Έτσι σε πρωτοείδα. Ήσουν καλπάζουσα ύλη. Γέννημα μιας φάρας υπερήφανης με το μάτι ν΄αστράφτει στο πυρ του Ήλιου. Δυνατό, γενναίο, μυημένο στην ελευθερία μιας ζωής μέσα στην πρόκληση της απόστασης.
Έτσι σε είδα. Ήσουν η πράξη της κίνησης. Η ανεξαρτησία στα πόδια σου, μπλεγμένη μέσα στη χαίτη σου, καθώς κάλπαζες για να συναντήσεις τον άνεμο. Εχθρός σου καθετί που δεν άφηνε το βήμα σου να γίνει και το απόδιωχνες με το καθάριο μέτωπό σου, καθώς έμαθες να σχίζεις και να διασχίζεις με ορμή το ρεύμα του αέρα.Τα μάτια σου απύθμενα πηγάδια , που μέσα τους κρυβόταν το μπλε του ουρανού και η γνησιότητα της φύσης.
Έτσι σε αποχαιρέτησα. Γονατίζοντας μπροστά στη δύναμη της θωριάς σου και σε προσφώνησα και συμπορευτή και σύντροφο και σύμμαχο σε καλούς και δύσκολους καιρούς. Και όταν πλησίασα για να σου πω το "χαίρε και αντίο" μέσα στ' αντιφέγγισμα του βλέμματός σου είδα εσένα και εμένα σε όλη την παράλληλη πορεία μας χιλιάδες χρόνια τώρα...
καλέ μου Φίλε!
4 σχόλια:
Ιδιαίτερα γοητευτική η τελευταία παράγραφος, δυσκολοθώρητη και ακριβοβλεπούσα φίλη!
Και όπως σου υποσχέθηκα είσαι το δεύτερο άτομο που στέλνω την νέα μου διεύθυνση
Σε περιμένω,,, :)
Άθεε φίλε μου,
καλώς ήρθες και πάλι στα λημέρια μου!
Εγώ έρχομαι συχνά στα δικά σου και παρακολουθώ το θέμα της νευροθεολογίας και τις συζητήσεις...
Φιλιάαα
Λιμανάκι μου,
Τιμή μου που έχω και πάλι τη δυνατότητα να σε διαβάζω!Ευχαριστώωω!!!
Ναι, αλλά σχόλιο δεν βλέπω!
Ας είναι και αρνητικό.
Ακόμα και η εξέλιξη προχωρά με τη δύναμη της αντίθεσης.
Κατά τα άλλα... δεν βλέπω φώς!
Δες και τη χθεσινή μου ανάρτηση στον Τετραφάρμακο, για το πολυτεχνείο.
Το Πολυτεχνείο Ζει! Εμείς;
Δημοσίευση σχολίου