ΕΚΕΙ ΠΟΥ Τ' ΑΓΑΛΜΑΤΑ...

Εκεί που τ' αγάλματα λούζονται στο φως,
έκλεψα χρόνο και γλίτωσα από τη ματιά του φύλακα.
Και είχε αρχίσει να γέρνει το κεφάλι του
στο μαξιλάρι-σύννεφο ο ήλιος
και η μεγάλη αλυσίδα κλείδωσε τον τόπο.
Και έμεινα εκεί, ανάμεσα στ' αγάλματα,
άγαλμα και εγώ,
μην τα φοβίσω και αρνηθούν τον περίπατο.

Νύχτα τα είδα να κατεβαίνουν από τα βάθρα τους,
να σιώνουν τους χιτώνες τους
και άλλα γυμνά ν' ανατριχιάζουν
από τη γύμνια τους μέσα στην ομίχλη.
Τα είδα να κλαίνε
για τους χαμένους αιώνες
μιας και μόνης μέρας,
για τη ζωή που τους έκλεψε ο γλύπτης,
για το μάρμαρο που τα σκλάβωσε,
για τα φιλιά που δεν πρόλαβαν να δώσουν
-και για 'κείνα που δεν πήραν-
για τους άξεστους τουρίστες που απαθανατίζουν την ακινησία,
για την κατάρα που τα θέλει να ζουν τη νύχτα μόνο,
για το σώμα που ' θέλαν ν' αγκαλιάσουν και δεν το' χουν πια,
για τις λέξεις που κλειδώνονται από την πέτρα,
για τα εισιτήρια που κόβει το ακούνητο του πέλματος...

Και πιάσαν να πλανούνται στο χώρο κάτω από τα πόδια του Ολύμπου.
Σέρναν τα βήματά τους, μουδιασμένα από την πολύωρη στάση στο έδαφος.

Βογγητά, λυγμοί και αναστενάγματα πίσω από ένα Πλάτανο...
Τα είδα στο αχνοφέγγαρο.

Ήταν τα δυό τους, όρθια, στόμα με στόμα.,
Με χέρια που' λείπαν, δεν είχαν τρόπο στον Έρωτα.
Μόνο τα χείλη έμειναν ν' ανάβουν τη φλόγα.
Ένας Απόλλωνας και μία Ίσιδα να σιγοψιθυρίζουν λαχτάρα.
Τα δυο τους θρηνούσαν την αδυναμία ν' ακουμπήσουν
δάχτυλα και παλάμες
στους λαγώνες,
στους μηρούς,
στο στήθος.
Με τα δόντια γύρευαν ν' απαλλαγούν από τα ρούχα.
Με τη γλώσσα έψαχναν
το λοβό των αυτιών,
το φίλημα στα βλέφαρα,
τα λόγια που φλογίζουν.
Και έτσι όπως πάλευαν να σβήσουν το άναμμα της ανάγκης τους
στο σώμα του άλλου,
έπεσαν με γδούπο,
χάνοντας την Ιερή Υπόσταση που τα φιλοτέχνησε,
να την υπενθυμίζουν.

Θρύψαλλα, κομμάτια, κεφαλές απόμειναν στο χώμα.

Τα βρήκε ο φύλακας πρωί-πρωί και τα θρηνούσε,
που έχασε ο χώρος τέτοια απολιθώματα του παρελθόντος.

Όμως αυτά χαμογελούσαν,
μεσ' την αιώνια Συν- Ουσία!