Φυλακή

Στο Η της Φυλακής σου
εμένα δε με φυλακίζεις.
Δεν παίζω την ήττα,
με χορηγούς παθήματα.
Δε με μελέτησες εξαντλητικώς
και έβαλες στοίχημα το πένθος μου.
Αλλά είμαι εδώ. Σθεναρά ακόμα ελεύθερη.
Ν΄ακούω να χορεύει
ζεϊμπέκικο βαρύ η καρδιά μου
και με τα μάτια απλωτά
ν' ανοίγομαι σε άλλο σύμπαν.
Δε με φυλακίζεις. Δεν μπορείς.
Ροκάνισες το χρόνο
και δώρο άλλο δεν έχει.
Εμένα τα χέρια μου
αγγίζουν άλλους γαλαξίες βλέμμα.
Αποσυμβολίζουν τους κώδικες του παρελθόντος
με το παρόν για πυξίδα και την άγκυρα στο μέλλον.
Κάτσε εσύ και παίζε κομπολόι την απουσία σου.
Εγώ το συναίσθημα δεν το πέρασα χάντρες
να το κάμω πέρα - δώθε εκκρεμότητα ζωής.
Άδικα μαστόρευες χρόνια κάγκελα ατσάλι.
Δεν αιχμαλωτίζεται η σκέψη.
Δεν της περνάς χειροπέδες μνήμες.
Ούτε αλυσίδες φιλότιμο.
Στο Φ της Φυλακής εγώ
στέκουμαι.
Μου κάνει για φάρος
που φέγγει αστερισμούς ημέρες.
Γλύστρισα ανάμεσα από μπάρες
και λουκέτα και θύρες σφαλισμένες
και ξέφυγα...ξέφυγα
με θάλασσα χαμόγελο.
Εσύ ακόμα δρασκελίζεις
με το βήμα του Λ.
Και στο Φ αναγνωρίζεις
μόνο φίδια!
Και μένει το Υ του υπερφαλαγγίστηκες,
το Κ του κενού σου
και το Α του ανεκπλήρωτου...
Έρωτος;