθορισμό της ουσίας- έστω!
Με τα μηνύματα που αφήνετε στο "σπίτι" μου, σα ραβασάκια σε stickies κίτρινα: "Πέρασα, δε σε βρήκα και άφησα μπύρες στο ψυγείο...Φιλί".
"Ωραίος ο καφές σου Κίρκη μου, φτιάξε μου άλλον έναν ελληνικό..." και από άλλα τέτοια, λίγα και ανθρώπινα, εγώ σας γνώρισα και μαθητεύω δίπλα σας. Και παίρνω και εγώ το θάρρος και περνώ το κατώφλι της δική σας "πόρτας". Αφήνω τα ραβασάκια μου στα κομοδίνα και στο τραπέζι σας, το ξύλινο, το μεταλλικό το μαρμάρινο - ποιος νοιάζεται- του σαλονιού και ήσυχα πάλι επιστρέφω στη γωνιά του δικής μου γειτονιάς.- "Όμορφες στο σπίτι σου οι γλάστρες στο μπαλκόνι, φίλε μου. Και ο βασιλικός πώς άνθισε έτσι!" "Έφερα τούρτα παγωτό, που σ' αρέσει...".- Πολλά τέτοια.
Μα τα πιο πολλά δε θα σας τά'χω πει ακόμα. Υποθέτω έχουμε καιρό. Υποθέτω πως θα τον βρίσκουμε πάντα. Όσο καιρό μας δίνει η μοίρα να κρεμόμαστε σαν τα παιδιά σε κλαδιά δέντρου, απ' τα καλώδια και την οθόνη του υπολογιστή. Έτσι σας ξεχώρισα, από το παιδί που δε θάψατε μέσα σας...Όχι ακόμα... Και μάλλον Ποτέ!
Κλείνω το "παράθυρο" τώρα. Όπως και χτες, πάλι νιώθω ψύχρα. Δε λέει να ζεστάνει ακόμη ο καιρός. Το κλειδί σάς το αφήνω κάτω απ' το χαλάκι της εξώπορτας. Ξεκλειδώστε και μπείτε. Μια καληνύχτα και φιλί...

7 σχόλια:

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Θα μπω στ' ακροδάχτυλα πατώντας
Τα όνειρά Σου μη ταράξω

Θα μπω σιωπηλά
να γεμίσω Φιλοξενία
κι Αγάπη
απ' την Αγάπη Σου

Αααα, κι ΆΝθ...ΗΤΑ...
ΆΝΘΗ, απ' τ' άνθη της καρδιάς Σου!..

Θα έρχομαι πάντα, Δασκάλα μου
να σε συναντώ!...

Μια αγκαλιά!!!

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Ξέρεις το κλειδί αυτό κάτω από το χαλί φαίνεται ότι φτιάχτηκε από το ίδιο καλούπι γιατί ανοίγει και τη δική μου πόρτα. Και αυτή η επαφή μέσα από τα καλώδια τελικά μου θυμίζει μεταφορικά την επαφή μέσω νευρικών απολήξεων που ενώνουν εγκεφαλικά κύτταρα.

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ

Σταλαγματιά είπε...

Θα μαι εκεί ήσυχα και σιωπηλά σαν παρατηρητής να σου χαμογελώ όταν γελάς και να σ αγγίζω όταν δακρύζεις.
Γιατί η ζωή θέλει δύο για να την σηκώσεις !!

Φιλί

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

περασα κι εγω να δω τι κανεις...
ξερω εχω μερες να σε δω...περναω απεξω βλεπω πως ανθιζει ο κηπος σου και ξαναφευγω...
μια αλλη μερα λεω θα χτυπησω το κουδουνι...
σημερα χτυπησα και δεν σε βρηκα γι αυτο σου αφηνω αυτο το σημειωμα...

ανθισε ο κηπος σου...
κανει λιγο ψυχρα ακομα αλλα τα λουλουδια σου δεν θα παθουν τιποτα...εριξα νεραιδοσκονη περνωντας απεξω...

φιλια σου αφηνω και θα ξαναπερασω να τα πουμε!!!

Νimertis είπε...

ο τρόπος που ανοίγεις τη καρδιά σου, που χαρτογραφείς τον ένδον κόσμο σου, που σημειώνεις τις συντεταγμένες σου έχει μια πρωτόγνωρη αίσθηση... μου μοιάζεις να έχεις ιχνηλατήσει εσώτερες διαδρομές του είναι σου και απαιτείς πια, ό,τι έρχεται να είναι ακριβό, σημαντικό, σπουδαίο... στέκω εδώ, στο κατώφλι του ιερού σου και σε αφουγκράζομαι φίλη Κίρκη...

ΑνωΡά7 είπε...

Εδώ είμαι κ'εγώ δεν σε ξεχνώ...






φιλί γλυκό!!!

ΚΙΡΚΗ είπε...

* Από καρδιάς,
Σε όλους σας:
ένα Μεγάλο "ευχαριστώ"!