Δε γίνεται...Δεν μπορώ... Δε μου βγαίνει! Μου είναι αδύνατο να επιβάλλω την αλήθεια του χρόνου μέσα μου. Θέλω να επιστρέφω στο Καλοκαίρι. Σε εκείνους τους μήνες που ο θεός Ήλιος γευόταν το δέρμα και η αλμύρα της θεάς Θάλασσας ξάπλωνε και απλωνόταν πάνω του.Δε γίνεται... Δεν μπορώ... Θέλω το χρόνο να γυρίσω πίσω και να χαιδέψω την αμμουδιά, να νιώσω να περνά και να κυλά, χάνοντάς την, ανάμεσα από τα δάκτυλά μου. Έτσι όπως κυλά και ο χρόνος, περνώντας μέσα από τα κύτταρά μας και ισοπεδώνει, σκορπώντας σε χίλια κομμάτια, το άλλοτε φωτεινό πρόσωπό μας...
Δε γίνεται... Δεν μπορώ... Αδύνατον ν' αποχαιρετήσω τη μνήμη της ύπαρξης που αγαπώ, να λικνίζεται, όπως το κύμα, σε αμμουδιές που ανακαλύψαμε μαζί. Τη μνήμη, αυτήν την πολυσυζητημένη μούσα-κατάρα, αυτήν που μας ταλαιπωρεί και, παρ' όλ' αυτά την αποζητούμε, εγώ τη βρίσκω χωμένη μέσα στα καλοκαίρια μου.
Γι' αυτό και επιμένω να επιστρέφω στο Καλοκαίρι! Όχι σε εκείνα που τα διέσχιζα μόνη, πριν σε γνωρίσω... σα να περπατούσα ανάμεσα σε τόνους από άμμο και ερήμους βουνά, αλλά σε εκείνο που ξαφνικά πλέξαμε τα δάκτυλά μας και έγιναν ένα τα χέρια και τα μάτια μας. Σ' εκείνο που η στιγμή απέκτησε την αιωνιότητά της, που ο χρόνος έχασε την κίνησή του και εκπληρώθηκε η προφητεία αιώνων. Σ' εκείνο που δεν κατόρθωσα ν' αρνηθώ! Σ' εκείνο που δεν κατάφερα ν' αποφύγω...όσο και αν το επεδίωξα... όσο και αν προσπαθούσα, με σώμα και ψυχή να το κρατήσω μακριά!
Και τώρα - κοίτα το παράλογο - ΕΓΩ ΕΠΙΜΕΝΩ να επιστρέφω πάντα σε αυτό... Σ' εκείνο το Καλοκαίρι... σαν όλα τ' άλλα να' ναι πια αμελητέα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου