Μια βόλτα πάνω από σύννεφα...

Μια βόλτα πάνω από σύννεφα
και περιθώρια και σύνορα
κάθε ξημέρωμα στον ύπνο μου κόβω.
Πλουμιστά οι έλικες
των οραμάτων μου
γυροφέρνουν
σε κάτι που άκουσα
και έμαθα
και είδα...
Είναι πολλά τα όσα
ζω.
Παγετώνες - άπορους δρομείς-
και καύσωνες - μπατίρηδες τουρίστες-
και ανεμοθύελλες - ορεσίβιες ομπρέλες-
και σύρματα - φρικαλέα αγγεία χαρακωμένων.

Μα πάνω από τα σύννεφα
δεν έχει αξία,
ούτε μια αίγλη
το σώμα μου
που περιφέρεται,
πατώντας,
σε ακροστοιχίδες
σκέψης,
που λογίζεται
το μικρό-μεγάλο θαύμα,
σαν αποπειράται
να καταθέσει
κώδικες τραυμάτων
και ξαφνιάζεται
με το ατερμάτιστο
της λέξης στο στόμα του.

Που ήμουν και που είμαι
όσο πληθαίνω σε άσπρα σύννεφα
τον ορίζοντα μπροστά μου.
Θεοί, μου είπαν πως, κατοικούν
εκεί και κρύβονται,
αγέλες ξεχασμένων αριθμών
και εγώ κόπτομαι
να γευτώ την ουσία τους.

Τα γλύφω ένα ένα
να ξεγελάσω την αλμύρα μου.
Στη δίψα μου να δώσω
άλλη υπόσταση.
Πιο υψηλή.
Και σα γυρίζω πάλι στο μαξιλάρι
ομολογώ πως αρέσκομαι
στις βόλτες που λείπουν
οι άνθρωποι.

Τόση έλλειψη οξυγόνου
και τόσο κρύο
εκεί ψηλά,
φτάνουν μόνο για μένα-ομολογώ!