Στην ανέμη τυλιγμένη...

Δε θυμάμαι πώς περπατάει
στους στίχους εκείνο
το παιδικό τραγουδάκι,
το λησμονημένο-έστω-
από σένα και όλους
και από μένα ακόμα.
"Κόκκινη κλωστή..." -Μετά;-
και απάνω της κρεμάσαμε
τα όνειρα με παιδιάστικα
μανταλάκια τις ελπίδες μας.
Και απλώσαμε μπουγάδα
ίσαμε κει που σβήνει ο ορίζοντας.
Και χάσαμε και μπούσουλα
και μέτρο και ρυθμό.
Μας έφταναν τότε τα λόγια.
Τα έργα μας ακόμα δεν περίσσευαν.
Πάνω σ' αυτά στηρίξαμε το "δεμένη".
Πήραμε μπόι και αρχίσαμε
να την ξετυλίγουμε, χωρίς φειδώ.
Και δέσαμε εμάς με αυτήν
πάνω σε κάβους μαύρους
που τους πνίγουν χίλια κύματα,
μα καράβι δε φάνηκε ποτέ στον ορίζοντα.
Περάσανε τα χρόνια και την κρατάμε
τούτη την κλωστή που ξεθωριάζει
και μας βάφει τα χέρια.
Μα τώρα αρχίσαμε με αιδώ
να τη μαζεύουμε κουβάρι.
Πάνω στην ανέμη της έλλειψης.
"Τυλιγμένη" με σορούς σαρίδια
από πικρόχολες μνήμες,
κλάμα ποτάμι και νεκρά δάκρυα.
Αλλά, μόλις τώρα δα,
θυμήθηκα το τέλος
στο παιδικό τραγουδάκι:
"...Δώστης κλώτσο...".
Για να τελειώνει επιτέλους
κάποτε και το παραμύθι.