Μη λογίζεις τον εαυτό σου για Έλληνα...

Λογαριάζω καλύτερα το μέσα από το έξω μου. Τη σκοτοδίνη-παράδοξο δώρο- των άλλων προς εμένα και τη φρικαλεότητα που γέννησε στον άνθρωπο το χαρτί στην τσέπη, δεξιά και αριστερά...το ίδιο την πετώ χιμαδιό στα μούτρα της βολεμένης σπονδυλικής στήλης, που άλλο δεν έμαθε, από τα γεννοφάσκια της, να σκύβει και να σκύβει.

Δε σκούζω. Μην ανταριάζεσαι. Για βολή μου δεν το’χα ποτέ μου το σκούξιμο. Μα για πε μου εσύ, Νεοέλληνα: τι θάμα σημερνό έκαμες για το δεύτερο μισό του ονόματός σου; Τι το καινούργιο, το ηλιακό, το μεγαλειώδες στα μέτρα του ανθρώπου έφερες, για να ξεστραβώσεις και σήμερις τον εαυτό σου και τους λοιπούς ανθρώπους;

Δεν ποίησες καμιάν ελληνικότητα. Στοίβαξες,όπως-όπως, σε τέσσερις τοίχους την αφεντιά σου και βολεύτηκες κει δα, νομίζοντας πως έτσι, σαν άλλος στρατηλάτης περήφανα κατακτούσες τα σύγνεφα του Σύμπαντος.

Άμοιρε! Διόλου στην αντίληψη, που κουβαλάς από τη νοοτροπία των ραγιάδων που σου μεταλαμπάδευσαν συμβουλατόροι κοσμοκράτορες, δεν έχει πέσει, ότι για να μεγαλουργείς, χωρίς αμετροέπεια, χρειάζεται να κάμεις από μιαν επανάσταση τη μέρα και να ξορκίζεις το κακό της ανθρωπότητας, όχι με παρακάλια και με τάματα, αλλά με το κεφάλι προσηλωμένο στον ορίζοντα και τα πόδια σου βαθιά ριζωμένα στη γη. 'Ετσι όπως στέκουν οι κολόνες του Παρθενώνα της γνώσης...

Αλλιώς, βρες άλλο όνομα: βολευτής, τριτοκοσμικός νεο'ι'εροσυμμαχίτης, σκλάβος στο παζάρι της κύφωσης που σου δίδαξαν έντεχνα μυθολόγοι τσαρλατάνοι με σταυρούς και απομεινάρια πτωμάτων που εκχύουν λίβανον και προσκυνητάδες που πέφτουν στα τέσσερα μπροστά σε ζωγραφιστά ξύλα που στάζουν δάκρυα.

Αυτός είσαι...

χαμερπές στο μάτι του Κυκλώνα!

Και τώρα; Τώρα που έφτασες ως εδώ, από πού να κρατηθείς;

Δεν έμεινε γωνιά στο Σύμπαν που να σε θυμάται!