ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

Εκεί στο δρόμο πια.
Και χτες και αύριο και σήμερα.
Με βρήκες εκεί.
Το χέρι σου ακούμπησε στον ώμο.
Λαοθάλασσα και εμείς βρεθήκαμε.
Ανάμεσα σε κύματα που έβγαζαν
γροθιά και μοίραζαν ενέργεια.
Θα με βρεις και αύριο εδώ.
Τώρα εγώ στον ώμο σου το χέρι.
Έτσι θα πορευτούμε την κόλαση.
Έτσι μπουκιά στη μπουκιά,
θα ζούμε με αγιόκλημα
και λίγο θυμάρι.
Γιατί μόνο αυτά πια φυτρώνουν
στην έρημη γη του ποιητή.
Στην αντάρα να πέφτουμε
και πάλι να σηκωνόμαστε.
Υπερήφανοι και ωραίοι
σαν παλιά αγάλματα,
που τα ξέθαψε η σκαπάνη
της Ιστορίας που μας γράφει
στην μπότα της.
Μα τώρα η μπότα δε θα μας πατά στο σβέρκο.
Της λύσαμε το κορδόνι.
Και βάλαμε την Ιστορία να περπατά ξυπόλυτη
στ' αγκάθια που μας έστρωναν χρόνια
δάνεια κρεμάλες και πιστωτικές μαστροποί,
πόρνες πολυεθνικές και ξεφτισμένα ανδρείκελα αποφάσεων.
Θα με βρεις, το λοιπόν, και αύριο εδώ.
Να σου δώσω μαντήλι και ένα μπουκάλι νερό.
Νά'χεις να πορεύεσαι κύμα μέσα στα κύματα.
Και είναι ο δρόμος ακόμη πολύς.
Μα υπάρχει θάλασσα γύρω μας
-και μη φοβάσαι-
στο DNΑ μας είναι
τους δρόμους της θάλασσας τους να ξέρουμε!
Αιώνες τώρα...