Ζώο να με προσφωνείς...

Dolphin massacre in Japan

Όχι δεν ανήκω στο είδος σου.
Δεν είμαι πια εσύ.

Αρνούμαι πλέον στα δυο να περπατώ.
Νά'χω χέρι που να ευλογεί μαχαίρι.
Να λέω πως βάζω τάξη.
Πως έχω τη σκέψη στο πλευρό
και τη γνώση ν' αγαπώ.
Ξύπνησα από λήθαργο βαθύ
και είδα το αληθινό σου πρόσωπο:

Τη φρίκη που εκπέμπεις,
το μίσος που αναδύεις,
το ναδίρ της ψυχής σου,
το μέγεθος της τρέλλας,
την παράνοια του αφέντη,
την πανουργία στο βλέμμα,
την κακουργία του θύτη.

Δεν σε ξέρω και ούτε θέλω.
Δεν επιθυμώ να σ' ανακαλύψω.
Πληγώνεις ό,τι αγγίζεις.
Σκοτώνεις ό,τι ακουμπάς.

Δεν απολαμβάνω το πέρασμα
της ζωής στο θάνατο, εγώ.
Εγώ δεν είμαι εσύ.
Όχι πια. Δε σε βρίσκω μέσα μου.
Απομακρύνθηκα από σένα, οριστικά.
Λευτερώθηκα και μακριά σου
βρίσκομαι, για να φυλαχτώ.

Εφιάλτη σε ονομάζω.
Άλλον σαν εσένα δε γνώρισε
η φύση που σε γέννησε.
Βλάπτει η ύπαρξή σου.
Μολύνεις που υπάρχεις.
Το τέλος σου δε με λυπεί.
Περιμένω να το δω.
Το προσμένω με χαρά.
Γιορτή θα ζήσει ο πλανήτης
όταν θα εκλείψεις.

Μιαρέ,
δολοφόνε,
θύτη.
Ο ουρανός,
η θάλασσα
το χώμα
σε έχουν
προ πολλού
καταδικάσει
σε θάνατο.

Και αν βρεθεί να με φωνάξει
κάποιος στο δρόμο "άνθρωπε"
εγώ τ' αποφάσισα,
το κεφάλι δε θα γυρίσω.
Την προσφώνηση δεν αναγνωρίζω.

Λίγο λίγο
βγάζω
φτερά
και λέπια
και ουρά.
Μεταλλάσσομαι.
Γίνομαι άλλο είδος.

Για να μπορώ
ακόμα
να πετώ,
να κολυμπώ,
να τρέχω...

σε ουρανό
και θάλασσα
και χώμα.

Ζώο να με προσφωνείς...
και τάσσομαι
με αυτά
και είμαι!