Πυρίχειος

Τους παλιούς μου φίλους,
άγνωστους συνάντησα
σε πορεία σκοτεινή
και άρχισα πάλι
το χορό του δρόμου,
μ'αγκαλιά διπλή
την ανάσα του διπλανού.
Χόρευε η πορεία
γύρω την πόλη,
σαν μπουλούκι ρημαγμένο,
σίγουρο και αβέβηλο,
στον καιρό παραζάλης
ανεμοσκόρπισμα ελπίδας,
με μάτια πύρινα
και χείλη μαύρα οπλισμένα.
Έτρεμε το πόδι να πατά,
που δε λεφτερωνόταν
να κλωτσήσει σαπίλα,
συρματόπλεγμα πολιτικό.
Η πορεία όλο και μάκραινε.
Κούτσαινα με το πόδι
βαρύ από αιώνες δεσμά,
βουβά ακολουθούσα και έσερνα
τον πυρίχειο ξανά και ξανά,
που μας κρατούσε δίπλα
με τον άλλο στους ίδιους δρόμους
και χτες, σήμερα πάλι και αύριο.
Κάνω πως ξέρω τα βήματα.
Μα κάποιος πιο έμπειρος με είπε
στο αυτί πως τούτα τα λέει η καρδιά,
όχι η λογική και έτσι δεν χαροπαλεύω
στο πέτρινο σεντούκι
που βάλθηκες να κλείσεις
τη ζωή μου ολάκαιρη,
που με των άλλων τις ζωές
μετρά χιλιόμετρα,
μετρά χιλιετίες,
μετρά με μέτρα αίματος.
Δεν κλείνεται σε μιας απόφασης
φέρετρο σιωπής.
Στον πυρίχειο πάλι θα μπαίνω
και θα μπαίνω, μετέχοντας
στο αγκάλιασμα,
γιατί με μάθαν η Ιστορία η μαμή
και η μητέρα μου η Γλώσσα,
πως δεν είναι άλλος χορός
πιο κοντά στο πένθος,
πιο κοντά στη δύναμη,
πιο κοντά στο θάνατο,
πιο κοντά στη λύτρωση!
Και έμαθα, τώρα στα γεράματα
τα βήματά του θαυμάσια...
και δεν κουτσαίνω πια!