ΑΓΓΙΞΕ ΜΕ...

Είμαι σαν το πλατανόφυλλο.
Άγγιξέ με!
Στο δρόμο σου θα το βρεις.
Το' χεις ανάγκη.
Μ' έχεις ανάγκη.
Σ' έχω ανάγκη!
Άγγιξέ με!

Μη φοβάσαι την επαφή,
γιατί όταν θα γίνω πια άνεμος,
πρέπει τα δάκτυλά σου
να έχουν συνηθίσει
ν' αγγίζουν ό,τι δε θα μπορεί...

να δει το μάτι,
να νιώσει το δέρμα,
ν' ακούσει το αυτί...

Γιατί και αυτό κάποτε μοιραία θα συμβεί!

Όταν δε θα' μαι πια δίπλα σου
να με νιώθεις,
εγώ μοιραία θα είμαι!
Όταν δε θα' μαι φανερή μπροστά σου,
εγώ μοιραία θα είμαι!
Όταν δε θά' χω ήχο και φωνή,
εγώ μοιραία θα είμαι!

Μα πιο πολύ απ' όλα θέλω να μάθεις
ν' αγγίζεις,
να μ' αγγίζεις...

Ξεκίνα να μαθαίνεις από τη σάρκα
που διαθέτει τούτο το πλατύ φύλλο
που κρατώ στα χέρια μου τώρα.
Κάποτε ήταν πιο τρυφερό στην αφή,
πιο πράσινο στο χρώμα,
πιο ζωντανό πάνω στο κλαδί...

Μα συλλογίσου πως και εγώ θα συνεχίσω να υπάρχω,
όταν εσύ θα νομίζεις πως έφυγα!
Ανύπαρκτη για την αφή σου,
που θα χάσει την τρυφερότητα
που της προσέφερα νύχτες και μέρες πολλές.
Ανύπαρκτη για την όρασή σου
και όμως είχα κάποτε καστανά μάτια
που σε κοίταζαν αχόρταγα.
Ανύπαρκτη στη ζωή σου
και όμως κάποτε μοιραζόμασταν την ίδια...
σαν μία...

Μη μόνο κλάψεις.
Το κλάμα σου δε θα με φέρει πίσω.
Μόνο η λαχτάρα σου να ζήσεις και άλλο.

Μέσα από σένα θα ζω και εγώ
δίπλα σου!
Μέσα στη σκέψη σου θα' χω και 'γω
ζωή!
Άγγιξέ με!
Τώρα!
Για να μάθεις
να μ' αγγίζεις,
όταν δε θα' μαι πια εδώ...