Μεταξύ μπουγάδας και Ροΐδη, εωράκαμεν τους ληστάς

Πάνω που είπα πως ο Σεπτέμβρης μας άφησε ησύχους και καλωσόρισα τον Οχτώβρη, που είναι και ο μήνας μου ούτως ειπείν, και δεν είδα παπαγαλάκια σε Μεσόγειον κλίμα να φτεροκοπούν με αντάρα και να περιστρέφονται πάνω από την κεφαλή μας, ούτε φωνές ρυπογόνες πήραν να σηκώσουν το πτερύγιο του αυτιού μου, ούτε μια τόση δα διαδηλωσούλα υπήρξε να με βγάλει αλλόφρονη γυναίκα στο δρόμο, τσαφ και άστραψε το τηλέφωνο και βρόντησε!

Φωνή φίλης με έβγαλε από το λήθαργο τινός μπουγάδας, που θέλει το άπλωμά της και ακόμα παραμένει με τα ρούχα να κρέμονται ανεπιτήδευτα όξω από την πράσινη, άλλοτε υπερήφανη για το χρώμα της, λεκάνη και με ξάφνιασε!

-Μας κλέβουν!!! Ούρλιαξε επιτιθέμενη και οργισμένη η φωνή από την άλλη μεριά του σύρματος.

Ατάραχη δε εγώ, έχοντας το συνήθειο, να διατηρώ ψυχραιμία εις δύσκολας στιγμάς, επειδή έτσι δίνω την πρωτοκαθεδρία στην κραυγή, μετά φόβου θεού και πίστεως απήντησα, ολίγον με μπλαζέ και κάπως με «δεν πάμε να κόψουμε το λαιμό μας, γιατί τη χέρα μας έπρεπε να την έχουμε κόψει προ πολλού» ύφος.

-Ποιος πάλι, καλέ;

-Καλά δεν άκουσες τίποτα; Βοά η ΤιΒι ότι είναι μεγαλύτερο το έλλειμμα και θα έρθουν και πρόσθετα μέτρα! Μας γδέρνουν ζωντανούς, σου λέω!

Εδώ η αντίδραση της «ακροάτριας» ήτο λίγο πιο ζωντανή και περιέργως ανέδειξε την υποκριτική μου Τέχνη την οποία δε, πλειστάκις υπηρετώ μπροστά σε γκισέ ΙΚΑ, ΔΟΥ και συμπαραμαρτούντα ταμεία που αφηνιάζουν με την παρουσία μου ενώπιόν τους.

-Αλήθεια το λες; Στα όπλα, στα όπλα, φίλη μου και κοντογειτόνισσα, που να τους καεί το παστίτσιο και χλωρίνη να τους πέσει στα σκούρα ρούχα τους. Μπα, που να χρωστούν το νερό της πισίνας τους και να τους κυνηγά σύσσωμη η ΕΥΔΑΠ και ο κηπουρός τους με την ψαλίδα που έμειναν απότιστα τα στρέμματα από κήπους κρεμαστούς Βαβυλώνος που διαφεντεύουν.

Η άλλη φωνή, κασέτα επανάληψης, έβραζε και ξεχείλιζε λάβα. Πετούσε λέξεις-πετριές και ακατανόμαστες τις οποίες δε δύναμαι να μεταφέρω εις το παρόν κείμενο, διότι ερυθριώ και που τις σκέπτομαι.

Τότε ήταν που, για να μπορέσω και εγώ ν’ απλώσω την κακομοίρα την μπουγάδα κάποια στιγμή, επιστράτευσα και τον Εμμανουήλ Ροΐδη και την αποστόμωσα:

-Αγαπητή μου, “πολλὰς προκαλέσαντες ἀντιρρήσεις καὶ μομφὰς ἐπὶ παραδοξολογίᾳ ἐπειράθημεν πρὸ δεκαετίας ἤδη ν’ ἀποδείξωμεν, ὅτι κατὰ τὰ διδάγματα τῆς τε ἐπιστήμης καὶ τῆς πείρας ἔξοχοι ποιηταὶ καὶ καλλιτέχναι ἀπεδείχθησαν μόνοι οἱ κατορθώσαντες νὰ ἐκφράσωσιν ὁλοκλήρου λαοῦ τὰ αἰσθήματα καὶ τὰς ἰδέας”. Και ούτοι οι οποίοι αποφασίζουν περί των τυχών ημών ουκ δύνανται να εκφράσωσιν ολοκλήρου λαού τα αισθήματα και τας ιδέας! Ως εκ τούτου, παρακάλα να μην έχομεν λεφτά για τα τρέχοντα έξοδα στο τσαντήρι και ρεβύθια στην κατσαρόλα,και διαβλέπω οσονούπω να ξεχειλίζει το αναβράζον πλήθος και να καταπίνει δια της οργής του τους κάποτε ιθύνοντες και επαΐοντες του τόπου! Διότι, εωράκαμεν τους ληστάς πλέον και τώρα άλλο δεν τους πρέπει παρά όρη και βουνά να σκαρφαλώσωσιν και αίφνης να απολέσωσιν ιδιοκτησίες και τεμάχια εθνικών γαιών, και τιμές και αξιώματα, που αυθαιρέτως αξιώθηκαν να ιδιοποιηθούν από Ελληνικής Επαναστάσεως!

Αμηχανία και μεγάλο διάστημα σιωπής επικράτησε από την άλλη πλευρά του καλωδίου!

Έπειτα, η φωνή ακούστηκε ήρεμη, γαλήνια :

-Ξέρεις να βάζεις την καρδιά μου στη θέση της!

Το τηλέφωνο έκλεισε και το “μπιπ μπιπ” μου βεβαίωσε ότι η φίλη δε θα μείνει ξάγρυπνη.

Άντε να πάω ν’ απλώσω και εγώ την μπουγάδα που κοκκάλωσε.

Μόνο…που δε θυμάμαι πού άφησα τη λεκάνη!

Μόνο που δεν πρόλαβα να της πω, ότι τούτα τα λόγια ήταν του Ροΐδη που φαίνεται γνώριζε πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται και κυρίως πως εκδικείται τους ανιστόρητους.