Για έναν κότινο

Εν μέσω ψυχρής θεώρησης
και συγκαταβατικής
προσφώνησης θλίψεως,
προσπορίζω, χωρίς να ορίζω ήχους,
ανύπαρκτης χορδής κραυγή.
Μεταλαμπαδεύω αιώνων
σκωρίες σε δρόμους,
τρέχω χιλιόμετρα
για το κάλλος που πάει,
με προσπέρασε με χτύπους ετών φωτός.
Φορώ τα αθλητικά μου
και χύνομαι
ανάμεσα σε κτήρια λαμπρά
βεβαίωση τρανή
της παγκυριαρχίας κουλτούρας
που θέλει αίμα ανθρώπινο
και σάρκες να γεύεται.
Στην τρελλή κούρσα μου-θανάτου-
απομνημονεύω συγγράμματα
αρχαίων και κλέη ανδρών
και απολαμβάνω
μουσειακά το Παλαιό
σε μια χώρα
ελεύθερης πτώσης.
Ο εχθρός δεν είναι προ,
είναι εντός των τειχών
και τρέχω ν' αρνηθώ.

"Ίθι παιδίσκη αρχαίων Ελλήνων και νυν βαρβάρων".

Τα πόδια στην πλάτη
και με ψυχή δαγκωμένη στο στόμα.
Λύτρωση δεν προσδοκώ,
ούτε ανάσταση νεκρών.
Μόνο καραδοκώ.
Γνήσια περίεργη, αρνήτρια!
Τουλάχιστον αντιστέκομαι
-όσο με βαστά το μυαλό-
σε πτωματικές πρακτικές!

Για έναν κότινο...που λέει ο λόγος!