Τίποτα σημαντικό!

Ο κόσμος θράψαλο και ανεμομάζωμα μέσα στην παλίρροια που 'χω γω τώρα και καιρό στο μνήμα της μνήμης μου! Καίγομαι με μια φωτιά που τη σκεπάζω να μη τη δει μάτι ανθρώπου και λακτίσει.Αφήνω μόνο στ' αγρίμια να τη βλέπουν, για να ζεσταίνονται. Μα τώρα που μπαίνει όπου νάναι καλοκαιράκι, θα τη σβήσω και θ΄αφήσω τα κάρβουνά της κουφάρι από κάτι που το πίστευα πολύτιμο, μα όπως και άλλη μια φορά, γύρω δεν το πήρε κανείς είδηση. Πίσω μου και μπρος μου άλλη φωτιά θ΄ανάψω πάλι το χειμώνα που θά'ρθει. Και πάλι, θα τη σβήσω, αφού δε θα την έχει δει και αυτή τη φορά κανείς.
Χρόνια τώρα το ίδιο σκηνικό. Χρόνια τώρα κάμνω τις ίδιες κινήσεις. Χρόνια τώρα παλεύω να την ανάψω, να μη νεκρωθώ, κάνω πως είμαι σαν τους άλλους-γελώ,χαιρετώ, πίνω απ' το ποτήρι, κοιμάμαι και ανασαίνω. Στήνω το σκηνικό για τους άκαμπτους στο συναίσθημα. Γελώ που τους ξεγελώ! Με ένα γέλιο χαιρέκακο και τολμηρό, σαν τα όνειρά μου.
Εγώ τα βράδια το σκάω και περιπλανιέμαι σε δρόμους που αυτοί ούτε που φαντάζονται ότι υπάρχουν. Χα'ι'δεύω τους τοίχους των κτιρίων, σα νάναι κεφάλι παιδιού.Σφυρίζω σκοπούς που ποτέ δε θα γίνουν τραγούδι. Βάζω στοίχημα ποιος- εγώ ή ο εαυτός μου- θα φτύσουμε πιο μακριά! Τον καθωσπρεπισμό τους τότε τον χαράζω στην πίσσα της λεωφόρου. Αυτοί θα σηκωθούν το πρωί για τη δουλειά και ανύποπτοι θα την ισοπεδώνουν με τις ρόδες τους. Την ίδια τους τη ζωή θα την πατούν και θα την ξαναπατούν, σαν εγκαταλελειμμένο πτώμα στην άσφαλτο.
Έτσι αντιστέκομαι εγώ. Και το χάραμα, σαν κλέφτης επιστρέφω στην πόρτα του σπιτιού μου, στα νύχια των ποδιών, με τα παπούτσια στο χέρι και ξαπλώνω για άλλη μια φορά στο στρώμα.
Και πάλι ήμουν δραπέτης από τη φυλακή της ζωής τους!