Απάντηση στην επιστολή του Γ. Καραμίχου

Ο Γιώργος Καραμίχος, κάτοικος της δύσκολης Πλατείας Θεάτρου επί πολλά χρόνια, μιας γειτονιάς που υπερασπίστηκε πολλές φορές, παρουσιάζοντας στα μέσα τα προβλήματά της, υπέκυψε κι αυτός στο ζοφερό τριγύρω και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει, θέλοντας και μη, το σπίτι του. Χθες μάλιστα έστειλε και επιστολή στα Μ.Μ.Ε. εξηγώντας το απελπιστικό, ακόμα και με τη συνεχή παρουσία της Αστυνομίας, της περιοχής. Γράφει λοιπόν:

«Έφυγα από την πλατεία Θεάτρου πριν από λίγους μήνες. Αναγκάστηκα να φύγω.
Η ζωή είχε καταντήσει "μη ζωή". Η κακή μεταναστευτική πολιτική, η διεφθαρμένη αστυνομία κι ένας ψεύτης διαπλεκόμενος δήμαρχος κατέστρεψαν το ιστορικό κέντρο της πόλης.
Χθες πέρασα από τη γειτονιά μου την παλιά να πάρω κάποια πράγματα από το σφραγισμένο μου σπίτι.
Οι αστυνομικοί στη μια γωνιά της Μενάνδρου, και στην άλλη γωνιά οι μαύροι έμποροι των ναρκωτικών να με ρωτούν αν θέλω κόκα, μαύρο ή πρέζα....
Στην ερώτησή μου γιατί δεν τους πιάνουν, οι αστυνομικοί μου απάντησαν ότι δεν έχουν εντολή κι ότι, ακόμη κι αν τους πιάσουν, σε μία μέρα θα τους ξαναφήσουν.
Ευτυχώς το παζάρι που έκλεινε παρανόμως τη Μενάνδρου και τη Σαπφούς δεν υπήρχε εκεί. Μου είπαν ότι λόγω επερχόμενων εκλογών το απαγορεύουν. Το διά νόμου απαγορευμένο ούτως ή άλλως.
Η κάποτε πολύβουη Ευριπίδου, χάσκει σαν ξερή λίμνη με τα όρνια να γυροφέρνουν ποιος ξεχασμένος περαστικός θα είναι το επόμενο θύμα. Πάντα υπάρχει. Ένας τουρίστας, μια κοπέλα που ξεχάστηκε, μια κυρία που πάει στο ΙΚΑ της γειτονιάς. Θα βρεθεί μια τσάντα να κλαπεί ή ένα αυτοκίνητο να σπάσει.
Θυμός. Και αηδία.
Περιμένω. Κουράστηκα να φωνάζω. Κουράστηκα να νιώθω πολίτης β' κατηγορίας. Περιμένω. Να φύγει ο ψεύτης δήμαρχος. Να ξανανοίξω την πόρτα του σπιτιού μου.
Να ξαναγίνει η γειτονιά μου, γειτονιά. Με παιδιά στους δρόμους. Με μάτια χωρίς φόβο και απόγνωση.
Περιμένω για να ξαναγυρίσω. Και πολλοί ακόμη που αναγκαστήκαμε να γίνουμε πρόσφυγες στην ίδια μας την πόλη. Περιμένουμε.
Με τιμή,
Γιώργος Καραμίχος»

Απάντηση στην επιστολή πρώην γείτονα.

