και ανάβει άλλο.
Βρέθηκα εκεί
σε προσυμφωνημένη
συνάντηση.
Μια δόση ειρωνείας,
πριν από κάθε λεπτό,
που πνίγεται ο ήλιος.
Λίγο κι άλλο λίγο,
για ν' ανάψει το φανάρι,
εκεί στην προβλήτα.
Εκδικήθηκε.
Έτσι για να μπει στο μάτι
του λιογέρματος.
Είπε, λοιπόν, να το παίξει φάρος.
Την ίδια ώρα που έσβηνε το ένα φως.
Άναβε το άλλο.
Σαν να μην έχει τέλος τούτος
ο ανταγωνισμός.
Σα να μην έχει τέλος η εκδίκηση.
Όμως μην ποντάρεις λάθος.
Δεν κρατούν πολλή ζωή
οι λάμπες διαρκείας.
Ο Ήλιος νικά στα πάντα.
5 σχόλια:
Μια εκπληκτική σύγκριση. Θαυμάσια αληθινά εικόνα. Ο ήλιος που "πνίγεται" στη θάλασσα, το φανάρι με τι φιλοδοξίες του που περιμένει ανυπόμονα να ζήσει κι αυτό στιγμές κλεμμένης δόξας. Λαμπρή σύλληψη.
Καλό σου πρωϊνό Κίρκη
Δεν μπορείς να ανταγωνιστείς το αρχέτυπο, την αρχή και το τέλος το πραγμάτων... παρά μόνο να κλέψεις λίγο από την λάμψη του... να! όταν γέρνει για λίγο το βλέμμα...
Πολύ τρυφερό!
O ήλιος πάντα νικά.. Από μικρό παιδί, αυτό έχω μέσα μου και βαδίζω..
Διαβάζω ξανά και ξανά την υπέροχη ανάρτησή σου..
Φιλιά.
*ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΕ,
τούτη η σύγκριση έτυχε, νομίζω.
Συνέπεσαν, εγώ το φανάρι που άναβε και ο ήλιος που πέθαινε προσωρινά, εκείνη τη στιγμή.Ήμουν απλώς τυχερή.Σ' ευχαριστώ πάντως για τα καλά σου λόγια.
Φιλί γλυκό
*ΟΔΟΙΠΟΡΕ,
Αδύνατο ν' ανταγωνιστεί κανείς το Αρχέτυπο!Βρήκες αυτό που έγραψα τρυφερό;
Εγώ νομίζω πως είναι λίγο σκληρό, γιατί μου θυμίζει ανθρώπους-λάμπες!
Φιλώ σε
*ΤΑΣΟ μου,
Πάντα να βαδίζεις μ' έναν ήλιο μέσα σου.
Σημαίνει πως θα είσαι αυτόφωτος.
Τους ετερόφωτους πάντα, μόνο να φοβάσαι!
Φιλί, φίλε μου
Τα σκοτάδια να φοβάσαι..κι όσους σ΄αυτά βαδίζουν..
ακόμη και υπό το φως του Ηλίου...
φιλί
Δημοσίευση σχολίου