Μεθυσμένος που κρατά σημειώσεις

Από ψηλά
κοιτώ στο πίσω του χρόνου
πολύ.
Μια σπιθαμή γης ψάχνω
να βρω, ν' αποθέσω
το Σύμπαν μου
ολάκερο, γαληνεμένο
στο ακέραιο.
Είπα να το κάνω
μέσα από φακό.
Σε τούτη τη φωτογραφία
που τραβά τα ζόρια της,
ξέχασα να βάλω
δόση από φιλότιμο
και λίγη πόλη.
Είχε βρέξει
κομμάτια σύννεφα
και δε μου περίσσευαν
δάκρυα.
Τούτο το καλοκαίρι
μοιάζει με φθηνό φθινόπωρο,
έτσι όπως μούσκεψαν
οι μέρες του μέλλοντος.
Μα...
Σκοπεύω
και άλλα τοπία μαζί σου,
άμα γυρίσεις.
Προς το παρόν,
ρυθμίζω τα ζύγια στο φακό.
Το ότι μένω πίσω, δεν το θέλω.
Μου αρκεί όμως, που σε νιώθω
στο παρόν μου.
Και έτσι καλά κρατώ
ισορροπίες,
κρεμασμένη από το βράχο
μιας άκρης.
Εγώ ξέρεις, δε θα ταξιδέψω
φέτος.
Θα μείνω άνθρωπος πιστός
στη μνήμη.
Και όσο λείπεις,
κρατώ τοπία
στις άκρες των δαχτύλων
για να δεσπόζουν στα μάτια μου.
Θα πλανιέμαι άσκοπα
και θα κερνώ κρασί κόκκινο
τους απορημένους διαβάτες.
Εγώ ξέρεις, δε θα ταξιδέψω
φέτος.
Θα περπατώ
σαν ξένος στα γνώριμά μας.
Κάποιος μένει
πάντα στις επάλξεις.
Έτσι το θέλει
ο θρύλος του έρωτα.
Έτσι το γράφει
το παραμύθι του.

Κάποιος μεθυσμένος
που κρατά σημειώσεις...