Πανηγύρεως απέχου και μη ανέχου

Βγήκα από τη στενή μου είσοδο.
Παράτες και παρελάσεις πάλι σήμερα.
Πρέπει να ξεχάσουμε την έλλειψη.
Στοιβαγμένοι όλοι στο απύθμενο κενό,
ακολουθούμε το βήμα της πάπιας.
Μπροστά το ταμπούρλο της κοιλιάς
συνεπαίρνει τα πλήθη των παλιάτσων.
Χαιρετούρες και σημαιάκια κλώθουν
δώθε-κείθε, μήπως και ξεσηκώσουν
τη μνήμη, και κοιμήσουν το παρόν.
Έν-δυο, μη καθαρά σκεφτείς.
Απόλαυσε το σούπερ θέαμα.
Εν-δυο, εδώ ποζάρουν σούπερ σταρς
και σήμερα, των υπερκαναλιών παραθυρόφιλοι.
Αυτοί σου προσφέρουν θεάματα,
αλλά τον άρτο σού τον κλέψανε
μέσα από τη χούφτα.
Ανεβασμένοι πάνω σε εξέδρες
ανά τις πόλεις-στρατόπεδα,
κάμουν πως περηφανεύονται
για παλαιά και ένδοξα κλέη
και παραδίπλα μια γριά που κλαίει,
σίγουρη πως η Ανάσταση ακόμα αργεί.
Εν-δυο, απόλαυσε χωματερές σκέψεων,
πλήθος κοράκια που σκαλίζουν υπερσυντέλικους,
από αυτούς να κρατηθούν στο μυαλό των ανέργων.
Τρώνε ήρωες και ξεσκίζουν το όραμα
αλλοτινών μεγαλείων, στο διηνεκές.
Εν-δυο, σου λέω, η μπάντα δίνει ρυθμό.
Εν-δυο, σημαίνουνε κουδούνια.
Στο θίασο αυτό με τον καρνάβαλο
σε πρώτο πλάνο, μη γίνεις θεατής.
Η Ιστορία δε ζήτησε πανηγύρια.
Σεμνότητα της πρέπει και περίσκεψη.
'Οχι χυδαία σκηνικά, κουστούμια ελλείψει γνώσης.
Τι Ιστορία να τιμήσεις, όταν τώρα προσκυνάς ;
Εξάλλου, και πάλι Κατοχή έχουμε.
Από τους ίδιους που μας ξεπούλησαν
μες το μεθύσι μας την πατρίδα.
....
Περασμένα μεγαλεία, φίλε,
και διηγώντας τα να κλαις!

Τον Άγνωστο Στρατιώτη
τον σκοτώνουνε και πάλι.
Σε ακήρυχτο πόλεμο.
Υπερασπίσου τον, για μια φορά.