ΠΑΡΟΝΤΕΣ

Στο πεζούλι της Ιστορίας

σας βλέπω πάλι μπροστά.

Στην καγκελόπορτα εκεί.

Μαρία-παρούσα!

Κώστα-παρών!

Ελένη-παρούσα!

Στέλιο-παρών!

Ανδρέα-παρών!

Βασιλική-παρούσα!

Ματωμένους, θυμωμένα παιδιά.

Μ’ ένα πένθιμο τσιγάρο στα χείλη,

καμπάνα παντελόνι, λερωμένο

με χώματα αγιασμένα.

Ένα χακί αμπέχωνο περασμένο

απάνω σας στρατιώτες

την ιερή ώρα,

σας στράτευσε το Ψωμί,

σας ετοίμασε η Παιδεία,

σας αγάπησε η Ελευθερία.

Μα και θλιμμένοι, χαμογελούσατε!

Έπειτα...

Σηκωθήκατε, ξεσκονίσατε τη σκόνη

που σας κάθισε ο χρόνος

και μαζέψατε το Διομήδη,

που’ταν μπροστά σας πεσμένος,

στο δεντράκι γερμένος,

ακόμα με μάτια ανοιχτά.

Με την παλάμη στον ώμο:

«Έλα σήκω, πάλι».

Τον στήσατε όρθιο.

Σταθήκατε μπροστά μου.

Η φωνή σας-μα την αλήθεια-

μου ιστορεί:

«Είμαστε μέσα,

με τα σκυλιά απέξω ν’ αλυχτάνε.

Μα δε φοβηθήκαμε,

Έξοδο κινδύνου ετοίμαζε

ο Οδυσσέας.

Πυρά στα φυλλάδια έχυνε

ο Ρήγας.

Τροφή μας έφερνε σε λαδόκολλα

η Μπουμπουλίνα.

Μας ψύχωνε με λόγο

ο Κολοκοτρώνης.

Και παρά’ κει τραγουδούσε

ο Ξυλούρης.

Και εσείς δεν είσαστε μόνοι».

Έπειτα πήρατε

τα στενά και απλωθήκατε στην πόλη.

Σας έκρυψε καλά η νύχτα!

Τριακοστή έβδομη νύχτα

κι απόψε.

Και απέμεινα να σας μετρώ

από καρδιάς.

Στη θέση σας.

Μπροστά στην καγκελόπορτα