Μένω στο κέντρο της Αθήνας. Μια ανάσα από το Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών.
Τα φοιτητικά μου χρόνια μέτρησα τούτα τα πεζοδρόμια εκατοστό το εκατοστό.
Εδώ ανέστησα τα νεανικά και ώριμα χρόνια μου.Εδώ γέλασα, εδώ έκλαψα, εδώ μίλησα και φώναξα και διαδήλωσα και γερνάω.
Είδα τη γειτονιά μου να την αλλάζουν.  Στην αρχή...Ο κυρ-Κώστας και ο κυρ- Μπάμπης που'χαν το κρεοπωλείο απέναντι, τό'κλεισαν, γιατί επέδραμαν ο Μαρινόπουλος, ο Βασιλόπουλος και η Σία. Και ο κυρ-Τάσος με το χαμόγελο, που είχε το μανάβικο στη γωνία, χάθηκε και αυτός. Τον έφαγαν οι Μεγάλοι. Έπειτα μπήκαν κάγκελα παντού. Εντωμεταξύ πολλαπλασιάζονταν οι ναρκομανείς στην Πλατεία Εξαρχείων. Νιάτα που παζάρευαν τη δόση τους, πουλώντας ακόμα και τη στιγμή τους. Καμία μέριμνα, κανένας προβληματισμός από τους πολιτικούς μας.Ο τότε δήμαρχος πάντως, έβαλε παρκόμετρα και απαγόρεψε παντού το παρκάρισμα, εκτός και αν έδινες τον οβολό σου. Δόθηκαν τότε κλίσεις για παράνομο παρκάρισμα και σε δημότες που δεν είχαν αυτοκίνητο. Άρχιζαν ακόμα να κτίζονται γύρω-γύρω parking, γκρεμίζοντας παλιά αρχοντικά, νεοκλασικά και 3όροφα σπίτια του '50, σωστά στολίδια. Πλάκωσαν έπειτα και οι Τράπεζες. Μέχρι στιγμής έχω στα 200 μέτρα όλο τριγύρω μου 9 από δαύτες. Τελευταία μας εγκαταστάθηκε και η Marfin. Πάνε 2 χρόνια...
Εντωμεταξύ, άλλαξε ο δήμαρχος, ο Καγκελόπουλος τράβηξε άλλη ρότα και απέμειναν τα κάγκελά του στα πεζοδρόμια και τα απαγορευτικά. Έγιναν και πόλεμοι σε ξένες χώρες: ανθρωπιστικοί, εμφύλιοι, Νατοϊκοί. Απ' όλα είχε και έχει ο μπαξές.Απλώθηκε πείνα γύρω από τη δική μας χώρα. Κάποιος από τους τότε υπουργούς-σημερινός αρχηγός κόμματος- μαζί με τον Γκαντέμη Εφιάλτη πρωθυπουργό, άνοιξαν τις πόρτες της χώρας στη μαύρη εργασία. Μπήκαν λεφούσια πεινασμένοι, κουρασμένοι, απεγνωσμένοι και μαζί με αυτούς και εκείνοι που είπαν να κάνουν μπίζνες με τους εδώ κακοποιούς. Φούντωσε το παζάρι γυναικών, όπλων, ναρκωτικών. Απλώθηκε ξανά σαν το μέγα λοιμό της Αρχαίας Αθήνας στην Αθήνα μας. Ήθελες 16χρονη κοπέλα αλλοδαπή,να ξεσπάσεις τη σεξουαλική σου πείνα; Τό'χες! Ήθελες καλάσνικοφ με γεμάτο γεμιστήρα; Τό'χες! Ήθελες κόκα, ηρωίνη, χασίσι; Τό'χες! Αρκεί να διέθετες χρήμα. Και ακόμα τά'χεις και πιο εύκολα τώρα, με το Ευρωνόμισμα που έχει άλλη δύναμη από τη φτωχή δραχμούλα.Οι πολιτικοί μας την ίδια περίοδο σφύριζαν αδιάφορα. Ντόπιοι και ξένοι, Έλληνες και αλλοδαποί προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε, να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο. Περάσαμε δύσκολα. Με φόβο εμείς στα μάτια που δεν ξέραμε πούθε κρατά η σκούφια τους, με καχυποψία αυτοί και φόβο και απόγνωση για το παρόν τους και το μέλλον τους, γιατί τους υποδέχτηκε μια πόλη, μια χώρα ανέτοιμη σε όλα της. Για το μόνο έτοιμη που ήταν, ήταν για τους Ολυμπιακούς. Λίγο πριν το Χρηματιστήριο έφαγε τα λεφτά των Ελλήνων. Οι 300 της Βουλής, άφαντοι, ζούσαν και ζουν μακριά από όλα αυτά.
Πάντως, το Μεγάλο Όνειρο: Το χρήμα, η ανάπτυξη, ο εκσυγχρονισμός, που ήταν όνειρο πολιτικάντηδων κεφαλαιοκρατών, λαμογιών, κομπιναδόρων έγινε όνειρο των μικροαστών, των φτωχομπινέδων, των Ελλήνων. Τα Μέσα Μαζικής Ενόχλησης δώσαν μέχρι και το ποδαράκι τους για τούτο το καλά στημένο κόλπο.
