ΤΟ ΡΟ!

Αδειάζω από μέσα μου

ό,τι από τα λίγα

μαζί μου έφερα.

Όταν σήκωσα κεφάλι

αντίκρισα κενό,

που τό’χα προβλέψει.

Αλλά και πάλι

δεν αφέθηκα.

Είδα σε σένα πρόκληση

πρόσκληση ρήματος

Αποφάσισα πορεία.

Με τις συμπληγάδες

ανάμεσα στα φρύδια.

Βαθιά σκαλισμένες στο μέτωπο.

Και τις φέρω από τότε.

Όχι βαρέως, αλλά συνειδητά.

Σε αυτές αφήνομαι και χάνομαι:

Το όνομά σου και το βλέμμα σου.

Εκεί που πάω

να γείρω,

να παραδοθώ,

να αιχμαλωτιστώ,

κάτι μου θυμίζει πως υπάρχεις

και οπισθοχωρώ

από την Αιωνιότητα.

Να ζήσω θέλω.

Ακόμα λίγο.

Ακόμα πιο πολύ.

Για νά’χω χρόνο

στην εικόνα σου,

στη μυρωδιά σου,

στη φωνή σου.

Να περιλαμβάνομαι.

Εκείνο το ρο της ροής του Έρωτα

με παίρνει και με συνεπαίρνει

Πανταχόθεν.

Και με εγείρει δραματικά.

Συνηγορεί παντιοτρόπως δε, Υπέρ σου.