Σε παλιάτσο...αφιέρωμα!

Έϊ, Εσύ!

Που καπηλεύεσαι
τα ονείρατα άλλων.

Που ληστεύεις άγια
δισκοπότηρα
ξένων πόνων.

Που καμώνεσαι
τον σταυρωμένο
με δανεικά καρφιά.

Που σαν το σαράκι
τρυπώνεις και χαλνάς
τον ατόφιο κέδρο.

Που τραυματίζεις
τη γνησιότητα
στο μελάνι.

Που σφαλνάς την πόρτα
στο αυθεντικό.

Πώς τολμάς να μαζεύεις
σταγόνες από τις καταιγίδες
μακρινών τόπων;...

Θυμίσου:

Τη συνέχεια προσυπογράφει
το μάτι του της Κασσάνδρας.

Στη λησμοσύνη άναψαν
τα καντήλια
και προσεύχονται
οι ληστευμένοι σου.
Τα λάφυρά σου
θα γίνουν σημαδούρες
να υπενθυμίζουν

το φθηνό ναυάγιό σου.

Προς το παρόν
εμμένεις
στο επάγγελμά σου.
Το τσίρκο
μόνο όραμά σου.
Με μπογιές,
χρώματα σωρό,
μασκαρεύεσαι.
Στη γελοιότητα
κοπιάζεις να δώσεις
μιαν ουσία,
μεταφέροντας
το ληστρικό θίασό σου,
σίγουρα στην ανυπαρξία.


Προς το παρόν
συνεχίζεις
το παράλογο
να ιππεύεις,
με υπογραφή
τα υπερμεγέθη
υποδήματά σου.


Μα στον καλπασμό σου
απάνω,
θα σε βρει
των λέξεων
η Ειμαρμένη!