Πέσανε όλοι με τα μούτρα στην αρπαχτή: πολιτικοί και πολίτες, κακοποιοί και αστυνόμοι, ...σκατά γινήκαμε ούλοι!
-Οι ναρκομανείς σπρώχτηκαν τώρα στην Τοσίτσα. Λεφούσια ανθρώπων που ψάχνουν απελπισμένα τη νάρκη τους.
-Τώρα στα κάθετα στενά της 3ης Σεπτεμβρίου βρίσκεις και 14χρονες αλλοδαπές πόρνες. Στο απέναντι πεζοδρόμιο αστυνομικοί χαζεύουν και γελούν όταν περνά ο μαστροπός να τις μαζέψει.
-Τώρα χτίζουν στη γωνία Ιουλιανού και 3ης Σεπτεμβρίου "Κέντρο αναψυχής".Το mall μας έλειπε.
-Πίσω από το χώρο αυτό που χτίζουν το mall της γειτονιάς μας, χάσκει ακόμα ένα οικόπεδο με ταμπέλα που γράφει: "Προσεχώς ανέγερση δημοτικού σχολείου", εδώ και 12 χρόνια.
-Σήμερα που σου γράφω στην Αριστοτέλους γκρέμισαν άλλο ένα σπίτι της Παλαιάς Αθήνας. Ρώτησα "γιατί;" και μού'παν "parking". Δεν ξέρω σε λίγο μόνο που θα παρκάρουμε ανθρώπους, αφού όλα τα κάνουμε για τα τουτού μας.
-Έχω να δω να ρίχνουν νερό στα πεζοδρόμια οι αντλίες του Δήμου για να καθαρίσουν από τότε που τέλειωσαν οι Ολυμπιακοί αγώνες.
-Την ομάδα Δέλτα, που τόσος ντόρος έγινε γι' αυτήν θα τη δεις να κάθεται σε κάτι καφενέδες και αναψυκτήρια 3ης κατηγορίας και να πίνει φραπέδες αραχτή σε στενά της Αχαρνών και της Λιοσίων.
..Η Δέλτα της γειτονιάς μας! Χαχα...
Και άλλα Γιώργο...Αλλά πού να στα γράφω τώρα...
Και έπειτα...
Ήρθε και η Κρίση! Και τώρα πια δεν μπορείς να περπατάς ανέμελος στην Πλατεία Θεάτρου, φίλε Γιώργο; Αναγκάστηκες ν' αφήσεις το σπίτι σου και να πας σε πιο σικ προάστιο; Σου φταίει ο Δήμαρχος; Σου φταίει η πολιτική εν Ελλάδι; Δεν ψήφιζες τόσα χρόνια; Δε ζούσες τότες εδώ, να δεις ότι οι αλλαγές και ο εκσυγχονισμός που σου έταζαν ήταν όλα αυτά που σε ανάγκασαν να φύγεις;
Εγώ, θα μείνω. Θα επιμείνω. Και ας έχει πλακώσει και άλλη μοντέρνα λαίλαπα 4-5 χρόνια τώρα. Ρημάζουν το κέντρο τα Real Estate...
Αγοράζουν ό,τι κλείνει, ό,τι πεθαίνει, για ψίχουλα! Οι καννίβαλοι τρώνε σάρκες, αλλά δε θα με εκφοβίσουν. Ακόμα με το κεφάλι ψηλά περπατώ, και αρνούμαι να βάλω στην κόρη του ματιού το φόβο που μου πουλάνε. Ναι, το κέντρο της κάποτε ωραίας πόλης μας άλλαξε. Το ρήμαξαν όλοι οι λεχρίτες που ξεπούλησαν και ξεπουλούν το ελληνικό φιλότιμο και το κέφι μας στις Παγκόσμιες Αγορές για 30 κουραδοαργύρια. Αλλά φταίμε και εμείς, οι κάτοικοι του κέντρου. Ενδώσαμε στις ορέξεις τους. Τρέχαμε και τους ψηφίζαμε. Τους πιστέψαμε, Γιώργο, πρώην γείτονα. Τους στηρίξαμε. Και πάλι στις εκλογές του Νοεμβρίου, στις δημοτικές, πολλοί από μας... πάλι τα ίδια θα κάνουμε.
Γιώργο, πρώην γείτονα, νομίζω πως και εκεί που πας για να μείνεις, σε λίγο η λαίλαπα, που με το φευγιό σου προσπάθησες ν' αποφύγεις, θα σε βρει. Γιατί η αθλιότητα απλώνεται, η διαφθορά και το έγκλημα δεν αναγνωρίζουν σύνορα. Και εκεί θα σου σπάσουν το αυτοκίνητο. Και εκεί θα σου κλέψουν την τσάντα. Φεύγοντας, δε λύθηκε το πρόβλημα. Απλά έπαψες να το βλέπεις. Αλλά υπάρχει. Συνεχίζει να υφίσταται και θα το βρεις πάλι μπροστά σου εν καιρώ.
Φεύγοντας, νίκησαν πάλι. Κάθε φορά που ένας από εμάς δεν αντέχει και φεύγει, κερδίζουν πόντο πόντο κομμάτια ολόκληρα από τη ζωή μας, από την ψυχή μας, από την περηφάνεια μας.
Σκέψου τα όλα αυτά, φίλε Γιώργο. Σκέψου και το παραμύθι τόσων χρόνων που έχαψες, που έχαψα!
Αλήθεια, φίλε Γιώργο, το Νοέμβρη, θα πας να ψηφίσεις;

Με γειτονικούς χαιρετισμούς, γιατί όλοι στην ίδια πόλη ζούμε!