και μην ξεχνάτε τι είχε πει κάποτε ένας άλλος Μεγάλος Έλληνας:
τις νέες
γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο
της
ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του
αστείου
παραλογισμού.
Η τελευταία μου πράξη έχει το
νόημα της
διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες
νέες
γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα
κακό
αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι' αυτό το έγκλημα με σκοτώνει…”
Απόσπασμα απ’ το τελευταίο γράμμα που άφησε πίσω του ο καθηγητής
Δημήτρης Λιαντίνης
2 σχόλια:
στέκομαι στον αγαπημένο δάσκαλο Λιαντίνη... στέκομαι στο πεδίο μάχης, στον μαχόμενο λόγο σου... και ξέρω πως εδώ πρέπει να είμαι... καλημέρα...
Φίλτατε ΝΗΜΕΡΤΗ,
μόνο αν σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο
στο πεδίο μάχης, έχουμε πιθανότητες να κερδίσουμε!
Σε χαιρετώ συστρατιώτη μου!
Δημοσίευση σχολίου