ΓΕΝΟΣ ΒΕΒΑΡΗΜΕΝΟ ΒΛΑΚΕΙΑΣ

Στο' να πόδι με τα σίδερα
της σκέψης μας καθόμαστε,
πάνω σε χαρτιά,
στοίβες κολόχαρτα
και μας ξεπούλησαν.

Εκεί και ορθώνουμε
τις μπηγμένες οδύνες μας
από τη νάρκη του αιώνα,
που μας ποτίζουν ωσάν γλάστρες μ' αυτήν.

Στο' να πόδι με τα παλιοσίδερα
και φοβούμενοι την παύση
κινηματογραφήσεως δραμάτων,
προσφερόμεθα πειθαναγκασμένοι
και αφιερώνουμε με το πέρασμα
της ιστορίας, στο μυαλό των παιδιών,
τη θέση μας.

Μη και δε σχηματίσει το λουλούδι της μελάνης τους
στο χαρτί της ζωγραφιάς του κόσμου
μπουκέτο από σκουριά και σκουπίδια.

Μη και δεν πιαστεί το γόνα τους απ' την ακινησία
και δε σαπίσει ως να κρατηθούν κι αυτά,
όπως και μεις, στην ίδια θέση.

Πιστοί, στην ίδια στάση,
στο ίδιο παράγγελμα:
"Στρατιωτάκια αμίλητα,
ακούνητα κι αγέλαστα,
γένος βλαμμένων,
τώρα ΟΚΛΑΔΟΝ".

Σταμάτα όμως, να λες και συ:
"Αμήν και Αλληλούια".